Εάν Με πιστεύεις, κόψε το…Σχοινί!…

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ (Την πατρότητα του κειμένου που ακολουθεί δεν την γνωρίζω, αλλά το βρήκα και εντυπωσιακά επίκαιρο κ...

Του Καθηγητή
ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

(Την πατρότητα του κειμένου που ακολουθεί δεν την γνωρίζω, αλλά το βρήκα και εντυπωσιακά επίκαιρο και ιδιόμορφα ενδιαφέρον. Εάν κάποιος από τους αναγνώστες την γνωρίζει αναρτήστε την στα σχόλια του blog να την μάθουμε).Τα μέτρα που μας επιβλήθηκαν είναι σκληρά και όσα έρχονται ακόμη όλοι φοβόμαστε ότι θα είναι ακόμη πιο απάνθρωπα και θα μας απαξιώσουν σε Εθνικό επίπεδο αλλά δυστυχώς αυτοί που μας Κυβέρνησαν τα τελευταία 37 χρόνια μετά τη Χούντα και μας έφτασαν μέχρι εδώ λες και εκτελούσαν «εντολές» από άγνωστα Κέντρα και άγνωστους ανθέλληνες φρόντισαν να στερήσουν από τη νέα γενιά, από τα παιδιά μας τις δεξιότητες που...
 διέθεταν σε μεγάλο βαθμό οι γονείς μας (πρόσφυγες και ντόπιοι) και μπορούσαν να ανταπεξέλθουν και στις πιο σκληρές δοκιμασίες όπως η Ναζιστική κατοχή. Καιρός να θυμηθούμε, χωρίς βέβαια να γίνουμε μοιρολατρικά θρησκόληπτοι, το «βόηθα Παναγιά» και το «έχει ο Θεός» των γονιών μας, γιαγιάδων και παππούδων των παιδιών μας …
Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη, που θέλησε να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα, όλα ήταν μαύρα, μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα.
Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά. Συνέχισε να πέφτει και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σχοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:
-----Θεέ μου, βοήθησε με!
Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:
----Τί θέλεις να κάνω;
----Σώσε με, Θεέ μου!
----Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;
----Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!
Η βαθιά φωνή ψηλά από τον Ουρανό ακούστηκε να λέει προστατικά: ---------ΤΟΤΕ, ΚΟΨΕ ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΣΟΥ...».
Στο σημείο αυτό σταμάτησα να διαβάζω και με απορία σκέφτηκα: «Θεέ μου, τι ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να του ζητάς να κόψει το σκοινί, το μόνο πράγμα πού τον κρατάει ζωντανό;» Εγκατέλειψα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη. Αλήθεια, ΕΓΩ τί θα έκανα; Με ανάμεικτα συναισθήματα και σχεδόν με βεβαιότητα για την απάντηση μου, έφτασα στο τέλος:
«Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος με το σώμα του να αιωρείται κρεμασμένο από το σκοινί που ήταν δεμένο στη μέση του…Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σχοινί και το σώμα του βρισκόταν ΜΟΝΟ 3 μέτρα πάνω από το έδαφος....»
Εσύ και εγώ, πόσο κολλημένοι είμαστε στο σχοινί μας;
Εσύ και εγώ πόσο κολλημένοι είμαστε στην Ιδεολογική πολιτική μας θέση, σε Κόμματα που πλέον ΔΕΝ εκπροσωπούν ούτε καν τον εαυτό τους, σε πρόσωπα που ελέγχουν την Εξουσία ή θέλουν να την αποκτήσουν αλλά δεν πείθουν ότι μπορούν να την χειριστούν σωστά…
Μπορούμε να αρνηθούμε την υποταγή μας σε ένα Πολιτικό Σύστημα για το οποίο άνθρωποι που το υπηρέτησαν έντιμα και το τίμησαν σήμερα μας λένε φωναχτά και καθαρά ότι «σάπισε» ότι ΔΕΝ εξυπηρετεί εμάς αλλά αυτούς που το ελέγχουν ότι έχει ήδη…καταρρεύσει!
Αλλά ποτέ μην αμφισβητούμε όσα εκπορεύονται από το Θεό, τον Χριστό, την Παναγιά μας.
Από την Αγία Τριάδα και ας συγχωρήσουμε – ας αγνοήσουμε – κάποιους που λειτουργούν ως «μεσάζοντες»
Ποτέ μην πούμε ότι μας ξέχασε η μας εγκατέλειψε.
Ποτέ μη σκεφθούμε ότι δεν μας φροντίζει.
Μας κρατάει πάντοτε με το δεξί Του χέρι…
Η επιλογή να σωθούμε απλώνοντας το δικό μας χέρι ανήκει σε εμάς.