Το παιχνίδι με την ελληνική κρίση αγριεύει…

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Χοντραίνει το διεθνές παίγνιο εναντίον της Ελλάδας, με επίκεντρο την πιστωτική κρίση που συγκλονίζει την χ...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Χοντραίνει το διεθνές παίγνιο εναντίον της Ελλάδας, με επίκεντρο την πιστωτική κρίση που συγκλονίζει την χώρα. Κηρύξτε στάση πληρωμών και φύγετε ηρωικά από την ευρωζώνη και την ΟΝΕ, (μας) λένε τώρα νεοφιλελεύθεροι Αγγλοσάξονες και ορισμένοι μεταμοντέρνοι σοσιαλδημοκράτες άλλων «σημαντικών» χωρών της ΕΕ, όπως και οι χρηματιστές ασφαλώς, που από κοινού εμφανίζονταν μέχρι χθες στο πλευρό του κ. Γιώργου Παπανδρέου, δίνοντας δήθεν αγώνα για να σωθεί η Ελλάδα από την χρεοκοπία. Πρόκειται για τους ίδιους που μαζί με τον «άνθρωπό τους στην Αθήνα» επιδόθηκαν σε ένα αγώνα τιμής για τις αγορές, ώστε να αναδείξουν τις αδυναμίες της ΟΝΕ και την ανικανότητα των Γερμανών να...

 προσφέρουν έναν αποτελεσματικό μηχανισμό προστασίας της ευρωζώνης.

Τρόμος επικρατεί από την άλλη πλευρά – εκφράστηκε παραστατικά από το περίφημο δημοσίευμα του Spiegel, που έβγαλε στην επιφάνεια το υπόγειο παιχνίδι -  καθώς φοβούνται ότι αν η χώρα μας κάνει το απονενοημένο και κηρύξει απότομα πτώχευση, στη θέση της ελεγχόμενης πτώχευσης που έχουν επιλέξει Γερμανοί και αρκετοί ευρωπαίοι τραπεζίτες, τότε θα γίνουμε μάρτυρες μιας μείζονος ευρωπαϊκής, τραπεζικής κρίσης. Οι τελευταίοι το έχουν ρίξει στα ξενύχτια και στους λογιστικούς λογαριασμούς μήπως και πετύχουν να αποφύγουν το μοιραίο μέχρι το 2013. Τους λείπουν περίπου 65 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία υπολογίζουν ότι θα χρειασθούν επιπλέον των συνολικά 110 που μας έχει δανείσει η τρόικα. Δηλαδή, μεταξύ 2012-2013 απαιτούνται 60-70 δις. επιπλέον των προϋπολογισμένων κατά τον σχεδιασμό του ατομικού μηχανισμού υποστήριξης της χρεοκοπίας της Ελλάδας. Και αυτό γιατί το μνημόνιο έπεσε σε όλα έξω, προσεγγίζοντας ανατριχιαστικά τις δικές μας προβλέψεις, που είχαν στηριχθεί στα διαθέσιμα στοιχεία της ΕΚΤ για την Ελλάδα και σε μελέτη ενός σαββατοκύριακου από έναν μη-εξειδικευμένο επαγγελματία.

[ Για να καταλάβετε το μέτρο της αποτυχίας (!) της τρόικας, δηλώνω ότι οι ορθές εκτιμήσεις που κάναμε, έγιναν από έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι πολιτικός επιστήμονας  - όχι εξειδικευμένος οικονομολόγος - με γνώσεις στατιστικής και λογιστικής στο επίπεδο προχωρημένης «Social Data Analysis». Το σημειώνω για να επισημάνω την επικίνδυνη επιπολαιότητα αυτών που ηδονίζονται με την φενάκη των υπεραισιόδοξων αριθμών και πολιτεύονται στη βάση υπερβατικών σεναρίων. Να σκεφτείτε ότι σε ότι αφορά στην αύξηση του δημόσιου χρέους, έπεσαν εντελώς έξω, ενώ εμείς πλησιάσαμε τις σημερινές εκτιμήσεις της Κομισιόν, δίνοντας για το 2011, 158% (Κομισιόν: 157,7%), ενώ για το 2012, πάνω από165% (Κομισιόν: 166,1%). Εξίσου ακριβείς, όμως, υπήρξαν και τέσσερεις-πέντε  εξειδικευμένοι στην οικονομική ανάλυση που θα τους συναντήσετε κυρίως στο διαδίκτυο. Άρα, ίσως δεν πρέπει να μιλάμε για «επιπολαιότητα», αλλά για συνειδητή παραπλάνηση της κοινής γνώμης από την κυβέρνηση, τους καθεστωτικούς διαύλους και την τρόικα. Τώρα όμως οι αριθμοί μας προσγειώνουν στην πραγματικότητα, που κάποιοι έχουν συμφέρον μάλλον να υπερτονίσουν, είτε για να δείξουν το αδιέξοδο, είτε για να επισημάνουν εμφαντικά την ανάγκη λήψης νέων ακόμη αντικοινωνικότερων μέτρων και ξεπουλήματος της δημόσια περιουσίας ].

Μην ξεπουλάτε, δηλώστε πτώχευση και φύγετε από το ευρώ να σωθείτε, μας συμβουλεύουν τώρα οι Financial Times, εκφράζοντας τον αποτροπιασμό συντακτών τους για την ανελέητη συμπεριφορά της γερμανικής κυβέρνησης. Φύγετε όσο γίνεται γρηγορότερα, διότι οι Γερμανοί θα σας εξευτελίσουν, μας συμβουλεύουν. Μπράβο Γιώργο είσαι ήρωας, έκανες αυτό που έπρεπε για να σώσεις την χώρα, όμως για να ολοκληρώσεις την ηρωική πράξη πρέπει να κάνεις στάση πληρωμών, γράφει ο διευθυντής της εφημερίδας Ηandelsblatt, Γκάμπορ Στάινγκαρτ, σε ανοιχτή επιστολή προς τον Γιώργο Παπανδρέου. Επιπροσθέτως νοιώθει την ανάγκη να  υπενθυμίσει σε μια μάλλον επικήδεια ατμόσφαιρα, ότι «υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο», για να καταλήξει:«μέχρι τώρα επιχειρήσατε το ανέφικτο. Τώρα πρέπει να επιδιώξετε το εφικτό». Δηλαδή, οι «από εδώ μεριά», πίεζαν για το ανέφικτο τόσο καιρό και τώρα πιέζουν για το εφικτό, ενώ οι «από εκεί μεριά», πίεζαν για το ανέφικτο, που τώρα φαντάζει σε αυτούς, έστω υπό την προϋπόθεση της εξευτελιστικής, γενικευμένης φτωχοποίησης και εκποίησης, εφικτό. Για την ακρίβεια οι τελευταίοι αγωνίζονται να αποφευχθεί πάσει θυσία η στάση πληρωμών διότι είναι βέβαιοι ότι αυτή συνεπάγεται την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος στην Ευρώπη με περισσότερο εκτεθειμένες, εκτός από τις ελληνικές, τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Έτσι πιέζουν την ελληνική κυβέρνηση να πάρει μαζεμένα όλα τα μέτρα μέχρι τις αρχές του 2012, ώστε ΕΕ και ΔΝΤ να συμπληρώσουν το υφιστάμενο δάνειο με όσα χρειαστούν μέχρι το 2013, οπότε ελπίζουν ότι οι τράπεζες σε συνεργασία με την ΕΚΤ θα έχουν προλάβει να προετοιμαστούν για να αντέξουν μία δραστική αναδιάρθρωση, ακόμα και με «κούρεμα» 60%.

Ο Γιώργος Παπανδρέου και οι γύρω του βιώνοντας για καλά αυτό το παιχνίδι, στο οποίο επέλεξαν να έχουν ρόλο από την αρχή, εμφανίζονται αυτή την στιγμή δήθεν αποστασιοποιημένοι, ενώ στην πραγματικότητα μοιάζει να είναι «χαμένοι». Ο Έλληνας πρωθυπουργός γνωρίζει ότι αν επέλεγε να ακούσει τις συμβουλές αυτών που τον θεωρούν «δικό» τους, θα δημιουργούσε μια πρωτόγνωρη κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα είχε αντίστοιχα χαρακτηριστικά με εκείνα της κρίσης που προκλήθηκε στις ΗΠΑ μετά το σκάσιμο της φούσκας της Lehman Brothers το φθινόπωρο του 2008. Από την άλλη, αν ενδώσει στις πιέσεις του γερμανικού κλαμπ της ΕΕ, είναι πρόδηλο ότι θα τον ρίξει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, εάν προηγουμένως δεν συμβεί κάποια ευρύτερη τραγωδία εξαιτίας των τάσεων εξέγερσης που παρατηρούνται σε διάφορες ομάδες του πληθυσμού. Άρα δικαίως στην περίπτωσή του ισχύει το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Ας περιμένουμε λοιπόν να δούμε πώς έχει μεθοδεύσει την προσωπική του απεμπλοκή από αυτό το παίγνιο, από το οποίο, όμως, δεν μπορεί πλέον να εξέλθει η χώρα αλώβητη και η ελληνική κοινωνία ακέραιη. Αυτή είναι η πραγματικότητα για να μην κοροϊδευόμαστε.

Έχοντας υπόψη αυτήν την εικόνα η κοινωνία των πολιτών και τα κόμματα που ισχυρίζονται ότι είναι φύσει αντικαθεστωτικά, είναι καιρός να παρέμβουν οργανωμένα, αλληλέγγυα, συλλογικά και κυρίως στρατηγικά, εάν πράγματι ενδιαφέρονται γι’ αυτά που επικαλούνται ότι ενδιαφέρονται και όχι για την ιδιοτέλειά τους. Μεταξύ της στάσης πληρωμών και της μελλοντικής, αναπόφευκτης αναδιάρθρωσης, που πιθανότατα θα ακολουθήσει μιας ηπιότερης, έχοντας την μορφή της λεγόμενης επιμήκυνσης του χρέους αφού προηγουμένως εκποιηθεί το σύμπαν στην χώρα και διαλυθεί η κοινωνία, υπάρχουν πολλές εκδοχές που θα μπορούσαν να εξετασθούν και να επιδιωχθούν και επί των οποίων θα μπορούσε να καταστρωθεί ένα κυβερνητικό-αντικαθεστωτικό σχέδιο. Δίχως ενότητα, όμως, της προοδευτικής, πατριωτικής κοινωνίας των πολιτών και της αριστεράς στο σύνολό της, μία τέτοια προοπτική είναι φαιδρό ακόμη και να την συζητήσει κανείς.

Εύκολες λύσεις ή οικονομικά και πολιτικά ανέξοδες επιλογές δεν υπάρχουν πλέον. Οποιαδήποτε ελληνική πρόταση που θα απαντά στο «παιχνίδι» που περιέγραψα, με αποκλειστικό κριτήριο τα συμφέροντα των δύο τρίτων της κοινωνίας, θα έχει κόστος σε όλα τα επίπεδα, το οποίο με παρρησία θα πρέπει να παρουσιαστεί στην ελληνική κοινωνία, δίχως στοιχεία εξαπάτησης στα οποία μας έχει συνηθίσει ο δικομματισμός. Καλή λύση για τους Έλληνες δεν είναι αυτό που προτείνουν οι φορείς των συμφερόντων που καλύπτονται από την ομπρέλα της διοίκησης των ΗΠΑ, ούτε φυσικά αυτή που διακονεί ανελαστικά η γερμανική πλευρά. Πρέπει να απεγκλωβιστούμε από τα διλήμματα αυτών που παίζουν και κερδοσκοπούν, ή απλώς υπηρετούν τα συμφέροντά τους στην πλάτη της χώρας. Πρέπει να κτίσουμε τα δικά μας διλήμματα απέναντί τους. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει από πιόνια στην σκακιέρα τους, να μεταβληθούμε σε παίκτες. Πώς, άραγε, μπορεί να γίνει αυτό όταν το ΠΑΣΟΚ έχει εκτεθεί τόσο πολύ στο πλευρό του ενός μέρους, ενώ η ΝΔ δεν τολμά ούτε καν να θίξει το παιχνίδι και η αριστερά εμφανίζεται εντελώς έξω από την κουλτούρα διαπραγμάτευσης;