GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Ο ανέραδος...

Γράφει η Πόπη Συνοδινού αποκλειστικά για το PRESS-GR (Μια ιστορία που την εμπνεύστηκα απο την Αματινα όταν μου είπε για τις νεράιδες...

Γράφει η Πόπη Συνοδινού
αποκλειστικά για το PRESS-GR
(Μια ιστορία που την εμπνεύστηκα απο την Αματινα όταν μου είπε για τις νεράιδες...της την χαριζω)

Έκανε εναν δειλό θόρυβο το σαμιαμίδι καθώς πήγαινε να κρυφτεί ανάμεσα στις πέτρες του άγονου νησιού κεντρίζοντας μου την περιέργεια. Έβγαζα φωτογραφίες γρήγορα μην χάσω το συγκεκριμένο φως.
Γύρω μου βουνά γυμνά γιομάτα πουρνάρια και φασκόμηλο. Ο τζίτζικας έβαζε τα δυνατά του να ξοδιάσει το στόμα του, ο ήχος του συντονιζόταν στο αυτί μου με κείνον που κάνει το κύμα άκοπο οταν πηγαινοέρχεται.
Έκαιγα τις πατούσες μου καθώς περπατούσα την λαβιασμένη άμμο.
Βρέθηκα στην άκρη κείνης της παραλίας. Διψουσα τόσο που ήθελα να πιω και την αλατισμένη θάλασσα.
Ξαφνικά βρήκα μπροστά μου μια σπηλιά, είχα ακούσει πως...
την έλεγαν φωκιότρυπα γιατί παλιά σύχναζαν στα νερά της τα παράξενα όμορφα ζωα.
Παράτησα την μηχανή μαζί με το παρεό στην άμμο και κολύμπησα μέσα της.
Δεν ήταν μεγάλη, ο θορυβος της θάλασσας ακουγόταν σαν να υπήρχε ενας μεγάλος κόχυλας στα αυτιά.
Τα νερά γίνονταν πράσινα και διαυγή.
Μια ατέλειωτη δροσιά τύλιξε τα σπλάχνα μου και με ξεδίψασε.
Στεκόμουν ακίνητη ξαπλωμένη ανάσκελα κι άφηνα το νερό να με κάνει οτι θέλει.
Πολλές φορές έτσι αισθανόμουν σαν παιδί.
Εντελώς ξαφνικά ο ήχος του νερού άλλαξε, σαν κάτι μεγάλο να κολύμπαγε προς το μέρος μου, δεν ήθελα κανέναν άνθρωπο να μου χαλάσει την αίσθηση.
Σε πολύ λίγο βρέθηκε ενας άντρας μπροστά μου. Μελαχρινός σαν παξιμάδι.
Ανήσυχα δαχτυλίδια μαλλιών έλουζαν το πρόσωπο του. Μάτια κατάμαυρα, μελαγχολικά. Ομως σαν να κρύφτηκε χαρά μέσα τους μόλις με αντίκρυσε.
Μια μύτη αρχαιοελληνική και ενα στόμα με το ήρεμο χαμόγελο που συνάντησα στα λευκά μας αγάλματα με κοίαζαν ήρεμα.
Αυτή η ηρεμία με γονάτιζε. Με κοιτούσε με ενα χαμόγελο αδιόρατο, πως γίνεται να γελά κάποιος σκέφτηκα ,χωρίς να κουνά τα χείλη του!
Με κοιτούσε ξεδιάντροπα κολυμπώντας κοντά μου.
Χαμογέλασα. Ενας πυρετός ξεκίναγε απο τα λαγόνια μου, κάτι με παρακινούσε να αφεθώ. Με μια δύναμη που δεν ορίζεται απο τα ανθρώπινα..
-ΣΕ περίμενα, κάθε καλοκαίρι σε περίμενα, απο τότε που κολύμπαγα με τις φώκιες ακόμη, άργησες. Είπε απλά.
-Συγνώμη; εμένα περίμενες;
-Ναι, σου κάνει εντύπωση;
-Μεγάλη, είπα και άρχισα να γελάω, ήταν ενα μίγμα φόβου το γέλιο μου και μιας χαράς υπόγειας.

Με κοίταξε σαν να με μάλωνε.
Τα νερά πηγαινοέρχονταν κάνοντας εναν θόρυβο που δεν ξέρω γιατί μα του ταίριαζε.
-Ελα μαζί μου. Είπε και με έπιασε απο το χέρι οδηγώντας με προς το μέρος του.
Άκουγα την ανάσα του και τον μύριζα. Φύκια και ιώδιο μύριζε, η ανθρώπινη μυρουδιά αδιόρατη.
Χιλιάδες υποβολείς στέκονταν πίσω απο τις άμυνες μου στα άγνωστα και φώναζαν να αφεθώ.

Κι αφέθηκα στο λεπτό. Δεν ήμουν και απο υλικό που δεν γύρευε την περιπέτεια και τον κίνδυνο..
Με αγκάλιασε και έσμιξε τα χείλη του πάνω στα δικά μου. Αρχισα να μελετάω την ιδιαιτερη σάρκα τους με την γλώσσα μου.
Μα αυτός με σταμάτησε.
-Δεν ζητάω απο σένα γρηγοράδα στις κινήσεις, ούτε να με νιώσεις σαν τους άλλους όπως έμαθες, είπε κι εγω σάστισα σαν τότε που πρωτοφίλησα ενα αγόρι.
-Σε ξέρω, μου ειπε.
Άρχισε να μυρίζει σαν υπνωτισμένος το στόμα μου, με ρούφαγε πρώτα με την σάρκα των χειλιών του και μετά με την γλώσσα του. Ολόκληρες εκτάσεις με στρογγυλές κινήσεις απο τρυφεράδα και βελούδο άρχισαν να λιώνουν τα εύθραστα οστά μου στο πρόσωπο. Κείνα τα φιλιά κράτησαν ώρες, η γλώσσα του γυρνούσε σαν ουρά ψαριού στα μάγουλα μου και στο στόμα μου.
Ημουν ολότελα μεθυσμένη και ακίνητη. Ομως η γυναίκα μέσα μου σκιρτούσε για κείνον ολόκληρο. Ενω ήδη τέλειωνα με ολη την δύναμη της σάρκας μου. Θέλησα να του δείξω τον πόθο μου.
-Σου είπα, δεν θακάνεις μαζί μου αυτά που ξέρεις, είπε λίγο θυμωμένος και με κοίταξε κατάματα.
Αυτό το κατάματα όμως είχε μια ηφαιστειακή δύναμη. Σκίζονταν ολες οι πέτρες που είχα μέσα μου για άμυνες.
-ΜΑ σε θέλω, μπόρεσα και ψιθύρισα, δεν το καταλαβαίνεις;
-Κι εγω σε θέλω, δεν ακούς πως σε περίμενα πάντα; ομως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να κάνεις έρωτα, έχεις χέρια και στόμα, 'εγω θέλω να μπω μέσα σου με χιλιάδες τρόπους εκτός απο αυτούς που ξέρεις.
έτσι είπε και άρχισε άλλη επιδρομή απο φιλιά, πιο άγρια απο τα πρώτα.
Οσο γινόμουν πιο άγρια απο την επιθυμία τόσο αυτός έπαιρνε μια δύναμη λες και επικοινωνούσε με τΟν Ποσειδώνα και τον Διόνυσο μαζί για να με γητέψει.
-Θα γίνεις δική μου, οτι δεν κατάφερε κανείς ως τώρα θα το κάνω εγω.
-Και σαν τι θα καταλάβεις απο αυτό; εγω δεν θέλω να γίνω κανενός.
-Θα γίνεις, θα γίνεις γιατί πρέπει να καταλάβεις επιτέλους την θηλυκή σου δύναμη.
-Και ποια είναι δηλαδή κατά την γνώμη σου αυτή η θηλυκή δύναμη;
-Οταν με κάνεις να κάνω έρωτα σαν άντρας θα χαθώ, όμως θα χεις πετύχει να είσαι γυναίκα πραγματική κι εγω πραγματικός άντρας..

Προσπαθούσα να καταλάβω τους συμβολισμούς πίσω απο τα λόγια του, δεν μπορεί, σκέφτηκα κάτι θέλει να πει πίσω απο τα λόγια αυτά. Ταυτόχρονα με έπιασε ενας μεταφυσικός φόβος μα και το αρχέγονο ένστικτο μου να δοθώ και να σπάσω σε άπειρα κομμάτια τον πόθο μου, πόθος που σχεδόν δεν άγγιζε τα ανθρώπινα.
-Σταμάτα να σκέφτεσαι, δεν είναι αυτό που σου λείπει. Απο την περασμένη μας ζωή ολο σκέφτεσαι, αυτό ήταν που μας εξάντλησε και μας διέλυσε, είπε και άρχισα να πιστεύω πια πως άρχισα να τρελαίνομαι.
Αυτός ο άγνωστος άντρας άγγιζε καποιες παλιές πληγές μου, τόσο παλιές ένιωθα, που πρέπει η ρίζα τους να ταν πριν την γέννηση μου, αυτά τα λόγια λες και τα χα ξανακούσει κάπου, στέκονταν σε ενα μέρος της μνήμης που ήταν ακίνητο γιατί ήθελε φως.
Και λεπτοί πίδακες αγάπης άρχισαν ναξεπηδούν απο μέσα μου και να συνθίβουν κάθε μου όριο.
Ναι, για πρώτη φορά καταλάβαινα τα όρια και ήθελα να τα υπερβώ, ταυτόχρονα ήξερα πως θα τον χάσω αν το έκανα.
Μα και πως με εναν τρόπο ενα μεγάλο μου κομμάτι θα χανόταν γιατί θα χανόταν κι αυτός.
Άρχισα να νιώθω ευλογημένη καθώς άρχισε πάλι να με φιλάει αχόρταγα, όχι κείνη η ευλογία των ιερέων ή των αρχάγγελων, μα κάποια άλλη που δεν είχε εξήγηση ούτε ουσία να την εξηγήσω.
Καθώς 'εμπαινε μέσα μου με τα δάχτυλα του και τα φιλιά του άρχισα να σπαω σε χιλιάδες εκρήξεις.
Δεν ήταν αυτό που έμαθα σαν οργασμός, 'ηταν πιο πέρα. ΕΡΧΌΤΑΝ ΟΙ ΚΡΑΥΓΈς μου πίσω απο τα Ιμαλάια, ΄πισω απο την έρημο που αρχαίες σαύρες έκλωθαν μύθους για τον άνθρωπο στο σκληρό τους δέρμα, πίσω παο τα φύλλα κόκκας που μασούλαγαν στοργικά γέροντες να δουν οράματα που θα τους μετακινησουν απο τον θάνατο..
Ο θάνατος, αυτός ο άγνωστος αιμοδότης με μαύρο αίμα...
Και κάτι έγινε και μετακινήθηκα απο αυτά που ήξερα.
Μόλις μετακινήθηκα σε ενα άγνωστο κομμάτι χρόνου και τόπου τον ένιωσα μέσα μου σαν άντρα.
Έσκαβε ολες τις ρίζες μου με δύναμη δέντρου, έσκαβε την ψυχή μου που βρισκόταν κρυμμένη στην κουφάλα του.
Και τότε είδα ενα εκτυφλωτικό φως στα μάτια του. Το ασπρο τους χύθηκε και έγινε μόνο μαύρο με χρυσές πιτσιλιές, οι πιτσιλιές έρχονταν πάνω μου και με ανατρίχιαζαν με μια μεταναστευτική δύναμη, τα οστά μου συντρίβονταν παραχωρώντας γη πίσω παο την λιγωμάρα των νευρώνων.
ΈΓΙΝΑ ολόκληρη ενας νευρώνας, νεος, ακούραστος που διέτασσε τους δικούς του να μην σταματήσουν τούτο το ταξίδι στο άγνωστο.
Άγνωστη στα μάτια μου.
Άγνωστος στα δικά του.
Τόσο γνωστοί στα δικά μας, ενωμένα μάτια και σώμα να κυλάμε΄πίσω απο την κοιλάδα της απόλαυσης, πίσω απο την στέρεα γη των γνωστών, πίσω απο τον χρόνο, πιο πίσω ακόμη.
Όταν ούρλιαξε μέσα μου ,ένιωσα πως παραπατούσα πια στον βυθό, κατάκοπη και αγνή, ευλογημένη, ενωμένη με το άπειρο..
Και ξαφνικά ενω τον αγαπούσα πιο πολύ απο την ίδια την αγάπη βγήκε απο μέσα μου.
Τα μάτια του ήταν πάλι ανθρώπινα.
Ήρεμος.
Ατάραχος.
Με στόμα κατακόκκινο.
Ενας θόρυβος ήρθε απο το βάθος της σπηλιάς, η θάλασσα έγινε κόκκινη.
-Πρέπει να φύγω, χάνομαι τώρα, είπε, και ο πόνος μου ξαναθύμισε πως δεν ήμουν άτρωτη...
Μια δίνη τον ρούφηξε και καθώς στρόβιλοι τον έπαιρναν κάτω απο τα πόδια μου, φώναζα με ολη την κραυγή μου.
Χάθηκε. Σαν να ταν όνειρο, εκει, στον βυθό.
Καμμιά εξήγηση.
Μόνο η αίσθηση και η μεταμόρφωση μου σε κάτι άλλο που δεν ήξερα.
Απο τότε γυρεύω κουρασμένα τον θάνατο, μεταναστεύοντας που και που τα τοπία μου σε σώματα.
Σαν κουρσάρος.
Σαν πεζοπόρος.
Σαν ενα μισό που γνώρισε όμως το άλλο μισό...
ίσως αυτή να ήταν η μεταμόρφωση μου...δεν θέλω να ξέρω...

1 σχόλιο

  1. Τα χρήματα που μας έδιναν για την συντήρηση των μεταναστών και λαθρομεταναστών έλαβαν τέλος .
    Τώρα και στο μέλλον πρέπει να τους συντηρεί ο Έλληνας φορολογούμενος από το υστέρημα του , με μνημόνια με μεσοπρόθεσμα προγράμματα , με τους κεφαλικούς φόρους με το κόψιμο των ακριβών φαρμάκων από τους ασφαλισμένους ΤΟΥ Ι.Κ.Α και άλλων ταμείων και επακολουθούν πολλά ακόμα σκληρά μέτρα με χαράτσια έκτακτα , που θα μειώσει δραματικά το εισόδημα του Έλληνα φορολογούμενου .
    Στον κάθε Έλληνα φορολογούμενο κοστίζει 1.000 (χίλια ευρώ ) τον μήνα για τον κάθε έναν μετανάστη – λαθρομετανάστη
    Αναλυτικά : νοσοκομειακά έξοδα , παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης , συντάξεις (ήδη παίρνουν οι βούλγαροι και Ρουμάνοι ) συντήρηση κέντρων φιλοξενίας μεταναστών παροχή πλήρες διατροφής από κέτερινγκ παροχή ΔΕΗ , ΕΥΔΑΠ , τηλεφωνικών καρτών ,κινητά τηλέφωνα , έξοδα που κάνει για αυτούς το λιμενικό και η αστυνομίας , έξοδα δικαστικά – δικαστές-φυλακές – δικηγόρους-μεταφραστές , χρηματοδότηση από την κυβέρνηση στις Μ .Κ . Ο. , επιδόματα όπως επίδομα μοναξιάς 410 ευρώ τον μήνα κ.λπ.
    Κάντε μόνοι σας λοιπόν τον λογαριασμό και θα καταλάβετε τι τεράστια ποσά χρειάζονται για να συντηρηθούν όλοι αυτοί που σύμφωνα με υπολογισμούς , διότι μπαίνουν ανεξέλεγκτα στη χώρα μας , είναι 6.000.000 και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βάση σχεδίου και εντολών που έχει πάρει είναι να φέρει άλλους 10.000.000 μετανάστες ,
    που θα τους συντήρηση και θα τους φροντίζει ώστε να μην τους λείπει τίποτα όπως πάντα . . . . . . . . . .
    Ο Έλληνας φορολογούμενος . . . . . . . . . . . . . . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση