Υπουργοί στα «κάγκελα», ο Γιώργος στις κάλπες;...

Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου http://www.aixmi.gr/ Δεν ξέρω αν είδατε τη δημοσκόπηση της Μarc στο κυριακάτικο «Έθνος». Ήταν, κατά τη γ...

Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου
http://www.aixmi.gr/

Δεν ξέρω αν είδατε τη δημοσκόπηση της Μarc στο κυριακάτικο «Έθνος». Ήταν, κατά τη γνώμη μου, αποκαλυπτική της κραυγαλέας αναντιστοιχίας μεταξύ των εντολών της τρόϊκας (και, συνακολούθως, των κυβερνητικών σχεδιασμών) με τις υπάρχουσες κοινωνικές αντοχές. Την ώρα που οι δανειστές μας ετοιμάζουν ακόμη πιο στενό κοστούμι και πιέζουν ασφυκτικά την κυβέρνηση να προχωρήσει στα συμφωνηθέντα, ένας στους τρεις πολίτες ζητάει να εγκαταλειφθεί το μνημόνιο ακόμη και αν αυτό σημαίνει πτώχευση για τη χώρα, ενώ σχεδόν ένας στους δυο θέλει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Ο κόσμος, λοιπόν, βρίσκεται σε εντελώς άλλο μήκος κύματος από τις επιταγές της κυρίας Μέρκελ και τη βούληση του κυρίου Παπανδρέου.
Ποιος θα αναλάβει το κόστος -και με ποιες πιθανότητες επιτυχίας- να μεταφέρει σ’ αυτούς τους ανθρώπους την αλήθεια; Ποιος θα τους πει ότι όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει επαναδιαπραγμάτευση του ισχύοντος μνημονίου, ώστε να καταστεί λιγότερο οδυνηρό, αλλά θα χρειαστεί και νέο μνημόνιο για να μας δοθούν τα 27 δισ. ευρώ που λείπουν για το 2012; Ποιος θα τους μεταφέρει το «μαντάτο» ότι για να εκταμιευθεί το νέο πακέτο θα χρειαστεί να...
 δεσμευτεί το κράτος, υποθηκεύοντας την περιουσία του; Πράγμα που έχει να συμβεί από το 1840, όταν πήραμε τα περίφημα δάνεια της Αγγλίας. Ποιος θα τους πει ότι η αξιοπιστία της χώρας εξακολουθεί να βρίσκεται στο μηδέν παρά τις θυσίες, διότι δεν έχουν προχωρήσει καθόλου οι αποκρατικοποιήσεις, δεν έχει καταργηθεί ούτε ένας δημόσιος οργανισμός, δεν έχουν γίνει μετατάξεις, δεν έχουν περισταλεί οι δαπάνες, δεν έχει καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή, δεν…δεν…δεν…
Ποιος θα τους πει, με δύο λόγια, ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ;
Αναρωτιέμαι αν η κυβέρνηση διαθέτει, πλέον, το απαιτούμενο πολιτικό κεφάλαιο για να αναλάβει να φέρει σε πέρας μία τόσο δύσκολη αποστολή. Με την αξιοπιστία της κλονισμένη, την εσωτερική της συνοχή τραυματισμένη, την κοινοβουλευτική της ομάδα στα «κάγκελα» και τους μοσχοαναθρεμμένους συνδικαλιστές της να θεωρούν περίπου ότι συγκυβερνούν, θα καταφέρει να κρατήσει σταθερά το πηδάλιο της χώρας;
Ο πρωθυπουργός διαμηνύει συχνά πυκνά ότι θα συνεχίσει με όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν. Καταλαβαίνω πως το εννοεί. Το ερώτημα είναι αν ξέρει πόσοι είναι αυτοί μέσα στο ίδιο το υπουργικό του συμβούλιο. Αν ξέρει πόσοι είναι μέσα στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Για να μη μιλήσω για τους συνδικαλιστές του. Άκουγα ενεός, χθες, τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ να ζητάει 10 λεπτά από τον χρόνο του Γ. Παπανδρέου για να τον πείσει –λέει- ότι δεν πρέπει να πωληθεί το 17% της επιχείρησης. Όλα αυτά 24 ώρες πριν έρθει η τρόικα στην Αθήνα για τον πιο σκληρό έως τώρα έλεγχο. Μοιάζει απίστευτο, αλλά δεν είναι. Οι συνδικαλιστές θεωρούν ότι είναι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων -έτσι τους έμαθαν τα κόμματά τους, έτσι πιστεύουν μέχρι σήμερα. Κι ας βούλιαξε η χώρα.
Γι’ αυτό αναρωτιέμαι: Μπορεί να τραβήξει το κάρο η κυβέρνηση; Υπάρχουν υπουργοί πρώτης γραμμής που προβληματίζονται, πλέον, για το αν πρέπει να συνεχίσουν να στηρίζουν μια πολιτική, στη διαμόρφωση της οποίας δεν έχουν συμμετοχή. Υπουργοί που δεν δέχονται να χαράζει τη ρότα ο υπουργός Οικονομικών εν αγνοία του υπουργικού συμβουλίου. Τα όσα έγιναν τη νύχτα της Παρασκευής ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για αρκετούς -ακόμη και για κάποιους πολύ κοντά στον πρωθυπουργό. Έμαθαν από τα ΜΜΕ ότι ο Γ. Παπακωνσταντίνου συσκέπτεται μυστικά στο Λουξεμβούργο με τους ισχυρούς της Ευρώπης και μέχρι αυτή τη στιγμή από τα ΜΜΕ πληροφορούνται σταγόνα σταγόνα για το τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα την οποία -υποτίθεται ότι- κυβερνούν.
Κλείνω το σημείωμά μου με την επισήμανση ότι το εσωτερικό πρόβλημα της κυβερνώσας παράταξης είναι μεν σημαντικό, αλλά το ακόμη σημαντικότερο είναι η απόσταση των πολιτών από την ακολουθούμενη πολιτική και από τις δεσμεύσεις που πρέπει να αναληφθούν έναντι των δανειστών μας για τα χρόνια που έρχονται. Είναι γι’ αυτό που πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός θα αναγκαστεί, τελικά, να επιλέξει τη διέξοδο της κάλπης παρότι δεν είναι αυτή η επιθυμία του.