GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Οι 24ωρες απεργίες γονατίζουν το κίνημα...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Υπάρχει μία απολύτως στρεβλή αντίληψη για την λειτουργία των απεργιών στην υποστήριξη συγκεκριμένων κοινωνικών...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Υπάρχει μία απολύτως στρεβλή αντίληψη για την λειτουργία των απεργιών στην υποστήριξη συγκεκριμένων κοινωνικών αιτημάτων. Σε κάποιες χώρες της ΕΕ και ιδιαίτερα σ’ εκείνες όπου ανθεί ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, οι 24ωρες απεργίες θεωρούνται ο ουσιαστικότερος μοχλός πίεσης των κυβερνήσεων. Η παραπάνω υπόθεση εμφανίζεται να λειτουργεί ως κανόνας στην Ελλάδα. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Σημαντικές μελέτες δείχνουν ότι οι 24ωρες απεργίες αποτελούν στοιχείο διαπραγμάτευσης επαγγελματικών ομάδων ή, αν πρόκειται για...
 γενικές απεργίες, ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων με την εκάστοτε κυβέρνηση. Είναι δηλαδή εκδηλώσεις που συνήθως αποσκοπούν να εκφράσουν την αντίθεση ομάδας εργαζομένων ή του συνόλου των εργαζομένων, απέναντι σε μέτρα που λαμβάνει η εκάστοτε κυβέρνηση και τα οποία θεωρούν επιζήμια γι’ αυτούς. Μια και στην χώρα μας ουσιαστικά δεν υφίστανται άλλοι μηχανισμοί πίεσης, διότι το συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργοδοτικές ενώσεις και το πολιτικό σύστημα φρόντισαν να μην αναπτυχθούν, κάθε αντίθεση των εργαζομένων απέναντι σε κυβερνητικές πρωτοβουλίες που θίγουν τα δικαιώματά τους ή τις «κατακτήσεις» τους οδηγεί αναπόδραστα στην απεργία. Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι 24ωρες απεργίες δεν αποτελούν αναγκαστικά μέρος κάποιου κινήματος. Σε ότι αφορά στην Ελλάδα θα έλεγα ότι αποτελούν στοιχείο εκτόνωσης του κινήματος.
Μην απορείτε, λοιπόν, που πλέον οι 24ωρες απεργίες που κηρύσσει η ΓΣΕΕ ή και η ΑΔΕΔΥ καταλήγουν στο τέλος της ημέρας σε … κατάθλιψη – εκτός εάν υπάρξουν επεισόδια ή τραγωδίες. Μέσω των 24ωρων απεργιών η συνδικαλιστική ηγεσία συντηρεί την νομιμοποίησή της σε περιόδους κρίσεων, ενώ πάντα υπάρχει το περιθώριο η κυβέρνηση να υποχωρήσει ελάχιστα ή να καταφύγει στην διασκέδαση των πολιτικών που επιδιώκει να επιβάλει. Άρα, αν δεν υπάρξει κάποιο «ατύχημα» - εννοώ δυστύχημα – οι 24ωρες απεργίες λειτουργούν στο πλαίσιο νομιμοποίησης της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του και όχι ως μηχανισμοί που αμφισβητούν το καθεστώς, όπως αντίθετα πράττει η κάθε μορφή κινήματος. Με δύο λόγια η μορφή των κινητοποιήσεων στην Ελλάδα που κατά βάση στηρίζεται σε 24ωρες απεργίες, αντί να ενισχύει το κίνημα, το υποδαυλίζει.
Εάν η συνδικαλιστική ηγεσία το ήθελε είναι βέβαιο ότι δεν επρόκειτο ποτέ να περάσει το «Μνημόνιο» στην βουλή. Εάν το επεδίωκε δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση η κυβέρνηση αυτή ή οποιαδήποτε άλλη, να επιβάλει τα μέτρα που σε λίγο θα αποτελούν τον εφιάλτη τριών γενεών. Τολμώ να πω κι ας παρεξηγηθώ, ότι ακόμα και η κατακερματισμένη αριστερά δεν έκανε αυτό που θα μπορούσε να πράξει, οδηγώντας τον λαό έγκαιρα σε ένα διαρκές, μαζικό συλλαλητήριο που θα ακύρωνε τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Η οργανωμένη αριστερά ωφελείται και αυτή από τις «24ωρες» στο βαθμό που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως ομάδα πίεσης και όχι ως τμήμα ενός πολυκομματικού συστήματος ή ως παράγοντα ανατροπής του καθεστώτος – άσχετα με την όποια ρητορεία της.
Το αποτέλεσμα είναι ευρύτερα λαϊκά στρώματα που θίγονται - στην περίπτωσή μας σήμερα καταστρέφονται – από την κυβερνητική πολιτική, από την μια να την αντιλαμβάνονται κατακερματισμένα ως επί μέρους μέτρα και από την άλλη να αποθαρρύνονται γνωρίζοντας ότι η μορφή αυτή κινητοποιήσεων δεν είναι αποτελεσματική ή ακριβέστερα δεν είναι αποτελεσματική αν δεν συνοδεύεται από άλλες πολιτικές διαδικασίες που συνδέονται με το πολιτικό κόστος του κυβερνώντος κόμματος, όπως τότε στην περίπτωση του «ασφαλιστικού» του Γιαννίτση. Όταν μία μονοκομματική κυβέρνηση δείχνει να αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος τότε οι 24ωρες απεργίες δεν μπορούν να λειτουργήσουν ούτε καν ως υποβοηθητικός μηχανισμός για την ανατροπή μιας πολιτικής. Στην καλύτερη περίπτωση μπορούν απλώς να μετριάσουν τις συνέπειες για ορισμένες ομάδες εργαζομένων.
Αυτή είναι η αλήθεια και όπως όλες οι αλήθειες απαιτεί ένα επιμύθιο. Το πολιτικό μας σύστημα αποδείχθηκε ανίκανο και ασφαλώς αφερέγγυο να διαχειριστεί επ’ ωφελεία της ελληνικής κοινωνίας την κρίση που προκάλεσε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν χρειάζεται, νομίζω, να σημειώσω ότι η κρίση αυτή ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής του Κώστα Σημίτη (ΠΑΣΟΚ) και κυρίως αυτής του αριβίστα Κώστα Καραμανλή (ΝΔ). Το συνδικαλιστικό κίνημα αποδείχθηκε ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον μηχανισμό στήριξης αυτού του διεφθαρμένου, διαπλεκόμενου, ή, στην περίπτωση της αριστεράς, μικροκομματικής προσέγγισης πολιτικού συστήματος.
Άρα, η κοινωνία των πολιτών στην Ελλάδα σε ότι αφορά στον συνδικαλιστικό χώρο, ενώ οργανωτικά εμφανίζεται ισχυρή, πολιτικά και κοινωνικά είναι όχι μόνον αδύναμη, αλλά κυρίως φορέας πολιτικών σκοπιμοτήτων που αποτελούν την έκφραση της παθογένειας του πολιτικού συστήματος. Έτσι, αγαπητοί φίλοι, μην περιμένετε σημαντικά αποτελέσματα από την συνδικαλιστική δράση. Αναζητήστε πλέον άλλες μορφές κινηματικού χαρακτήρα αυτή την φορά που θα προκαλέσουν συνολική ανατροπή των καθεστωτικών πολιτικών στάσεων και συμπεριφορών, συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς, εκείνων των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Άλλο τρόπο ανατροπής των μέτρων φτωχοποίησης και εξευτελισμού της ελληνικής κοινωνίας δεν βλέπω.

11 σχόλια

  1. Η ανάρτηση είναι εμπεριστατωμένη,
    αλλά στόν επίλογο-συμπέρασμα δέν
    υπάρχει πρόταση,αλλά παραίνεση.
    Αναστάσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι γνωστό πως οι λίγοι αλλάζουν τη ρότα της Ιστορίας. Επί Τουρκοκρατίας οι περισσότεροι γιουνάνηδες ήταν βολεμένοι και ζούσαν σε απόλυτη αρμονία με τους Τούρκους.Τελικά την επανάσταση την ξεκίνησαν λίγοι με τη βοήθεια αρχικά ξένων δυνάμεων...Επί χούντας, οι περισσότεροι περνούσαν θαυμάσια και πολλοί ακόμα και σήμερα νοσταλγούν τα 7 "υπέροχα" χρόνια. Ερχόμαστε τώρα στη συγκυβέρνηση ΓΑΠ-Goldman Sachs -ΔΝΤ- Ελληνικού και ξένου κεφαλαίου: Όλοι οι κακομοίρηδες νεοέλληνες, πασόκοι, πρασινοφρουροί, κρατικοδίαιτοι και μη, είτε γιατί τους τυφλώνει ο πασοκικός μανδύας είτε γιατί τους τυφλώνει ο Πρετεντέρης, η Τρέμη, ο Πορτοσάλτε και ο Χατζηνικολάου, κάθονται και αγναντεύουν το πέλαγος της απώλειας των κατακτήσεων 50 χρόνων μέσα σε 9 μαύρους μήνες ΓΑΠ.
    Από την άλλη πλευρά έχουμε μια αντiπολίτευση πουλημένη, ανύπαρκτη. Η Δεξιά επικροτεί τα πάντα και κρατάει μια ένοχη σιωπή. Τέλος η οργανωμένη αριστερά απορροφά τους κραδασμούς της Κοινωνικής θύελας διοργανώνοντας ειρηνικές διαδηλώσεις...Ύποπτος ο ρόλος της.
    Η ανατροπή θα ξεκινήσει από το εξωτερικό (Γαλλία?, Ιταλία?) και θα έρθει κι εδώ κάποτε αλλά όταν θα είναι πλέον αργά..ΠΑΣΟΚΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΙ ΣΤΗΣΤΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΩΛΟ...
    ΠΑΠΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. σπάνια, στις άθλιες ημέρες μας, διαβάζουμε τόσο ενδιαφέρουσες, πραγματικά ανεξάρτητες και κριτικές πολιτικές αναλύσεις και παρεμβάσεις. Νάστε καλά και να γράφετε συχνά,κ. Γιαννακόπουλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. 5/5 ειχα παει στην πορεια της ΓΣΕΕ. Μεγαλειωδης απο κοσμο. Σφιχτα σφιχτα δεν μπορουσαμε να παρουμε ανασα. Ξεκινησαμε απο Μουσειο 1 ωρα μετα τους πρωτους, ισως και περισσοτερο, τοσο κοσμο ειχα. Συνθηματα ομως ? Μουγκα… Ουτε μια ντουντουκα, ουτε “Εξω τωρα το ΔΝΤ” -που ειχαμε το χρονο να μην παρουν το δανειο.
    Μπροστα μου αναγνωριζα τους γνωστους αγνωστους απο τα πανω, η ΓΣΕΕ καμμια περιφρουρηση.

    Γεμισαμε τους δρομους και καθομασταν κολλημενοι στα Χαυτεια και λιγο ψηλοτερα να βλεπουμε ενα μαυρο καπνο απο το Συνταγμα και να μη ξερουμε τι γινετε.

    Αισθανθηκα κοροϊδο.

    Ετσι, σημερα πηγα με το ΠΑΜΕ. Στο Συνταγμα. Με συνθηματακια δυναμικα και ωραια. Με ανθρωπινη περιφρουρηση. Δεν ειχα καταλαβει ποσο πολυ ειμασταν μεχρι που ειπαν να φυγουμε συντεταγμενα απο το Συνταγμα προς το ΜΕΤΡΟ Λ. Συγγρου. Περιμενα να περασει ο κοσμος του ΠΑΜΕ και περνουσαν, περνουσαν, απιστευτο το μηκος της πορειας και η συμμετοχη.

    Εφυγα και χαιρομουν που σκεφτομουν οτι πισω μας ερχοταν και η αλλη πορεια, ισως χωρις συνθηματα – σιγουρα ομως θα ειχε αλλο τοσο κοσμο και βουβη οργη, οργη ομως.

    Ξαναρωταω τις ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ.
    Τι περιμενουν? Η εκφραση “επαναστατικη γυμναστικη” τους παει γαντι… Ειχαν αντιμετωπισει σημαντικοτερο γεγονος στη συνδικαλιστικη τους ζωη ? ΟΧΙ .
    Τι περιμενουν λοιπον, γιατι δεν καλουν τον κοσμο σε ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ !

    Να μην κουνιεται φυλλο. Ας περασουν μετα αν μπορεσουν το νομο.
    Δεν θελω να πιστεψω οτι βαζουν πλατη για να περασει ενας νομος που αλλαζει τη ζωη στους γονεις μας, σε εμας, στα παιδια μας.
    Σε νομους που για να αλλαξουν αργοτερα θα χρειαστει να χυθει αιμα !

    Ακους ΓΣΕΕ?
    Ειστε υπευθυνοι γι αυτο που γινεται τωρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ακους ΓΣΕΕ?
    Ειστε υπευθυνοι γι αυτο που γινεται τωρα.

    29 Ιουν 2010 9:31:00 μ.μ.

    ρε μεγαλε αφου πασοκια ειναι οι ηγεσιες τους τι περιμενες?
    και ολοι αυτοι μετα γινοταν βουλευτες του Πασοκ και υπουργοι!εμας τους δεξιους τοσα χρονια μας πολεμουσαν οταν ημασταν κυβερνηση και πηγαιναμε να κανουμε κατι για τον τοπο. με το παραμικρο τσουπ ! απεργια! τα μμε? και εκει τα ιδια.παντα το φωναζαμε.
    καταντησαν να βγαλουνε αχρηστο τον καραμανλη και ηγετη το ποιον? τον γιωργακη! αν ειναι δυνατον! οχι οτι και ο καραμανλης δεν αργησε και ηταν ατολμος που το φωναζαμε συνεχεια αυτο, αλλα για να δεις και το επιπεδο του ελληνικου λαου που πηγε και ψηφισε τον γιωργακη!μιλαμε οτι ο κοσμος επεσε μεσα στο τυρι και ειδε την φακα!!
    οποιος ηξερε , γνωριζε τι ρολο θα επαιζε ο γιωργακης. σαν τωρα θυμαμαι οταν πιναμε τα ουισκακια μας περυσι με την παρεα πριν τις εκλογες και ολοι λεγαμε οτι αν βγει ο γιωργακης θα μας γαμησει ολους και εμας και την ελλαδα. το φωναζαμε και αλλοι, φιλοι , γνωστοι, που ηταν με το πασοκ μας κοροιδευαν .
    βγηκαμε αληθινοι δυστυχως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Εάν η συνδικαλιστική ηγεσία το ήθελε είναι βέβαιο ότι δεν επρόκειτο ποτέ να περάσει το «Μνημόνιο» στην βουλή".

    Αυτή είναι η ουσία κε Γιαννακόπουλε. Το αποτέλεσμα και μόνο αυτό είναι που κρίνει την ορθότητα των πολιτικοκοινωνικών αγώνων. Είναι γνωστό εδώ και έναν αιώνα, σε όσους τουλάχιστον γνωρίζουν από συνδικαλιστικούς αγώνες, πως απεργίες που δεν πετυχαίνουν τίποτα συγκεκριμένο, λειτουργούν σαν μηχανισμοί πυρόσβεσης και εκτόνωσης της αγωνιστικότητας. Οταν βλέπεις τους Παναγόπουλο, Παπασπύρου και Σία να συνομιλούν εμπιστευτικά με τον Υπουργό Εργασίας και μετά να καλούν σε 24ωρη απεργία, τι θα μπορούσαν να λένε πέρα από το "μη μας παρεξηγείτε σύντροφε υπουργέ αλλά πρέπει να κάνουμε κατά τακτά χρονικά διαστήματα και κάποια απεργία για να εκτονώνεται η οργή του κόσμου, να διατηρούμε εμείς την εξουσία στα συνδικαλιστικά όργανα και να γλιτώνετε κι εσείς κάποια εκατομμύρια ευρώ". Εδώ και δεκαετίες κατηγορούσαμε τα συνδικάτα των βορειοευρωπαϊκών χωρών πως είναι ρεφορμιστικά και ξεςπουλημένα γιατί δεν καλούν εύκολα σε απεργία. Ξεχνάμε πως όταν αυτά καλούν σε απεργία, συνήθως πετυχαίνουν τους στόχους τους γιατί δεν καλούν σε απεργία αν δεν είναι σίγουρα κατά 60% και άνω πως θα πετύχουν ένα μέρος από εκείνα που διεκδικούν. Γνωρίζουν πολύ καλά πως μετά από δυο-τρεις αποτυχημένες απεργίες θα πρέπει να περιμένουν την επόμενη γενιά για να ξανατολμήσουν. Οι αγώνες θέλουν φαντασία και έμπνευση. Αντί να γονατίσουν οι εργαζόμενοι, θα μπορούσαν τα συνδικάτα να κάνουν επιλεκτικές πολυήμερες απεργίες σε κλάδους και τομείς που είναι οι πιο σκληροί και θεωρούνται οι αδύναμοι κρίκοι, ώστε να γονατίσουν εκείνοι. Θα μπορούσαν να κληθούν οι εργαζόμενοι των άλλων κλάδων, να δώσουν το αντίτιμο του ποσού που θα έχαναν έτσι κι αλλιώς αν απεργούσαν στους απεργούς. Αυτό θα ενίσχυε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους και θα διασπούσε το μπλοκ των εγοδοτών, που αυτή την ώρα ο μοναδικός τους αντίπαλος είναι οι εργαζόμενοι. Θέλει φαντασία, που οι εργατοπατέρες είτε δεν την έχουν είτε δεν θέλουν.

    Αλέξανδρος Πιστοφίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και γιατι νομιζετε βρε φιλοι τα κωματα (ναι με ω), εχουν κομματικοποιησει το συνδικαλιστικο κινημα? οπως και την παιδεια απο τις μαθητικες εκλογες για 15 μελη , εως το πανεπιστημιο σε ολες τις βαθμιδες.
    Το διαιρει και βασιλευε των αγγλων σε ολο του το μεγαλειο.
    Τα ιδια τα κομματα ΔΕΝ θελλουν ανεξαρτητο εργατικο κινημα που να εκπρωσωπει αυτα που λεει ο κοινος νους.
    Μεταμφιεζουν με κοκκινο,πρασινο, μπλε, μανδυα τα προβληματα και τις διεκδικησεις αποδυναμωνοντας τα παντα.
    Τα ιδια τα κομματα δεν ειναι η αρχουσα ταξη ,απλα τα κομματα ειναι το εργαλειο της αρχουσας ταξης για την αναρριχηση στην εξουσια..

    Αυτοοργανωση και λογικη εικναι η μονη λυση. Δηλαδη ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ


    ΟΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΟΥΔΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ . ΑΠΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ ΓΙΑ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ.


    Ηλειος Ολυμπιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ υπομονή έρχονται κι' άλλα μέτρα!

    Μας αξίζει μια χειρότερη ζωή.

    Μην ξυπνήσετε απο τον ύπνο σας!

    Επιτέλους το σύστημα της πλουτοκρατίας και των λαμογιών θα καταστρέψει "τελείως" το μέλλον των παιδιών μας.

    Τίποτα για τον απλό λαό, όλα για τους πλούσιους.

    Υπομονή λίγο καιρο για να μην χάσουν τα λεφτά τους οι ΚΡΟΙΣΟΙ δανειστές μας και ΜΕΤΑ θα πάμε για πτώχευση, για να τα χάσετε εσείς.

    ΥΠΟΜΟΝΗ,

    ΖΗΤΩ για ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ.

    ΖΗΤΩ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ, ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ.

    ΚΑΘΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ -ΤΥΠΟΥ ΤΙΕΝ ΑΝ ΜΕΝ-

    ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΕΠ'ΑΟΡΙΣΤΟΝ

    ΜΕ ΒΟΥΒΟΥΖΕΛΕΣ ΜΕ ΦΩΝΕΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. OLOI OI MALAKES APO TA SYNDIKATA KAI SKATO KOUMOUNES...H PRAGMATIKH POLITISMENH ELLADA TWN KERATADWN.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΜΠΑΚΛΑΒΑ 2.28
    ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΑΛΛΟΥ ΡΕ
    ΠΡΙΟΝΙΔΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση