Η βία μου, είμαι ΕΓΩ!..

Γράφει η Τζένη Ρεμούνδου Ε : Έκφραση αγανάκτησης, τρόπος επιβολής ή λανθάνουσα συμπεριφορά; Α : Μάστιγα μιας ξεφτυλισμένης εποχής, επικ...

Γράφει η Τζένη Ρεμούνδου

Ε: Έκφραση αγανάκτησης, τρόπος επιβολής ή λανθάνουσα συμπεριφορά;
Α: Μάστιγα μιας ξεφτυλισμένης εποχής, επικύρωση μηδαμινών αξιών και εξυπηρέτηση συμφερόντων

Ζούμε στην εποχή του φόβου και της τρομοκρατίας.
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε και καθώς μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε πώς να προφυλαχθούμε, πώς να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό και πώς να επιβιώσουμε. Δυστυχώς όμως, όλοι μας σχεδόν, το μαθαίνουμε με τον πιο σκληρό τρόπο..παθαίνοντας.
Οι εκδηλώσεις βίας είναι διάχυτες με τέτοιο τρόπο στην κοινωνία μας, όπως ακριβώς το πολίτευμά της: επειδή δε φαίνεται, δε σημαίνει κι ότι δεν υπάρχει. Έτσι λοιπόν, ερχόμαστε αντιμέτωποι με...
αυτή, από τα πρώτα κιόλας στάδια της ζωής μας.
Είτε αναπτύσσεται εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος, είτε εκτός, η βία εκδηλώνεται ως ψυχολογική, σωματική ή σεξουαλική και στη χείριστη μορφή της φανερώνεται εναντίον παιδιών, άμεσα, ερχόμενα δηλαδή σε επαφή απροκάλυπτα, βιώνοντας και συνειδητοποιώντας απευθείας και την ενέργεια και τις συνέπειές της ή με έμμεσο τρόπο, βομβαρδιζόμενα από “βίαιους” πομπούς από -όχι και τόσο ασφαλή- απόσταση, είτε ως θεατές της άμεσης βίας κάποιου, είτε με την έκθεσή τους σε σκηνές τέτοιες, που τείνουν να τα εξοικειώσουν μαζί της, αποβάλλοντάς τους κάθε αρνητικό συναίσθημα στη θέασή της και κατ'επέκταση επιδρώντας στον τρόπο με τον οποίο την αντιλαμβανόνται, απευαισθητοποιώντας τα.
Κι εκεί ακριβώς, βρίσκεται κρυμμένο το μεταίχμιο, που οδηγεί τη νέα γενιά, το μέλλον μας, στην ίδια του την καταστροφή και το αδιανόητο γίνεται πραγματικότητα: παιδιά θύτες, παιδιά δολοφόνοι.
Η δημιουργία ορδών αποτελούμενων από στρατιωτάκια, που είναι πιστοί μιμητές των προτύπων που ξεπροβάλλουν από τα video-games και τα ΜΜΕ, διαφαίνεται δεδομένη. Μικρές, μολυσμένες ψυχές, που γαλουχίζονται από νωρίς, μέσα σε μια κοινωνία ανασφάλειας και ψυχαναγκασμού, που τα σέρνει από το λαιμό προκειμένου να μάθουν να χρησιμοποιούν τη βία για να εκφράσουν κάθε τους ενέργεια: ΒΙΑ για να αποκτούν, ΒΙΑ για να επιβιώνουν, ΒΙΑ για να αγανακτούν..
Σε ένα κλίμα φόβου και έλλειψης εμπιστοσύνης, αφηνόμαστε όλοι έρμαια στο μόνιμο ή/και δύσκολα αναστρέψιμο αντίκτυπο μιας λεκτικής ή συναισθηματικής κακομεταχείρισης, που αυξάνει την επιθετικότητα και εντείνει την αντικοινωνική συμπεριφορά
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας μας ενημερώνει πως ένας άνθρωπος αυτοκτονεί κάθε 40 δευτερόλεπτα, ένας άνθρωπος δολοφονείται κάθε 60 δευτερόλεπτα κι ένας άνθρωπος πεθαίνει σε ένοπλη συμπλοκή κάθε 100 δευτερόλεπτα.
Έτσι, η βία αποτελεί την ερώτηση και την απάντηση, το πρόβλημα και τη λύση μιας γενιάς που κληρονόμησε έναν κόσμο γεμάτο πληγές και αδιέξοδα. Αποτελεί την έκφραση της αγανάκτησής της, της ανάγκης της να σταθεί απέναντι σ'αυτούς που τη γέννησαν και να τους πει πως διαφωνεί σε πολλά. Μπορεί να μην έχει βρει ακόμα το σωστό τρόπο να το κάνει, ωστόσο προσπαθεί μέσα από τη βία, κάτι να δείξει.
Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να κατηγορήσουμε τόσο πολύ και τόσο αβασάνιστα τη γενιά αυτή -τη γενιά που είναι αποτέλεσμα απάθειας. Ας αφουγκραστούμε όλα αυτά που ψιθυρίζει μέσα από φράσεις του περιθωρίου, μέσα από “αλήτικα” ξεσπάσματα και καταστροφές. Αν το κάνουμε χωρίς προκατάληψη, αν σκύψουμε με πραγματική έγνοια και ανησυχία πάνω της, τότε θα καταλάβουμε πολλά και κυρίως το πιο βασικό: το ζητούμενο δεν είναι να σώσουμε την “κοινωνία” και τους “θεσμούς”. Το ζητούμενο είναι να σωθούμε εμείς, να βρούμε ως νέοι ερείσματα να στηριχθούμε και να δημιουργήσουμε, γιατί... “η βία μου, είμαι ΕΓΩ”.