Του Θανάση Νικολαΐδη ΕΣΤΗΣΑΝ τον κόσμο τους, ζουν στον κόσμο τους. Καταπώς το γούσταραν, κατά κόμμα, «ιδεολογία» και συμφέρον. Ατομικ...
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΣΤΗΣΑΝ τον κόσμο τους, ζουν στον κόσμο τους. Καταπώς το γούσταραν, κατά κόμμα, «ιδεολογία» και συμφέρον. Ατομικό που κατέστη συλλογικό, χωρίς διχογνωμίες και αντιρρήσεις. Κι απλώθηκε η πλεονεξία τους σ’ ένα κοινοβούλιο που κουβαλάει την ιστορία του, για να το μουντζώνουν δυσαρεστημένοι. Οι πολιτικοί μας στα έδρανα της πλεονεξίας και της σιγουριάς, με ...
νόμους που σοφίστηκαν, ενέκριναν και υπέγραψαν.
ΑΠΟ μέρα σε μέρα και χωρίς «αντίπαλο», δυνάμωσε η συντεχνία τους, το θράσος περίσσεψε, κι ούτε καν σκέψη για λιγότερο ελκυστικό το «επάγγελμα». Κόλλησε το μυαλό στα προνόμια, το σώμα τους στο έδρανο και όλα με βούλα και υπογραφή, νομότυπα, με ρέγουλα και…συνταγματικά. Πάνω αυτοί με τα προνόμιά τους, κάτω ο κόσμος με τα προβλήματα και τα άγχη του. Αυτοί αλαζόνες καβαλάρηδες της εξουσίας κι εμείς απέναντι. Με κάποιους, βέβαια, (πολλούς) βολεμένους να στέλνουν στους πολιτικούς μήνυμα παντοτινής φιλίας και αφοσίωσης. Με την ψήφο ανταλλάξιμη σταθερά του ρουσφετιού. Στα πλαίσια της αμοιβαιότητας των «αισθημάτων», που δημιουργεί διεφθαρμένους πολίτες και πολιτικούς.
ΔΕΝ είχαν αντίπαλο-έτσι νόμισαν κι ήταν το λάθος τους. Ωστόσο, είδε το χάλι της Ελλάδας τριγύρω του ο κόσμος, έψαξε για ενόχους και τους βρήκε στους πολιτικούς! Δεν είναι οι μόνοι είναι οι…καλύτεροι. Και στάθηκε απέναντί τους ο μέσος πολίτης, με κάποιους σε θέση μάχης. Όχι γιατί άγιασε ξαφνικά, αλλά το’ χει…συνήθεια να ψάχνει για ενόχους. Στους απέναντι και σπάνια στα «φίλια τμήματα».
ΚΑΙ το’ λεγαν πολλοί πως θα’ ρθει η ώρα να «κυνηγούν» πολιτικούς και κάποιοι να τρώνε ξύλο. Δεν το σκέφθηκαν τα παλικάρια μας σκυμμένα στα προνόμια, κι όταν σήκωσαν το βλέμμα στην πλατεία, ήταν αργά. Η μάζα ξύπνησε και κάποιοι τους ορμάνε. Κακώς, χίλιες φορές κακώς, και η δημοκρατία «θέλει δουλειά πολλή». Κι αν στα «Ιουλιανά» του ’65 και της Αποστασίας, παρά την προδοσία και τις προκλήσεις, ούτε ένας βουλευτής κακοποιήθηκε, είναι αδιανόητο να τραμπουκίζουν, σήμερα, πολίτες γρονθοκοπώντας (και) τη δημοκρατία.
ΔΕΝ είναι φύσει αντίπαλος ο πολιτικός. Κατέστη «αντίπαλος» με τα καμώματά του. Κι αν το’ θελε να εκτονώσει τον πολίτη και να σιάξει το κλίμα, υπάρχει λύση. Είναι στο χέρι του-ποτέ δεν είναι αργά. Τι, λοιπόν, να κάνει; Είναι απλό, απλούστατο. Να καταργεί τα προνόμιά του. Ένα-ένα και χωρίς φόβο και πάθος. Γρήγορα, μεθοδικά και με την ίδια επιμέλεια που τα θέσπισε. Τότε το κλίμα θα εκτονωθεί, ο «αντίπαλος» θα μαλακώσει και ο τραμπούκος δεν θα τον περιμένει στη γωνιά.
Ρε press-blogspot τα σχόλια για την Νικολούgli γιατί τα κατεβάσατε, ρε σεις;;;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι το τι θα γράφανε εκεί τα αλάνια. Α ρε γλέντια που χάσαμε!!!!!!!!!!!.............
Η βία φέρνει βία.Κι αν είναι δίκαιο να εισβάλλουν στην δική σου την ζωή,να ανατρέπουν τα σχέδια,τον προγραμματισμό ,το δικαίωμα σου στην εργασία, θα απαντήσεις με τον ίδιο τρόπο.Θα αντιδράσεις.Οπως μπορείς.Δεν θα βρείς το δίκιο σου,γιατί είναι αντίθετο στο δικό τους δίκαιο,αλλά τουλάχιστον εκτονώνεσαι.Και δεν χρειάζεσαι κανένα Τσίπρα να σου υποδείξει τον τρόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλοι κόπτονται για τις επιθέσεις εναντίον των βουλευτών,αλλά εξοργιστικά άνισα από ότι κόπτονται για το δίκιο αυτών που υπομονετικά καρτερούσαν κάποιο δείγμα συνείδησης και μεταμέλειας από τους απέναντι.Αντί γι αυτό εισέπραξαν ασφυξιογόνα,ρόπαλα στο κεφάλι.Το δικό τους το δίκιο πνίγηκε γρήγορα και οι εικόνες έμειναν από τις καταστροφές που άλλοι αδίκως τους χρέωσαν.
Οσο για τα όνειρα θερινής νυκτός που κάνεις αναφορικά με την περικοπή των δαπανών ενός εκάστου εξ' αυτών που ισοδυναμούν, μόνο με υπολογισμούς ανωτάτης λογιστικής θα μπορούσαν να προσδιοριστούν, με πόσους από εμάς που τραβάμε μόνιμα και σιωπηλά κουπί και μας έχουν γραμμένους,ασφαλώς και εκ των προτέρων γνωρίζεις ότι είναι καταδικασμένα.