ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΕΚΛΟΓΕΣ;...

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος http://www.andrianopoulos.gr/ Πολλοί εμφανίζονται να θεωρούν τις εκλογές σαν προοίμιο καταστροφής για...

Γράφει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος
http://www.andrianopoulos.gr/

Πολλοί εμφανίζονται να θεωρούν τις εκλογές σαν προοίμιο καταστροφής για τον τόπο. Δεν θα συμφωνήσω με την εκτίμηση αυτή. Οι λόγοι είναι διάφοροι και θα προσπαθήσω να τους εξηγήσω.
Κατ’ αρχήν αυτή η κυβέρνηση δεν έχει λαική νομιμοποίηση για τα μέτρα που προωθεί. Ανεξάρτητα αν κάποιος εκτιμά πως αυτά είναι απαραίτητα για την σωτηρία της χώρας η πραγματικότητα είναι πως ο λαός προσήλθε στις τελευταίες κάλπες με εντελώς διαφορετικά διλήμματα και επιλογές. Η πραγματικότητα της επικείμενης οικονομικής κατάρρευσης του τόπου εμφανίσθηκαν στο προσκήνιο αρκετά μετά τις εκλογές. Δεν είναι δυνατόν να λησμονήσουμε πως η σημερινή κυβέρνηση λίγες μόνο εβδομάδες μετά τις εκλογές ενέκρινε παροχές σε...
συνταξιούχους. Εκτιμώντας προφανώς πως η οικονομία τις αντέχει. Κατά συνέπεια είναι απαραίτητο η κοινωνία να αποφασίσει για το μέλλον έχοντας μπροστά της όλα τα πραγματικά δεδομένα.
Τα περί οικονομικής καταστροφής λόγω πιθανών εκλογών δεν είναι σοβαρά. Οι περιπτώσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας το αποδεικνύουν. Αν οι εκλογές γίνουν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, με το μίνιμουμ των δαπανών και με πιθανή κατάργηση του σταυρού προτίμησης είναι σίγουρο πως δεν θα επιβαρύνουν σοβαρά την οικονομία της χώρας. Ανεδαφικοί επίσης είναι και οι φόβοι πως μια αναμέτρηση θα οδηγήσει σε ακυβερνησία. Όταν είναι φανερό πως η σημερινή κυβέρνηση αμφισβητείται από τα σπλάχνα του ίδιου του κόμματος της πλειοψηφίας. Και δυσκολεύεται να πάρει απαραίτητες αποφάσεις. Και είναι επίσης αδύνατη η όποια ιδέα συναίνεσης και συνεργασιών. Μετά από νέες εκλογές αν δεν υπάρ5χει καθαρή πλειοψηφία θα είναι σαφές πως οι ίδιος ο λαός θα έχει με την ψήφο του απαιτήσει πολιτικές συνεργασίες.
Υπάρχει όμως κι’ ένα καθαρά πολιτικό θέμα. Η σχιζοφρενική εικόνα της σημερινής Ελλάδας οφείλει να ξεκαθαρίσει. Παρατηρείται το φαινόμενο να γίνεται αγώνας διεθνώς σε Ευρώπη και ΗΠΑ να εξευρεθούν τρόποι, παραβιάζοντας ακόμη και καταστατικές θεσμικές διατάξεις (λχ το Μάαστριχτ απαγορεύει την οικονομική ενίσχυση χωρών σε οικονομική δυσκολία) για να συνεχίσει να χρηματοδοτείται η Ελλάδα – με όρους σαφώς ελαφρότερους από αυτούς που απαιτούν οι αγορές. Και στην Ελλάδα δημόσια πρόσωπα, πολιτικοί φορείς καθώς και χιλιάδες πολίτες που συγκεντρώνονται σε πλατείες προπηλακίζουν βουλευτές και απαιτούν την αποχώρηση των ξένων δανειστών τους οποίους καταγγέλλουν για τοκογλυφία και κυνική εκμετάλλευση των οικονομικά αδυνάτων. Επι τέλους, ο λαός πρέπει να αφεθεί να μιλήσει. Και να τοποθετηθεί με την ψήφο του για το τι ακριβώς θέλει.
Ο λαός είναι κυρίαρχος σε μια χώρα. Και έχει ευθύνες. Δεν είναι νήπιο που έχει το ακαταλόγιστο. Οφείλει να αποφασίσει ευθέως – και για την διάσωση της χώρας και για μια ενδεχόμενη πορεία της σε ατραπούς περιπετειών. Κι αυτοί που ομιλούν για την μία η την άλλη επιλογή να έχουν ευθύνη τελικά για την τύχη των προτάσεών τους. Είναι δε και μια ευκαιρία να εκτονωθεί το επικίνδυνα φορτισμένο κοινωνικό σκηνικό. Είναι φανερό πως οι κραυγές «κλέφτες» εναντίον των βουλευτών συνολικά εκφράζουν την απογοήτευση καθώς και την ανήμπορη αγανάκτηση ενός κόσμου που διαπιστώνει τα έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Μαθημένος για δεκαετίες ο έλληνας σε μια πορεία σταθερής βελτίωσης της ζωής του, κι αγνοώντας τα πραγματικά δεδομένα (δανεικά δηλ.) που οδηγούσαν σε αυτή την ευημερία, βρίσκεται άξαφνα πρόσωπο με πρόσωπο με μια αδυσώπητη πραγματικότητα. Και αντιδρά με τον μόνο τρόπο που ξέρει. Καθυβρίζοντας αυτούς (δηλ. τους πολιτικούς) που μέχρι πρόσφατα εξιδανίκευε και που μέσω αυτών είχε κατά βάση εξασφαλίσει την βελτιωτική του πορεία.
Η λαική οργή έχει απόλυτη ανάγκη εκτόνωσης. Για να μην σημειωθούν βιαιότητες και άλλου είδους ακρότητες. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος γι αυτό από την προσφυγή στην ετυμηγορία του λαού. Να πάρει δηλ αυτός τις τελικές αποφάσεις. Κι αν οι «αγανακτισμένοι» των πλατειών εκτιμούν πως είναι τα μέλη του Κοινοβουλίου που ευθύνονται για τα αδιέξοδα, ας φτιάξουν την δική τους πολιτική έκφραση κι ας την θέσουν κάτω από την λαική έγκριση. Ας διαλέξουν αυτοί απ ευθείας την μέθοδο εξόδου από την κρίση. Κι ας δούν αν το σύνολο του λαού συμφωνεί μαζί τους. Η κάλπη θα δείξει την πραγματικότητα. Και θα επιβάλει σκεπτικισμό και ρεαλιστική προσγείωση στο σήμερα. Είναι ακατανόητο γιατί αυτή η καθαρή λύση δεν είναι εμφανής σε όλους.
Οι εκλογές λοιπόν αποτελούν μέρος της λύσης. Αν θέλουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα.