Εθνική... κληρονομιά

Του Θανάση Νικολαΐδη   (“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)   ΔΕΝ περιμένουμε θαύματα , αλλά έχουμε τις απαιτήσεις μας. Σε καιρο...

Του Θανάση Νικολαΐδη 
(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)  

ΔΕΝ περιμένουμε θαύματα, αλλά έχουμε τις απαιτήσεις μας. Σε καιρούς που οι χλιδάτοι της κονόμας συνυπάρχουν με τους καταναλωτές ληγμένων και τους «αναζητητές» σε κάδους σκουπιδιών. Τα ‘χει αυτά ο καπιταλισμός; Είναι στην ανθρώπινη φύση; Μήπως είναι έργο… πατριωτών με τον «ιδρώτα» τους εξαγώγιμο στα διεθνή θησαυροφυλάκια της Ευρώπης και πολιτικών που δεν το… πρόσεξαν;
ΕΤΣΙ κι αλλιώς επιβάλλονται μέτρα, με τη ζυγαριά στο χέρι, αλλά και με το χέρι στην καρδιά. Κι αν οι σημερινοί αποτύχουν, «ου τάχ’ έσεται άμεινον», μιας και όλοι τους δοκιμάστηκαν. Και σήμερα δίνουν τις εξετάσεις τους και...
θέλει προσοχή. Πες μου τι αντιπολίτευση ασκείς, για να σου πως τι θα’ σαι αύριο ως κυβέρνηση και αντίστροφα.
ΔΕΝ έχουμε προτάσεις. Δεν είμαστε της εξουσίας, δεν είμαστε τεχνοκράτες-απλοί πολίτες τυγχάνουμε και βλέπουμε τα πράγματα απ’ τη σκοπιά μας. Και «επεμβαίνουμε» μόνο για τα αδρά και τυραννικά, ορατά με γυμνό μάτι και για στραβά που βγάζουν μάτι. Και δεν είναι τόσο ασύνηθες και μακρινό να δεις τον αγανακτισμένο που μετράει δεκαρούλες κρατώντας το λογαριασμό (π.χ. της ΔΕΗ). Και πώς να το μάθει πόσα θα τσεπώσει ο κ. Γενικός με τους «κλώνους» του και τον οδηγό τους, και πόσο απ’ το υστέρημά του θα «διαχειριστούν» οι Ρίζοι και οι Φωτόπουλοι; Δεν του’ δωσαν λογαριασμό και μόνο αν ο Τριανταφυλλόπουλος τους ξετρυπώσει θα τρίξουμε τα δόντια. Για ν’ αλλάξει πλευρό η (εκάστοτε) κυβέρνηση και το Κράτος για λίγο να ζαλιστεί εξαντλημένο απ’ την αφαίμαξη και με τους πολιτικούς βυθισμένους στην ηδονή της εξουσίας.
ΔΕΝ θα πληρώναμε την ΕΡΤ μέσω ΔΕΗ, αλλά το «λάδι» πέφτει στα ρολόγια της που γυρίζουν τρελά. Θα τα ρύθμιζε ο «σοσιαλισμός», αλλά τον πρόλαβε ο νεοφιλελευθερισμός. Θα μας έδιναν λογαριασμό για την υδροκέφαλη ΕΡΤ των υπεράριθμων «εργαζομένων» και δεν είδαμε μειώσεις μισθών και «εθελούσιες», ούτε απολύσεις. Κι ύστερα, στρέψαμε την κεφαλή προς την πτέρυγα των «εργαζομένων» της βουλής. Κλείνουν μαγαζιά, ανοίγουν οι κρίκοι της αλυσίδας και αχρηστεύεται, αλλά η βουλή κρατάει την άμυνά της. Και το δυναμικό της και τους ανθρώπους της. Τους (πολλούς) φυτευτούς «ημετέρους» (παιδιά, γαμπρούς και νύφες, φίλους και κολλητούς πολιτικών) και για μια ζωή. Με αναλογική εκπροσώπηση των κομμάτων στο ανοσιούργημα. Με τα ίχνη του ρουσφετιού στα έδρανα και σε υπουργικά σημειώματα. Με τη σφραγίδα της πολιτικής αλητείας εθνική κληρονομιά (μας), που εξοργίζει εξαγριώνει.