Στον Καναλάρχη ή τον Αυλάρχη;...

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου * maximos@parliament.gr Οι συντάκτες του νέου εκλογικού νόμου, που επιχειρεί να μεταμοσχεύσει το γερμανικό μοντέλο ...

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου*
maximos@parliament.gr

Οι συντάκτες του νέου εκλογικού νόμου, που επιχειρεί να μεταμοσχεύσει το γερμανικό μοντέλο στην Ελλάδα, φιλοδοξούν ότι με την εφαρμογή του θα αντιμετωπισθούν παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος, όπως το μαύρο πολιτικό χρήμα και οι πελατειακές σχέσεις. Και οι καλύτερες προθέσεις όταν μορφοποιούνται σε πράξη σε συνθήκες εργαστηρίου που απέχουν από την πραγματικότητα μπορούν να οδηγήσουν σε εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Εάν επιχειρηθεί τελικά η μεταμόσχευση του γερμανικού μοντέλου, το πιο πιθανό είναι να… απορριφτεί το μόσχευμα από την ελληνική κοινωνία.
Η ελληνική εκδοχή του γερμανικού μοντέλου, όπως παρουσιάζεται στο βιβλίου του καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου «Ο νέος εκλογικός νόμος», ο οποίος συμμετείχε στην επιστημονική ομάδα που επεξεργάστηκε τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης έχει ως αποτέλεσμα:
Πρώτον, τη δημιουργία βουλευτών δύο ταχυτήτων, α) εκείνων (120) που...

θα εκλέγονται με λίστα σε περιφερειακό επίπεδο και θα κάνουν πολιτική αφ υψηλού «κλειστών θυρών» και β) των άλλων (180) «πτωχοπρόδρομων» που θα αναδεικνύονται σε μονοεδρικές περιφέρειες και θα αναλώνονται σε κοινωνικές εκδηλώσεις.
Δεύτερον, την περαιτέρω ενίσχυση των αρχηγικών κομμάτων στην Ελλάδα, καθώς ο αρχηγός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στο διορισμό, ουσιαστικά των βουλευτών.
Το κεντρικό δίλλημα που θέτει ο καθηγητής Διαμαντόπουλος είναι αν ο βουλευτής θα είναι τελικά υπόλογος στον Καναλάρχη ή τον Αυλάρχη. Αν θα αναλάβει δηλαδή δουλείες σε ιδιοκτήτες ΜΜΕ και οικονομικών συμφερόντων για να μπορέσει να πολιτευθεί σε μεγάλες περιφέρειες όπως η αχανής Β΄ Αθηνών ή θα είναι οσφυοκάμπτης στην αυλή του κάθε αρχηγού, προκειμένου να τοποθετηθεί σε εκλόγιμη θέση στις λίστες του κόμματος.
Το δίλημμα αυτό, στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι ψευτοδίλημμα. Καθοριστικός επηρεασμός του εκλογικού σώματος στην επιλογή αντιπροσώπων, υφίσταται ουσιαστικά μόνο στις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες του λεκανοπεδίου της πρωτευούσης και της Θεσσαλονίκης. Στην υπόλοιπη επικράτεια, καταλυτικό ρόλο έχει η διαπροσωπική σχέση του πολιτικού με την τοπική κοινωνία. Υπό αυτή την έννοια, βεβαίως και θα πρέπει να «σπάσουν» οι μεγάλες εκλογικές περιφέρειες σε περισσότερες ολιγοεδρικές.
Προδικτατορικώς ειπώθηκε ότι ο Βασιλεύς μπορεί να διορίζει πρωθυπουργό ακόμη και τον… κηπουρό του. Με την επιχειρούμενη μεταμόσχευση του γερμανικού μοντέλου στην Ελλάδα, η παραπάνω ρήση μπορεί να βρει εφαρμογή και για τους βουλευτές που θα διορίζονται από τους αρχηγούς των κομμάτων. Γι’ αυτό και είναι προς τιμή του Αντώνη Σαμαρά ότι δεν ενδίδει ως αρχηγός της ΝΔ στον πειρασμό να υιοθετήσει το γερμανικό μοντέλο, που ουσιαστικά θα του έδινε τη δυνατότητα διορισμού της επόμενης κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος.
(*Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού και Βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας. To άρθρο δημοσιεύτηκε και στην Απογευματινή)