Η Αριστερά «ψάχνεται»…

Από το http://attikipress.gr/ Το δικό του δρόμο ακολουθεί καθένα από τα κόμματα, αλλά παρά την κρίση του δικομματισμού και τη φθορά το...

Από το http://attikipress.gr/

Το δικό του δρόμο ακολουθεί καθένα από τα κόμματα, αλλά παρά την κρίση του δικομματισμού και τη φθορά του ΠΑΣΟΚ, τα κέρδη είναι περιορισμένα. Αγωνία και για την «επόμενη μέρα».
Μεγάλη πρόκληση, στην οποία μέχρι τώρα δεν έχουν μπορέσει να ανταποκριθούν, αποτελεί για τα κόμματα της Αριστεράς η συνεχής αποδυνάμωση του δικομματισμού και η πολυδιάσπαση του πολιτικού συστήματος, όπως καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Οι διεργασίες είναι πυκνές, αλλά το κενό που δημιουργείται στα «αριστερά» του ΠΑΣΟΚ δεν δείχνει να μπορεί να το καλύψει επαρκώς κανένα από τα υπάρχοντα σχήματα. Όλα τα κόμματα της αριστεράς μπορεί να ενισχύουν τα ποσοστά τους, όμως...
ο κύριος όγκος των δυσαρεστημένων με την κυβέρνηση ψηφοφόρων παραμένει είτε στους αναποφάσιστους, είτε στην αδιευκρίνιστη ψήφο, δηλαδή επιλέγουν τον «κανένα».
Αυτό σημαίνει ότι σε μια περίοδο πρωτοφανούς κάμψης του δικομματισμού και κορύφωσης της κοινωνικής έντασης, η αριστερά με τις διάφορες μορφές της δεν μπορεί να εισπράξει αυτή τη διαμαρτυρία, να προσφέρει εναλλακτική πρόταση, αλλά ούτε και να γεφυρώσει τις εσωτερικές της αντιθέσεις.
Παλαιότερα, το θέμα της συνεργασίας είχε γίνει αντικείμενο συζητήσεων, που όμως δεν ευοδώθηκαν. Στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές μάλιστα με το κλίμα που επικρατούσε είχε υπολογιστεί ότι αν κατέρχονταν σε πολλές περιοχές ενωμένα τα κόμματα της αριστεράς, οι επιδόσεις τους θα ήταν εντυπωσιακές στα επίπεδα του 20% και το πολιτικό τοπίο πολύ διαφορετικό.
Πρόσφατα, το θέμα ξανατέθηκε από τον Αλέκο Αλαβάνο, ο οποίος πρότεινε την εκλογική σύμπραξη των αριστερών κομμάτων, δίχως όμως να βρει ανταπόκριση. Η αλήθεια είναι ότι καθένα από τα κόμματα αυτά έχει χαράξει τον δικό του δρόμο και ακολουθεί διαφορετική στρατηγική όχι τόσο στο ιδεολογικό πεδίο, όσο σε σχέση με τους άλλους χώρους και ιδιαίτερα με το ΠΑΣΟΚ.
Σκληρή γραμμήΤο ΚΚΕ ακολουθεί τη γραμμή της συνολικής αντίθεσης, αλλά δίχως να παραβιάζει βασικές «συστημικές» αρχές, κάτι που το διαφοροποιεί από την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Επιδιώκοντας να έχει την ηγεμονία στον χώρο της Αριστεράς και βλέποντας τα ποσοστά του να ξεπερνούν το 10%, η ηγεσία του θεωρεί ότι δεν έχει λόγο να μπει σε συζητήσεις με τα άλλα κόμματα και να «νοθεύσει» την πορεία, που έχει χαράξει. Μάλιστα εκτιμούν ότι θα αποσπάσουν τελικά κι ένα ακόμη τμήμα της διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβέρνηση και την πολιτική της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οξύνει την αντιπαράθεσή του με την κυβέρνηση και προσπαθεί να αντλήσει κέρδη από την πολιτική σύγκρουση σχετικά με τις αποδοκιμασίες σε βάρος υπουργών, όπως ο Θ. Πάγκαλος και ο Α. Λοβέρδος. Πολύ συχνά μάλιστα η ρητορική του Αλ. Τσίπρα είναι οξύτερη και από εκείνην της Αλέκας Παπαρήγα, με αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται ο πιο μετωπικός πολέμιος της κυβέρνησης. Αυτό του δίνει διείσδυση και σε άλλους αυτόνομους αντισυστημικούς χώρους, βοηθώντας φυσικά στη διατήρηση των ποσοστών του σε επίπεδα ασφαλείας. Γι’ αυτό και ο κ. Τσίπρας, βλέποντας ότι η συγκυρία είναι ευνοϊκή, ζητεί διαρκώς εκλογές την ώρα που αποφεύγουν να το κάνουν τα άλλα κόμματα της αριστεράς. Το ενδιαφέρον για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι με αυτή την τακτική αντιστάθμισε τις απώλειες από την αποχώρηση του Φώτη Κουβέλη και τη δημιουργία της «Δημοκρατικής Αριστεράς». Το νέο κόμμα κινείται με εμφανή μετριοπάθεια και χωρίς ακρότητες, χωρίς αυτό όμως να του εξασφαλίζει με τα μέχρι στιγμής δημοσκοπικά ευρήματα τουλάχιστον την είσοδο στη Βουλή. Το κόμμα του κ. Κουβέλη βάρυνε από την αρχή η «υποψία» ότι θα συνεργαστεί μελλοντικά με το ΠΑΣΟΚ και τον κ. Παπανδρέου, με αποτέλεσμα να κάνει σύντομα στροφή ανεβάζοντας τους τόνους της αντιπολίτευσης για να σταματήσει να θεωρείται κυβερνητικό δεκανίκι.
ΣυνεννοήσειςΑν και είναι νωρίς ακόμη, η «Δημοκρατική Αριστερά» θα μπορούσε, όπως σημειώνουν κάποιοι καλά γνωρίζοντες, να βρει γλώσσα συνεννόησης με το νεοπαγές «Άρμα Πολιτών» του Γιάννη Δημαρά και του Βασίλη Οικονόμου, που στοχεύει στο παραδοσιακό ακροατήριο του δυσαρεστημένου ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα υπογραμμίζουν ότι θα κατέβουν αυτόνομα στις εκλογές, αλλά θεωρείται προφανές ότι αυτή η απόφαση θα κριθεί από το αν τα ποσοστά τους εξασφαλίζουν και την πολιτική επιβίωση στην επόμενη Βουλή. Αυτή τη στιγμή το κόμμα Κουβέλη είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενώ το «Άρμα» δεν έχει μετρηθεί ακόμη στις δημοσκοπήσεις και κυρίως δεν διαθέτει επαρκή οργάνωση και μηχανισμούς προβολής από τα μέσα ενημέρωσης. Γι’ αυτό και δεν αποκλείεται να προχωρήσουν σε εκλογική συνεργασία την κατάλληλη στιγμή, που θα βοηθήσει και τα δυο να μπουν στην επόμενη Βουλή και να επιβιώσουν. Από τα σχήματα αυτά με μεγαλύτερη άνεση κινούνται οι Οικολόγοι Πράσινοι, που φαίνεται να ξεπερνούν το όριο εισόδου στη Βουλή.
Σε κάθε περίπτωση, το μεγάλο πρόβλημα για την Αριστερά πέρα από τον δικό της κατακερματισμό είναι ότι ποντάρει μόνο στη διαμαρτυρία, αλλά ως τμήμα του σημερινού πολιτικού συστήματος υφίσταται και τις ανάλογες συνέπειες. Επιπλέον, με τη μετάβαση από το δικομματισμό στον διπολισμό είναι πολύ πιθανό να κληθεί σύντομα να απαντήσει στο ζήτημα των συμμαχιών, ειδάλλως θα κινδυνεύσει να παραμείνει στο περιθώριο και αφήσει την πρωτοβουλία των εξελίξεων στα κόμματα εξουσίας.