L'AQUILA ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ. ΣΤΑΜΑΤΗΜΕΝΟ ΡΟΛΟΪ...

Του Κωνσταντίνου Σταματόπουλου   i-am--write.blogspot.com Ήταν 6 Απριλίου 2009...  Πρώτες ώρες της ημέρας 3:32 π.μ.... Έχουν μεσολαβήσει...

Του Κωνσταντίνου Σταματόπουλου
 i-am--write.blogspot.com
Ήταν 6 Απριλίου 2009...  Πρώτες ώρες της ημέρας 3:32 π.μ.... Έχουν μεσολαβήσει μέρες ή και εβδομάδες που τα Ρίχτερ χόρευαν σε αργούς ρυθμούς την κωμόπολη του Αμπρούτσο της Ιταλίας, την Λ’Ακουιλα. Το facebook μέχρι κάποιες ώρες πρίν ήταν σημείο συνάντησης με φίλους/συμφοιτητές εκεί που το καλαμπούρι και οι ατάκες του στυλ…  «σε τι ρυθμό χορέψατε απόψε;» έδιναν και έπαιρναν..
Μια φοιτητούπολη αυτή που βλέπει κανείς σε κλασσικές ιταλικές ταινίες με την μεγάλη πλατεία το μεσαιωνικό κέντρο και τα διατηρητέα κτίρια έσφυζε από ζωή ακόμη και τις κρύες ημέρες του χειμώνα που την επισκέπτονταν ο πάγος και το χιόνι.
Εκείνη η ώρα έμελλε να αλλάξει τα πάντα… 3:32 Η δόνηση γίνεται αισθητή έως την...

ιταλική πρωτεύουσα.. Κουνιέται η Ρώμη έντονα.. Η ταχυπαλμία επίσης έντονη αλλά η λογική υπερισχύει μέσα σε δευτερόλεπτα του καρδιακού παλμού. Ξέραμε ότι κάπου αλλού κάτι χειρότερο συνέβη και δεν ήταν απλό ..κούνημα πιά… Τα χαμόγελα και τα πειράγματα κόπηκαν όταν μέσω ίντερνετ σε λίγα λεπτά γίνεται γνωστό το επίκεντρο. Λ’ΑΚΟΥΙΛΑ…

330 έλληνες φοιτητές που είχαν γίνει μετά από κοινές ταλαιπωρίες και κοινά όνειρα φίλοι ή κολλητοί, ακόμη και αν μας χώριζαν 2 ώρες δρόμου, ζούν εκεί… Πρώτο τηλεφώνημα στον Πάνο..Παγωμάρα σάστισμα αλλά φίλοι και γνωστοί οι πιο άμεσοι ήταν καλά… Το ζήτημα ήταν μέσα στην νύχτα να βρεθούν όλοι. Επόμενα τηλεφωνήματα σε όσους είχαμε την δυνατότητα να βρούμε από στόμα σε στόμα, από sms σε sms. Τα κινητά δεν έχουν πρόσβαση μετά από λίγα λεπτά….το δίκτυο πέφτει.. Βουβά όλη η Ιταλία παρακολουθεί μέσω τηλεοράσεων  ή ιντερνετ προσπαθώντας να μάθει περισσότερα νέα.

Σαφώς και μάθαμε να πονάμε και για αυτή την χώρα, σαφώς και ζήσαμε εξίσου βαριά την απώλεια των ιταλών πολιτών, αλλά μόνο όποιος έχει ζήσει στο εξωτερικό μπορεί να καταλάβει γιατί οι Ελληνες φοιτητές ενώνονται τόσο πολύ κάνοντας ένα μικρό «γκέτο» πονώντας ακόμη πιο πολύ για οτιδήποτε Ελληνικό …

Η μοναξιά, οι αγωνίες, η απομάκρυνση από τα «λυμένα προβλήματα» και τα «όλα έτοιμα», η κοινή στέρηση, τα δανεικά από τον κολλητό ή τον συγκάτοικο, τα τσιγάρα που έρχονταν παλιότερα με πούλμαν μαζί με γράμμα της μαμάς και τα τυροπιτάκια της θείας….ίσως είναι γραφικά αλλά ήταν η δική μας πραγματικότητα. Πραγματικότητα που μας ένωσε και μας πόνεσε σαν να ήμασταν όλα τα Ελληνόπουλα εκεί μαζί με τους φίλους μας… Πονούσαμε για την αγωνία της μητέρας του Βασίλη Κουφολιά μέχρι να μάθει τις τύχες των παιδιών της του Βασίλη και της Διονυσίας. Κλάψαμε και φορτιστήκαμε όταν είδαμε την σωρό του Βασίλη να βγαίνει από τα συντρίμμια… Δεν ήταν το ότι ήταν Έλληνας όπως πολύ έγραψαν.. Ήταν όπως προείπα ένας από εμάς που είχε ζήσει με τις ίδιες αγωνίες και τις ίδιες στερήσεις. Ήταν ένα παιδί που πάλευε για να τελειώσει και να φέρει το πολυπόθητο χαρτί στους βιοπαλαιστές γονείς του…..  Δεν έχει νόημα να πώ πιο πολλά…Θα ήταν περιττό να γράψω το ότι η τραγωδία θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη, αλλά το -1 στο απουσιολόγιο της ζωής υπήρξε βαρύ..

Την ημέρα του θανάτου του μαζί με 4 φίλους από διαφορετικά μήκη και πλάτη της Ιταλίας αποφασίσαμε να ανοίξουμε ένα online βιβλίο συλλυηπητηρίων στην οικογένεια του Βασίλη (ΕΔΩ).

12.000 άνθρωποι πλημμύρισαν με λόγια αγάπης και με πόνο ψυχής, με μηνύματα την μητέρα του Βασίλη στηρίζοντας την παράλληλα και για την μάχη που έδινε η Διονυσία μετά από αλλεπάλληλα χειρουργεία…

Η διακριτικότητα είναι δύναμη αξιοπρέπειας, η μνήμη είναι οφειλή συνείδησης.

  

Δύο χρόνια μετά το ρολόι δείχνει κολλημένο σε αυτή την ώρα και σε αυτή την ημερομηνία. Η πόλη νέκρωσε και για όσους δεν την επισκέφθηκαν ποτέ αρκεί μια περιγραφή… Το Σαράγεβο ίσως μετά τον πόλεμο να εμφάνιζε εφάμιλλη εικόνα.. Περπατώντας στο κέντρο της ένα χρόνο μετά και έχοντας τον Πάνο να μου εξηγεί σε κάθε σημείο της ποιός και που έμενε αλλά και τι συνέβη εκείνο το βράδυ, περνώντας από το περιφραγμένο σημείο που βυθίστηκε η πολυκατοικία του Βασίλη, ένας κόμπος με έσφιγγε από τον λαιμό έως το στομάχι… Εμείς κλείνουμε πονηρά το μάτι στην ζωή για να την κερδίσουμε αλλά αυτή εκείνο το βράδυ αποφάσισε να κλείσει σε κάποιους τα μάτια….

Στην μνήμη του Βασίλη του ενός από τους χιλιάδες Ελλήνων που πέρασαν από αυτή την χώρα αφιερώνω αυτές τις γραμμές..

Στους φίλους ή γνωστούς μας που σκορπίστηκαν συνεχίζοντας τις μάχες τους για να διεκδικήσουν τα «όνειρά τους» φεύγοντας από την ερειπωμένη πόλη-φάντασμα εύχομαι απλά να μην ζήσουν ξανά και πουθενά αλλού έναν τέτοιο εφιάλτη.

Στην μάνα Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της στέλνοντας τα ακόμη και σήμερα σε όλες τις γωνιές αυτού του πλανήτη, εύχομαι να μην χρειάζεται κάθε φορά να θρηνεί ένα τέκνο της για να θυμάται όλα τα άλλα. Η μεταγραφή των παιδιών της Λ’Ακουιλα ήταν ένα δίκαιο αίτημα..Δυστυχώς η πολιτεία θυμάται τους «μετανάστες» φοιτητές της μόνο εν καιρώ εκλογών και στρατολογικών υποχρεώσεων… Λέω φέτος μαζί με το κερί που θα ανάψω στην μνήμη του Βασίλη να ανάψω δίπλα και ένα κερί στην μνήμη της Ελλάδας που τελικά μόνο στις καρδίες μας ζεί….

υ.γ. επειδή η μνήμη συνήθως φορτίζεται συναισθηματικά από τέτοιου είδους εικόνες, παραβλέποντας κάποιες άλλες, λέω να μην ξεχάσω να καλέσω και σε μνημόσυνη δέηση όλους εκείνους τους "έξυπνους"που την ώρα που η ελληνική πρεσβεία στην Ιταλία συγκέντρωνε παιδιά με τις πιτζάμες και σχεδόν ξιπόλυτα για να επιβιβαστούν σε ναυλωμένο αεροπλάνο ώστε να επιστρέψουν στις αγκαλιές των γονιών τους, εκείνοι εμφανίζονταν στο αεροδρόμιο με τα σκυλάκια τους παρότι σπούδαζαν σε άλλες πολεις μόνο και μόνο για να επωφεληθούν και να επιστρέψουν τζάμπα στα πάτρια...

Λεω στην ίδια δέηση να προσκαλέσω εκείνους που προκειμένου να ευνοηθούν απο ενδεχόμενο παράθυρο μεταγραφής που θα άνοιγε το ελληνικό κράτος, εμφανίζονταν στο προξενείο να δηλώσουν διεύθυνση κατοικίας στην σεισμόπληκτη πόλη 2 μέρες μετά τον σεισμό και ας έμεναν κάπου έξω από την Περούτζια. Δυστυχώς υπάρχει πάντα η άλλη όψη του νομίσματος....και μάλλον θα εκνευριστώ και μόνο αν τους κάνω την χάρη.

Τα 2 κεριά στην μνήμη του Βασίλη και της Ελλάδας...αρκούν και δεν χρειάζεται να σπιλώνω την μνήμη τους με άλλες σκέψεις..