"Oι κακές παρέες της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας"...

Γράφει ο Λήσταρχος Νταβέλης Είναι απολύτως φυσιολογικό , η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, μέσα σ΄ όλο αυτό το πλήθος των "αγανακτισμένων&...

Γράφει ο Λήσταρχος Νταβέλης

Είναι απολύτως φυσιολογικό, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, μέσα σ΄ όλο αυτό το πλήθος των "αγανακτισμένων" της πλατείας, να αναγνώρισε αυτούς τους φίλους και συγγενείς που περιέγραψε. "Δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιός είσαι". Τέτοιους συγγενείς και φίλους είχε, τέτοιο ήταν το συνάφι της, με τέτοια παρεούλα συναναστρέφονταν, έτρωγε κι έπινε, έ αυτούς μόνο αναγνώρισε. Και βέβαια τους περιέγραψε πολύ καλά, γιατί...
 κατά πως φαίνεται, περιέγραφε τον εαυτό της. Επειδή όμως δεν πήγε Πλατεία, μόνο αυτή και οι κολλητοί της, θα της πω ότι υπάρχουν εκεί και άλλοι πολλοί. Και είναι οι πιο πολλοί, απλώς η Λασκαρίνα δεν τους πήρε χαμπάρι, δεν τους αναγνωρίζει. Την έφαγαν βλέπετε οι κακές παρέες. Αν βγάλει όμως από τα μάτια της, τα παραμορφωτικά γυαλιά, με τα οποία βλέπει τον όμορφο αγγελικά πλασμένο κόσμο, της κομματοπαρέας που συναναστρέφεται, βγάλει και τη μαρμελάδα από τα αφτιά της, τότε θα δεί και θα ακούσει στην Πλατεία και τον κυρ- Γιώργο, που 40 χρόνια φούρναρης, βιοπαλαιστής, συνταξιούχος σήμερα, δουλεύει ακόμα, για να τα βγάλει πέρα, που η μοναδική του επαφή με το κράτος, ήταν όταν πλήρωνε τα ένσημά του, την εφορία (υπάρχουν και τέτοιοι) που δεν ήξερε ποτέ τι σημαίνει επιδότηση, πακέτα ντελόρ, έσπα, μέσπα και πράσινα άλογα και αναπτυξιακά προγράμματα- φύκια, που χρηματοδοτήθηκαν, για μεταξωτές κορδέλες ( και για μεταξωτά βρακιά των φίλων- ημετέρων). Παραδίπλα θα δεί και τα ροζιασμένα χέρια, του Μήτσου του αγρότη, της κυρ- Λένως το αυλακωμένο πρόσωπο, ίδιο με το αυλακωμένο χωράφι της, που καλείται με το αστρονομικό ποσό των πεντακοσίων ευρώ σύνταξης, να σώσει τη χώρα. Αυτή τη χώρα που θέλει να τη σκοτώσει σαν το γερασμένο άλογο, γιατί δεν τη χρειάζεται πιά, βαραίνει τα ασφαλιστικά ταμεία, το Λοβέρδιο σύστημα υγείας. Ανάμεσα στο πλήθος και ο Αλέξανδρος, ετών 35, εργαζόμενος ντελιβεράς πιτσαδόρος, με 2 πτυχία, μεταπτυχιακά και 3 ξένες γλώσσες, αλλά χωρίς την απαραίτητη " γλώσσα", στο πολιτικό γραφείο του τάδε φίλου της Μπουμπουλίνας, που θα του εξασφάλιζε πρώτο τραπέζι πίστα, στη ρεμούλα και στα πάρτυ, του Κου "μαζί τα φάγαμε". Παραδίπλα η Δήμητρα εκπαιδευτικός, που ποτέ δεν έκανε ιδιαίτερα, ποτέ δεν έσκυψε το κεφάλι, ώστε να καλοπερνάει αποσπασμένη, στα γραφεία της Πρωτοβάθμιας & Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, προτιμώντας βέβαια να πηγαινοέρχεται καθημερινά, 50-60χιλ. από το σπίτι της κι ας έχει κοντά 20 χρόνια υπηρεσίας. Καθιστός στο παγκάκι, ο Βαγγέλης, μια ζωή οικοδομή & γιαπί, και τώρα πουθενά μεροκάματο, άνεργος, τα παιδιά του πεινάνε, το νοίκι απλήρωτο, η αγωγή έξωσης τοιχοκολλημένη και η απόγνωση βέβαια δεν είναι και ο καλύτερος σύμβουλος. Ο Βαγγέλης βέβαια δεν ήταν από τους φίλους της Λασκαρίνας. Κάπου διακρίνεται κι ο Κώστας, που προσπαθεί να επαναπροσδιοριστεί πολιτικά και ιδεολογικά, παλιό στέλεχος φοιτητικής παράταξης, με αγωνιστικό παρελθόν στα αμφιθέατρα της σχολής του, γεμάτος ιδανικά κι οράματα, μηδέποτε συναλλασσόμενος, με το πανεπιστημιακό μασονικό κατεστημένο και το πολιτικό σύστημα, που ευτυχώς κατάλαβε νωρίς, (όχι πως δεν το ήξερε, απλά είχε την ουτοπία πως μπορεί να το ανατρέψει) πως αυτό το σάπιο σύστημα, ξερνάει γρήγορα τέτοια άτομα, προτιμώντας τα απολιτίκ, ξεπουλημένα από τα γεννοφάσκια τους, στρατιωτάκια, που θα υπηρετήσουν πειθήνια τα συμφέροντα των κάθε λογής νταβατζήδων. Να μη ξεχάσω την Άννα και τον Μιχάλη, δημόσιοι υπάλληλοι μεν (διορισμένοι με το ΑΣΕΠ, ναι υπάρχουν και τέτοιοι) χαμηλά αμοιβόμενοι δε, χωρίς υπερωρίες, εκτός έδρας, μπουρμπουάρ από επιτροπές, μυστικά κονδύλια και λοιπά εξτρά, να βλέπουν τώρα με γουρλωμένα μάτια τις νέες τους αποδοχές και με γουργουρισμένες κοιλιές, τις μαύρες κι άραχνες προοπτικές. Μόλις διακρίνεται και ο Αντώνης ο μικροεπιχειρηματίας, ο μικρομαγαζάτορας, που τον γονάτισαν οι πολυεθνικές κι από νοικοκύρης, "έχει γίνει μουσαφίρης, έχει γίνει κουρελής" βιώνοντας καθημερινά το θάνατο του εμποράκου. ( ο επονομαζόμενος από τον Αντρέα και ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, που στο τέλος του φάγανε και το μεδούλι). Υπάρχουν πολλοί ακόμα που θα μπορούσα να περιγράψω από το πλήθος της Πλατείας, (άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα του ανέμου), αλλά δεν θέλω άλλο να κουράσω την Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, ούτε να ταράξω την καθησυχασμένη της κομματική συνείδηση και τον πολιτικό της αυτισμό. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε κυρία μου. Με τους φίλους του και τις παρέες που διάλεξε, μες τα τείχη που έχει χτίσει ο καθένας για να ζήσει.
Υστ. 1. Το ανωτέρω κείμενο, είναι μια άλλη άποψη για την " Πλατεία", απ΄ αυτή που αναρτήθηκε την 14-6-2011, στο epirusgate από τη "Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα" με τίτλο "Ιδού μια νέα έκδοση: του Εμείς τι γυρεύουμε εδώ;"
Υστ. 2. Φυσικά το κείμενο στάλθηκε πρώτα στο εν λόγω ιστολόγιο, αλλά δεν αναρτήθηκε, προφανώς γιατί η άλλη όψη του Ιανού, δεν είναι αρεστή στο διαχειριστή του, οπότε και λογοκρίθηκε.