Αυτοκτονεί ένας ιατρός;...

''Στην μνήμη του γιατρού'' Δεν το πιστεύω και δεν είμαι υποχρεωμένος να αποδεχτώ την θεωρία της «προδιάθεσης» εκ των υστέρων...

''Στην μνήμη του γιατρού''

Δεν το πιστεύω και δεν είμαι υποχρεωμένος να αποδεχτώ την θεωρία της «προδιάθεσης» εκ των υστέρων.
Ο γιατρός είναι ένας «μικρός θεός».
Έτσι πιστεύει κάθε ασθενής.
Η έμμονη ιδέα κάθε γιατρού είναι η παράτασης του χρόνου ζωής του ασθενούς και η διατήρηση των ανθρώπων στη ζωή.
Δεν αυτοκτονεί ένας γιατρός ,γιατί τότε δεν θα παραταθεί ούτε θα διατηρηθεί η ζωή των ανθρώπων.
Ο Θεός προόρισε τους ιατρούς να θεραπεύουν, όπως προσδοκούσε από τους αγρότες να καλλιεργούν τη γη.
Ο Θεός δεν είχε την πρόθεση να επιτρέψει να παραμείνει η γη ακαλλιέργητη, πολύ δε περισσότερο να αφήσει τη νόσο να εξελίσσεται αθεράπευτη.
Ο Θεός εναντιώνεται στη νόσο, στο πόνο και τον θάνατο, ο ιατρός είναι το μέσο του θεού.
Τι συνιστά τον ιατρό και ποιά είναι τα καθήκοντά απέναντι στους ασθενείς του?
Ανθρωπιά, φιλικότητα και φιλανθρωπία, συνιστούν συγκεκριμένες υποχρεώσεις του ιατρού.
Η ηθική, είναι συμφυής με την ιατρική και όχι ξένη προς αυτή.
Όταν υπηρετούν την πολιτεία, οι ιατροί μπορεί να μάχονται, ως στρατιώτες, κατά των εχθρών της πολιτείας, αλλά υπό την ιδιότητα του ιατρού δεν πρέπει να βλάπτουν κανένα και οφείλουν να μην κάνουν διακρίσεις μεταξύ εχθρών και φίλων.
Ο Ιπποκρατικός όρκος στόχευε πρωτίστως στη διασφάλιση του κύρους της ιατρικής και των λειτουργών της μάλλον, παρά στην προαγωγή του καλού του ασθενούς αυτό καθ΄ εαυτό
Προφανώς ο όρκος είναι περισσότερο ένας κώδικας εξωτερικών μάλλον παρά εσωτερικών προθέσεων.
Η πεποίθησή μου είναι η ενότητα όλων των λογικών όντων και η θεμελιώδης ισότητα όλων των ανθρώπων.
Η ιατρική, «είναι η γνώση του πώς θεραπεύεις και όχι του πώς βλάπτεις». Οι ιατροί, επιτελούν πλημμελώς τα καθήκοντά τους αν δεν...

γνωρίζουν όλα όσα οφείλουν να γνωρίζουν, αν δεν χρησιμοποιούν τη γνώση αυτή για το καλό του πάσχοντος και, ιδιαίτερα, αν αποτυγχάνουν να εκπληρώσουν τις ηθικές τους υποχρεώσεις.
Ο ιατρός στην ιδανικότερη των περιπτώσεων θα πρέπει να είναι φιλόσοφος και να ασκεί την ιατρική από αγάπη για την ανθρωπότητα.
Η ηθική που οφείλει να διέπει τον ιατρό είναι συνυπάρχουσα, παρεπίπτουσα και όχι απαραίτητη. Αυτό το οποίο προσδοκάται από τον ιατρό είναι να ασκεί πολύ καλά την ιατρική.
Ενημερώθηκα και πραγματικά τα πληρούσε όλα τα ανωτέρω ο συνάδελφος.
Η υγεία και οι νόσοι του πληθυσμού των κοινωνιών είναι άμεσα συναρτημένα με τις κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης των ατόμων.
Έτσι το νοσοκομείο «ΑΤΤΙΚΟΝ» το κόσμημα της Δυτικής Αττικής με διάψευσε, ότι ήταν το νοσοκομείο των δυτικών προαστίων.
Η αγάπη του χρήματος, η επιδίωξη της κοινωνικής διάκρισης και καταξίωσης , είναι ασυμβίβαστα με το λειτούργημα του ιατρού, όχι όμως για το «ΑΤΤΙΚΟΝ» νοσοκομείο.
Ο ανταγωνισμός και το προσωπικό όφελος υιοθετήθηκε από ομάδα γιατρών στην άσκηση του επαγγέλματός τους στο «ΑΤΤΙΚΟΝ» νοσοκομείο.
Το επιχειρηματικό μοντέλο της σύγχρονης ιατρικής πρακτικής δημιουργεί αναπόφευκτα μία ηθική των εξωτερικών εντυπώσεων.
Έχουν τεθεί δυστυχώς ελαττωματικά θεμέλια σε αυτά τα «γωνιακά νοσοκομεία με τις μεγάλες βιτρίνες».
Στελεχώθηκαν λάθος, από ανθρώπους ,φιλόδοξους, καιροσκόπους, καριερίστες.
Συγκεντρώθηκε η εξουσία σε άτομα που σκοπός τους ήταν το βόλεμα των ημετέρων , δημιουργώντας την αυλή των κολάκων τους, για να γεύονται την καθημερινή ματαιοδοξία τους.
Δεν σκοπεύω να γίνω γραφικός καταγγέλλοντας εκ νέου την ασυδοσία της πολιτείας ,που παρέδωσε ένα δημόσιο νοσοκομείο ΕΣΥ στα χέρια «επαγγελματιών της υγείας» και το μετέτρεψαν σε ιδιωτικό με την στελέχωση από ιδιώτες γιατρούς, που εφημερεύουν, χειρουργούν και προϊστανται ακόμη και σε δημόσιο κέντρο εξωσωματικής μέσα στο νοσοκομείο.
Η διοίκηση έχει τις καταγγελίες, η δικαιοσύνη έχει τις μηνύσεις.
Οι γιατροί δε του ΕΣΥ υπό διωγμό στο «Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο».
Ο αριθμός των ολοένα και αυξάνει, η δυσαρέσκεια μεγαλώνει, η δυσοσμία της ανομίας και αυθαιρεσίας αναβλύζει με την ελπίδα να ερεθίσει κάποια ευαίσθητα και υπεύθυνα ρουθούνια.
Δεν αυτοκτονεί ένας μάχιμος γιατρός και μάλιστα εν ώρα μάχης-εφημερίας.
Τότε τι θα γίνει ο ασθενής;
Αυτό που σκοτώνει καθημερινά ένα γιατρό, ένα επιστήμονα, ένα ευαίσθητο άνθρωπο, είναι το τσαλάκωμα της αξιοπρέπειάς του, η υποτίμησή του, η απαξίωσή του, η ειρωνεία, ο χλευασμός από ανωτέρους τους που στην αρχή τους πιστεύει, σέβεται, υποχωρεί, συμβιβάζεται και τέλος καταλαβαίνει , ότι δεν άξιζε τον κόπο θυσιών ,αλλά ούτε και ο τίτλος των,του δασκάλου του καθηγητή.
Στις κρίσεις των εξελίξεων των γιατρών στο «ΑΤΤΙΚΟΝ» νοσοκομείο, συνάντησα ,για πρώτη φορά ένα ευγενή, σοβαρό συνάδελφο τον Ε.Κατσιμάνη.
Ήταν ο εισηγητής μου.
Σας γνωρίζω μου είπε, ήσασταν κάποτε επιμελητής στο νοσοκομείο «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ» ήμουν τότε ειδικευόμενος.
Είσαι ένας από τους εισηγητές μου κ. Κατσιμάνη του είπα και του έσφιξα το χέρι.
Ποτέ δεν φαντάστηκα, ότι ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τον έβλεπα.
Μου εξήγησε ότι του ασκούνται πιέσεις από το διευθυντικό περιβάλλον να μη προβεί στην εισήγηση.
Του εξήγησα ότι ο νόμος αφορά γιατρούς του ΕΣΥ και όπως εμείς δεν συμμετέχουμε στις εξελίξεις των πανεπιστημιακών το ίδιο ισχύει και για αυτούς.
Μου απολογήθηκε αμήχανα, ότι δεν μπορεί να παραβεί την εντολή του, γιατί προφανώς θα είχε την ίδια τύχη με εμένα που εξαναγκάστηκα σε απόσπαση.
Τον προέτρεψα να μου κάνει αρνητική εισήγηση για να προχωρήσουν οι διαδικασίες.
Μου είπε ότι δεν γίνεται γιατί είχε διαβάσει το βιογραφικό μου.
Του απάντησα να πράξει κατά συνείδηση.
O Οδυσσέας