Ο «μεγαλειότατος» κ. Ραγκούσης...

Του Μπάμπη Παπαπαναγιώτου " Η ευθύνη για αυτόν τον επικίνδυνο συνδυασμό ανικανότητας και αμετροέπειας, που οδηγεί σε προκλητική α...

Του Μπάμπη Παπαπαναγιώτου

"Η ευθύνη για αυτόν τον επικίνδυνο συνδυασμό ανικανότητας και αμετροέπειας, που οδηγεί σε προκλητική αλαζονεία και μεγάλα, πολύ μεγάλα λάθη, δεν μπορεί να βαρύνει μόνο τους ανεπαρκείς αλαζόνες. Βαρύνει κυρίως εκείνον που τους έδωσε ρόλους, δύναμη και εξουσία"

Αν δεν υπήρχαν η αγωνία και το ενδιαφέρον για την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης, σήμερα ο Γ. Ραγκούσης, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα ήταν υπουργός. Και ενδεχομένως κάτι τέτοιο θα του άξιζε. Αφού η συμπεριφορά του αποτελεί μνημείο αλαζονείας και πολιτικής οίησης, με καταστρεπτικές συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο.

Χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο, άνοιξε ένα τεράστιο ζήτημα την πιο ακατάλληλη στιγμή, προκαλώντας αδικαιολόγητη κοινωνική αναστάτωση και χτυπώντας -και μάλιστα στην καρδιά της σεζόν- τον τουρισμό. Αφού ο πραγματικός υποκινητής της κατά τα άλλα αντικοινωνικής συμπεριφοράς των ταξιτζήδων είναι ο...
ίδιος ο κ. Ραγκούσης. Και το έκανε άραγε μόνο από αλαζονεία ή μήπως έχει και δεύτερες σκέψεις στο μυαλό του;
Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται η απερίγραπτη αλλά και αδικαιολόγητη αλαζονεία του. «Πίσω» του ως υπουργός έχει έναν «Καλλικράτη», που έχει σμπαραλιάσει οικονομικά και διοικητικά τους δήμους, έχει το «έπος της Κερατέας» και την ανεκδιήγητη εξέλιξη της «Υπατίας». Και με βάση αυτά τα «επιτεύγματα», αναγνωρίζει στον εαυτό του το δικαίωμα να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την κυβερνητική συνέχεια, να αγνοεί επιδεικτικά τον προκάτοχο του και να λέει ανερυθρίαστα, μιλώντας σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του, ότι την απελευθέρωση «θα την υπογράψει ο Ραγκούσης». Και να προβάλλει ως μόνη εξήγηση για όλο αυτό που συνέβη στα ξαφνικά το γεγονός ότι «η Αυτού Μεγαλειότης» έχει διαφορετική άποψη από τον ταπεινό Δ. Ρέππα. Έκρινε μάλιστα σκόπιμο αυτό το «ιστορικό πολιτικό μέγεθος Γ. Ραγκούσης» στα μέσα Ιουλίου -περίπου στο peak της τουριστικής σεζόν- να τα κάνει όλα μπάχαλο. Γιατί; Γιατί έχει διαφορετική άποψη.Και γιατί δεν υπάρχει, λέει, τυπικά, απόφαση κυβερνητικού οργάνου που να τον δεσμεύει. Τι κι αν ο Δ. Ρέππας, μετά κόπων και βασάνων, κατάφερε να επιτύχει για τα ταξί μια μορφή απελευθέρωσης που έγινε αποδεκτή και από τους ταξιτζήδες και από την τρόικα... Ο «πολιτικός γίγας» Γ. Ραγκούσης αποφάσισε ότι το επόμενο «επίτευγμά» του θα είναι «όποιος θέλει να βάψει το αυτοκίνητο του κίτρινο και να κάνει τον ταξιτζή». Φρακάροντας έτσι την Αθήνα με κίτρινα αυτοκίνητα και παρασύροντας ενδεχομένως διάφορους αφελείς να πιστέψουν ότι έχοντας ένα κίτρινο αυτοκίνητο μπορούν να λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα...
Και επί της ουσίας η «άποψη» Ραγκούση είναι παιδαριώδης. Αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικότερο. Το μείζον είναι τα δικαιώματα που αναγνώρισε στην «Αυτού Μεγαλειότητα»! Ο πρότερος πολιτικός βίος του αφήνει αιωρούμενο το ερώτημα αν είχε αντιληφθεί τι ακριβώς θα προκαλούσε η απόφαση του. Ενδέχεται, δηλαδή, αυτό που ο μέσος απαίδευτος πολιτικά νους αντιλαμβάνεται -πως θα γινόταν της κολάσεως- να μην το κατάλαβε. Μπορεί, αν και δεν είναι το πιθανότερο. Από την αρχή όμως υπήρξαν φωνές και από το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ που του είπαν «τι πας να κάνεις τέτοια εποχή...». Αλλά και τότε του «Μεγαλειότατου» δεν ίδρωσε ούτε καν το αυτί του...
Αποφάσισε και διέταξε ότι θα εφαρμοστεί η άποψή ΤΟΥ. Και στην προσπάθεια του να υποστηρίξει τη μεγαλειώδη μεταρρύθμισή του, συμπαρέσυρε και την κυβέρνηση να καταφύγει για μια ακόμα φορά στην ατυχέστατη συνταγή της πολιτικής υποκίνησης. Μέχρι που η μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ βγήκε στα κεραμίδια και σύσσωμοι οι «πράσινοι» συνδικαλιστές πήραν «τ' άρματα». Και τότε έμεινε μόνος, ενώπιος ενωπίω, με το πραγματικά μεγαλειώδες πολιτικό ατόπημα του. Μόνος; Θα φανεί όταν καταλαγιάσει κάπως η ευρωπαϊκή μπόρα και τότε επιτέλους θα μιλήσει με κάποιον τρόπο και ο πρωθυπουργός...
Τότε που θα φανεί και κάτι άλλο. Η «παρέα» που έκανε τον Γ. Παπανδρέου πρωθυπουργό και στη συνέχεια παρέστησε τους πρωτοκλασάτους υπουργούς εξελίσσεται σε μια επικίνδυνη για τη χώρα «παιδική χαρά». Ήδη τα δυο πιο εξέχοντα μέλη της έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα: Ο Γ. Παπακωνσταντίνου βαρύνεται με καθοριστικά λάθη στην οικονομία και ο Γ. Ραγκούσης απ' όπου πέρασε άφησε πίσω του συντρίμμια. Η ευθύνη για αυτόν τον επικίνδυνο συνδυασμό ανικανότητας και αμετροέπειας, που οδηγεί σε προκλητική αλαζονεία και μεγάλα, πολύ μεγάλα λάθη, δεν μπορεί να βαρύνει μόνο τους ανεπαρκείς αλαζόνες.
Βαρύνει κυρίως εκείνον που τους έδωσε ρόλους, δύναμη και εξουσία. Αφού πίσω απ' αυτή την απαράδεκτη πολιτική και ανθρώπινη συμπεριφορά κρύβεται μια ορισμένη νοοτροπία διακυβέρνησης. Η οποία, σε συνδυασμό με την έως τώρα καθολική αποτυχία σε όλους ανεξαιρέτως τους στόχους που είχαν τεθεί, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα ακυβερνησίας. Το οποίο θέτει σε κίνδυνο και αμφισβήτηση οποιοδήποτε πακέτο οικονομικής βοήθειας κι οποιαδήποτε ευρωπαϊκή προσπάθεια διάσωσης της χώρας.
Υ.Γ.: Σκοπίμως δεν αναφέρθηκα στη συμπεριφορά των ταξιτζήδων. Οι οποίοι αποθέωσαν για μια ακόμα φορά τον συντεχνιασμό και την εγωκεντρική συμπεριφορά, κάνοντας το δικό τους πρόβλημα πρόβλημα όλων μας. Σκοπίμως δεν ασχολήθηκα με την κατεξοχήν αντικοινωνική συμπεριφορά τους. Γιατί ο πραγματικός υποκινητής και ηθικός αυτουργός του κλεισίματος των λιμανιών και των αεροδρομίων είναι άλλος. Χωρίς αυτό να απαλλάσσει τους φυσικούς αυτουργούς, οι οποίοι με μια άλλη συμπεριφορά θα μπορούσαν να έχουν τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας με το μέρος τους...

(από την ΑΞΙΑ)