Αθλ(ι)οκουβέντες, Η/Υ και ...μακάκες

Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη . Μετά τη νίκη μας επί των γάλλων στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ, γνωστός δημοσιογράφος κρατικού καναλιού ρωτά τον...

Από τον Αλέξανδρο Πιστοφίδη

.
Μετά τη νίκη μας επί των γάλλων στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ, γνωστός δημοσιογράφος κρατικού καναλιού ρωτά τον Διαμαντίδη: «πως νιώθεις που ταπεινώσατε σήμερα τους γάλλους»; Προς τιμήν του παίκτη, απάντησε: « δεν τους ταπεινώσαμε, ήταν ένα παιχνίδι και τους κερδίσαμε».
Μετά την προχθεσινή νίκη επί των τούρκων, σε πάνελ της κρατικής πάλι τηλεόρασης ακούστηκε από παλαίμαχο παίκτη: «είμαστε γεννημένοι νικητές από αρχαιοτάτων χρόνων». Χθες χάσαμε από τους ισπανούς με 18 πόντους διαφορά. Για όσους το μυαλό υπερτερεί του ενστίκτου και του συναισθήματος, δεν ταπεινωθήκαμε χθες και ούτε φυσικά ισχύει ότι είμαστε γεννημένοι νικητές.
Τέτοιες κουβέντες εκστομίζονται από...

ανθρώπους και προς ανθρώπους, που η αυταρέσκεια, η αυτοκολακεία & η αυτoϊκανοποίηση υπερέχουν της αυτογνωσίας. Τέτοιες κουβέντες στην τηλεόραση, από πρόσωπα που είναι πρότυπα-ινδάλματα για τα παιδιά, προκαλούν μια επιφανειακή και προσωρινή εθνική έπαρση, μέχρι την επόμενη ήττα, ενώ παράλληλα τους καλλιεργείται η συνείδηση της ήσσονος προσπάθειας και μια πρωτόγονη λογική επιχειρηματολογίας καφενείου. Σαν απόγονοι ένδοξων προγόνων και με το χάρισμα του νικητή στο DNA μας, για να πετύχουμε στη ζωή, δεν απαιτείται ιδιαίτερη προσπάθεια, επιμονή στους στόχους, σκληρή δουλειά και αγωνιστικότητα.
Σε καμιά χώρα της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου, δεν υπάρχουν πάνω από 15 αθλητικές φυλλάδες, τόσοι αθλητικοί ραδιοσταθμοί και αθλητικά κανάλια όπως στη χώρα μας. Εκατοντάδες «δημοσιογράφοι»-αθλητικογράφοι της πλάκας, κατευθυνόμενοι από τα αφεντικά τους, με μια χυδαία γλώσσα καφενείου και με τίτλους που θυμίζουν πόλεμο, επιβάλλουν σκόπιμα ένα σύντομο, απλοϊκό και συναισθηματικό λόγο χωρίς ουσία, για να κρατούν τους πελάτες-οπαδούς στο μαντρί τους και σε μία διαρκή παιδικότητα. Mε τους αμνούς και με τα παιδιά , τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθούν, αλλά με πολλά και αργότερα, κάνεις ότι θέλεις. Τους μεταφέρεις αξίες, στάσεις και συμπεριφορές, όπου ο απλοϊκός λόγος χωρίς εμβάθυνση στο γνωστικό αντικείμενο αναπόφευκτα οδηγεί στην αφέλεια και στην αποπολιτικοποίηση. Μας ενοχλούσε (πολλούς τους ενοχλεί ακόμη) η πολιτικοποίηση στα σχολεία μας και πέσαμε στην ποδοσφαιροποίηση. Το πρώτο αφορούσε τουλάχιστον άμεσα στην μετέπειτα ενήλικη ζωή τους.
Είναι θλιβερό να ακούς καθημερινά τα παιδιά στα σχολεία να έχουν το ποδόσφαιρο σαν το κύριο θέμα συζήτησης και ακόμη πιο θλιβερό να βλέπεις στα πανεπιστήμια να κυριαρχούν οι αθλητικές εφημερίδες και τα Lifestyle περιοδικά. Μέσα σε αυτό το κλίμα, είναι εύλογο να βλέπεις εταιρείες εμπορίου ηλεκτρονικών υπολογιστών να λανσάρουν στα πρωτάκια του γυμνασίου Laptops του Ολυμπιακού του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ κ.α. ομάδων.
Σε μία ομιλία του στην Αθήνα, ο διευθυντής του Media lab στο MIT Νίκολας Νεγκροπόντε, μιλώντας για τις μελλοντικές αλλαγές της εκπαίδευσης στην ψηφιακή κοινωνία, διηγήθηκε μια αληθινή ιστορία. «Πριν είκοσι χρόνια, εγκαταστήσαμε ηλεκτρονικούς υπολογιστές στο κακόφημο Χάρλεμ.. Κάποια ημέρα, σε αυτό το σχολείο έφτασαν υπηρεσιακοί παράγοντες για να παρακολουθήσουν την εξέλιξη του πειραματικού μας προγράμματος. Συνάντησαν ένα παιδί που τους έδειξε τι κάνουν οι υπολογιστές και απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις τους. Εντυπωσιασμένοι από τις επιδόσεις του εξέφρασαν τα συγχαρητήριά τους προς το λυκειάρχη, ο οποίος έκπληκτος τους είπε ότι το παιδί δεν ξέρει να διαβάζει. Οταν ρωτήθηκε το ίδιο το παιδί τι διάβαζε στον υπολογιστή, τους απάντησε πως αυτό που διάβαζε στο Ιντερνετ δεν ήταν ανάγνωση, εξηγώντας τους ότι, η ανάγνωση είναι ένα ηλίθιο πράγμα». (από Καθημερινή, 19.04.2000)
Ακούω από καθηγητές γυμνασίου, ότι σήμερα ήδη πολλά παιδιά της πρώτης γυμνασίου, δε γνωρίζουν ανάγνωση, αλλά πολύ καλά Η/Υ. ο Αμερικανός γλωσσολόγος και φιλόσοφος N. Chomsky, γράφει:«Υπάρχει μια αλληλεπίδραση ανάμεσα στην καλλιέργεια του νου και της γλώσσας. Μόνο μέσω της γλώσσας μπόρεσε ο άνθρωπος να μάθει και να ξεχωρίσει από τα άλλα είδη του ζωϊκού βασιλείου, γνωρίζοντας τη φύση του».
Δεν είμαι τεχνοφοβικός. Πιστεύω στη θέση: «με ένα μαχαίρι μπορείς να κόψεις ψωμί αλλά και ένα χέρι, από εσένα εξαρτάται πως χρησιμοποιείς ΄ένα εργαλείο». Πολύ φοβάμαι, ότι μέσα σε αυτό το γενικότερο κλίμα που κυριαρχεί, τα πρωτάκια μας ρίχνονται απροετοίμαστα στη σημαντικότερη μάχη του αγώνα της ζωής τους με ένα εργαλείο μπούμεραγκ, που κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων ποιες επιπτώσεις θα έχει αργότερα.
Θα μου πείτε, πως τα κατάφερες πάλι ρε πιστο-φίδι να συνδυάσεις τις αθλοκουβέντες με το κύριο θέμα σου. Ηθελα απλώς να δείξω ότι το μέλλον είναι ήδη εδώ. Η γενιά μας εθίστηκε τόσο πολύ στο να ακούει αυτές τις, στην κυριολεξία ΜΑΛΑΚΙΕΣ και να τις ζει, ώστε η επόμενη, με όλες αυτές τις αθλιότητες που βιώνουμε, θα είναι «πολλώ κάρρονες Μ….», διότι η «εξέλιξη»είναι νόμος της φύσης.