Γράφει η Πόπη Συνοδινού αποκλειστικά για το PRESS-GR Με βασανιζουν οι σκεψεις οταν ειναι καθαρες, απολαβες των δισταγμων και των...
Γράφει η Πόπη Συνοδινού
αποκλειστικά για το PRESS-GR
Με βασανιζουν οι σκεψεις οταν ειναι καθαρες,
απολαβες των δισταγμων και των καταφασεων,
αβεβαιο το βημα μου,
μετεωρο,
πως να ζυγιασω, να μετρησω το αγνωστο παρον,
πιο αγνωστο απο το μελλον μοιαζει .
Καθαρισαν οι προγονοι το αγριο αμπελι,
χωμα τωρα ολο ανθούς,
πράσινο ειναι,
νοτιστηκε απο τις...
σκεψεις μου,
απο τις επιθυμιες μου τις δροσερες,
αυτες που γεμισαν απο μιαν αυγη θολη,
μια αυγη νοστου,
εδω ειμαι στο κομματι το νοτιο,
εδω εχει χορους απο γριες και νεες με ασπρα μαντηλια στο κεφαλι,
τα βραδια στεκουν διπλα στην λαμπα του πετρελαιου,
κεντουν μερες και νυχτες παγονια στολισμενα με ερωτα,
καυκαληθρες γεμιζουνε τις σπιτικες πιττες,
ψωμι βγαινει απο τον ξυλοφουρνο,
κρασι ασπρο ποτιζουν οι γεροι τους πιο μικρους,
ολοι μαζι ξυνουν το αλατι απ τα βραχια,
βαρκες σιμωνουν τα χειλη τους καυτα με τους εραστες που υποσχονται το παν,
ασημοχρυσα φεγγαρια,
αυλες ασβεστωμενες, καθαρες, μυρωδατες,
μεσιστιες οι σκεψεις μου, σμιγουν με τις επιθυμιες,
σμιγουν με την νοσταλγια,
σε ενα ουρανιο τοξο που αλυχτα απο τοτε που ημουνα παιδι,
με κυριευει με τα χρωματα,
ποιο να διαλεξω μην χαθω, να μην λυγισω, να μην δακρυσω απο οσα που χανονται,
μα και απο οσα που βρισκω απο την αρχη παλι..
Στον νοτο ειναι η ψυχη μου,
εκει εγινα βοσκος των σκεψεων,
μα δεν βρισκω πουθενα ενα σημαδι απ την πούλια,
απο την φωνη του Απολλωνα νεο μηδεν,
απο του Δια την βροχη ουτε ενα ιχνος,
περιβολια και κηποι ειναι τα ρουχα σου σαν σε κοιτω,
μελι και γαλα ειναι το χερι σου που μου κρατα το δικο μου στο σκοταδι,
ατελειωτο παραφρονισμενο στεκει το ματι μου στην ομορφια μιας φωκιας που χορευει,
ενος λιονταριου η φωλια,
ενος φιδιου ο υπνος,
ξεπνοα μυριζω το θυμαρι και κοιταζω ενα βλασταρι αγαπης που κυλα διχως να σκεφτεται αν μπορει,
η ακομη αν πρεπει να βγαλει εξω το κεφαλι του και να γεμισει φως...
Αξιζει αραγε να σε αγαπω, αξιζω να αγαπιεμαι;
απολαβες των δισταγμων και των καταφασεων,
αβεβαιο το βημα μου,
μετεωρο,
πως να ζυγιασω, να μετρησω το αγνωστο παρον,
πιο αγνωστο απο το μελλον μοιαζει .
Καθαρισαν οι προγονοι το αγριο αμπελι,
χωμα τωρα ολο ανθούς,
πράσινο ειναι,
νοτιστηκε απο τις...
σκεψεις μου,
απο τις επιθυμιες μου τις δροσερες,
αυτες που γεμισαν απο μιαν αυγη θολη,
μια αυγη νοστου,
εδω ειμαι στο κομματι το νοτιο,
εδω εχει χορους απο γριες και νεες με ασπρα μαντηλια στο κεφαλι,
τα βραδια στεκουν διπλα στην λαμπα του πετρελαιου,
κεντουν μερες και νυχτες παγονια στολισμενα με ερωτα,
καυκαληθρες γεμιζουνε τις σπιτικες πιττες,
ψωμι βγαινει απο τον ξυλοφουρνο,
κρασι ασπρο ποτιζουν οι γεροι τους πιο μικρους,
ολοι μαζι ξυνουν το αλατι απ τα βραχια,
βαρκες σιμωνουν τα χειλη τους καυτα με τους εραστες που υποσχονται το παν,
ασημοχρυσα φεγγαρια,
αυλες ασβεστωμενες, καθαρες, μυρωδατες,
μεσιστιες οι σκεψεις μου, σμιγουν με τις επιθυμιες,
σμιγουν με την νοσταλγια,
σε ενα ουρανιο τοξο που αλυχτα απο τοτε που ημουνα παιδι,
με κυριευει με τα χρωματα,
ποιο να διαλεξω μην χαθω, να μην λυγισω, να μην δακρυσω απο οσα που χανονται,
μα και απο οσα που βρισκω απο την αρχη παλι..
Στον νοτο ειναι η ψυχη μου,
εκει εγινα βοσκος των σκεψεων,
μα δεν βρισκω πουθενα ενα σημαδι απ την πούλια,
απο την φωνη του Απολλωνα νεο μηδεν,
απο του Δια την βροχη ουτε ενα ιχνος,
περιβολια και κηποι ειναι τα ρουχα σου σαν σε κοιτω,
μελι και γαλα ειναι το χερι σου που μου κρατα το δικο μου στο σκοταδι,
ατελειωτο παραφρονισμενο στεκει το ματι μου στην ομορφια μιας φωκιας που χορευει,
ενος λιονταριου η φωλια,
ενος φιδιου ο υπνος,
ξεπνοα μυριζω το θυμαρι και κοιταζω ενα βλασταρι αγαπης που κυλα διχως να σκεφτεται αν μπορει,
η ακομη αν πρεπει να βγαλει εξω το κεφαλι του και να γεμισει φως...
Αξιζει αραγε να σε αγαπω, αξιζω να αγαπιεμαι;
Μπούρδες.....
ΑπάντησηΔιαγραφή