Σα σκηνή από ταινία...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή αποκλειστικά για το PRESS-GR Το καλοκαίρι χτύπησε την πόρτα μου. Μαζί με τα πρώτα κύματα της ζέστης, εμφανίστ...

Γράφει η Λίνα Φυτιλή

αποκλειστικά για το PRESS-GR

Το καλοκαίρι χτύπησε την πόρτα μου. Μαζί με τα πρώτα κύματα της ζέστης, εμφανίστηκε η αγαπημένη μου φίλη Ε. 

Πόσο εύκολο είναι να κάνεις τη ζωή σου άνω- κάτω; είπε. 

Άφησε μια βαλίτσα στην πόρτα μου. Εντυπωσιακά εύκολο με σένα κούκλα μου. Μια ζωή ανάμεσα σε αντιθέσεις. Ή κάνω λάθος;

Σκληρό κορίτσι μιας αδέξιας μικρής πόλης. Χωρίς πίστη πια σε ήρωες. Έφτιαξα παγωμένο τσάι για να την ηρεμήσω.
Οι ήρωες μας τελείωσαν, Λίνα. Μόνο ήρωες της καθημερινότητας πλέον. Ήρωες, οι κοινοί άνθρωποι. Οι διπλανοί μας. Την άφησα να...
συνεχίσει. Σ' αυτό τον αιώνα, θα τελείωσουν οι σπουδαίοι, οι πρωθυπουργοί, οι βασιλιάδες, οι φιλόσοφοι, οι ποιητές, οι στρατηγοί. Θα το δεις. Θα ζούμε με τους ήρωες της διπλανής πόρτας. Τους εαυτούς μας. Καλύτερα έτσι. Χωρίς καλές προθέσεις, αυτές είναι που τα καταστρέφουν όλα.
Πάμε μια βόλτα; Έχει ωραία νύχτα. Έξω στο δρόμο, παίζουμε εκείνο το παιχνίδι, που προσπαθούμε να πατήσουμε τις σκιές μας. Γελάμε. Στο μπαράκι τα κοκτέιλ πηγαινοέρχονται. Πες μου, προς τι το κλάμα κι ο σπαραγμός;
Δεν μ΄ αγαπάει, δεν μ΄ αγάπησε ποτέ, τώρα πια το ξέρω. Δες, πονάω σαν να έχω ένα μολυσμένο σπυρί στο στόμα. Άκυρα όλα τα σχέδια. Μια ντροπή και μια λύπη, σωστή λίμνη από δάκρυα γύρω μου. Δεν τη βλέπεις; Κοιτάζω γύρω, βλέπω μερικές παρέες μόνο. Κάποιος μου προσφέρει τον αναπτήρα του, ευχαριστώ, δεν καπνίζω. Γέλια τρανταχτά ακούγονται από τη διπλανή παρέα. Καλά τα παίζεις τα δράματα, της λέω, η Ε. χειροκροτάει και εγώ θέλω να τρέξω μες την άγρια νύχτα γλιτώνοντας τους τίτλους του τέλους. Αντίθετα, στέκομαι εκεί, παρατηρώντας την αδιόρατη μελαγχολία της, μια στάση σώματος που μαρτυράει ότι όλα στη ζωή είναι τελικά θέμα απόφασης. Ενώ οι μουσικές, οι φωνές, τα φώτα χορεύουν γύρω μας κι αποκτούν την κίνηση που χρειάζεται, αύριο είναι μια καινούρια μέρα, λέει αποφασιστικά σαν άλλη Σκάρλετ ο΄ Χάρα. Ας γίνει όλη η ζωή μας άνω- κάτω. Έτσι γράφονται οι ιστορίες. Με φιλάει σταυρωτά αντί για καληνύχτα.
Από δω και πέρα θα ζούμε με μια μόνιμη αγωνία, λέει ενώ την παρατηρώ αμίλητη να χάνεται σαν μαύρη ηρωίδα μες το βαθύ σκοτάδι, έτσι, δραματικά, όπως εμφανίστηκε.