Ο Βασίλης Πέρρος απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ...

(Επιμέλεια: Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης ) Γεννήθηκε το 1968, στον Πειραιά. Σπούδασε στη στρατιωτική σχολή Σ.Υ.Δ της πολεμικής αεροπορί...

(Επιμέλεια: Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης)

Γεννήθηκε το 1968, στον Πειραιά. Σπούδασε στη στρατιωτική σχολή Σ.Υ.Δ της πολεμικής αεροπορίας στη Θεσσαλονίκη και υπηρέτησε ως επιχειρησιακός αξιωματικός για 25 χρόνια, απ΄ όπου πρόσφατα παραιτήθηκε για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη λογοτεχνία. Στο διάστημα της επαγγελματικής του ζωής, μετεκπαιδεύτηκε και εξειδικεύτηκε σε αρκετούς τομείς της αεράμυνας, υπηρέτησε σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας, αλλά και στο εξωτερικό ως μέλος ένοπλης αποστολής υπό τον ΟΗΕ, το 2010.
Το 1995 σπούδασε σχέδιο και ζωγραφική στο ιδιωτικό κολέγιο Campus Arts and Sciences, δίπλα σε καταξιωμένους καλλιτέχνες και έλαβε μέρος σε πολλές εκθέσεις ομαδικές και ατομικές, σε αρκετές από τις οποίες απέσπασε τιμητικά διπλώματα και διακρίσεις.
Από το 1999 ασχολείται με τη λογοτεχνία, γράφοντας διηγήματα, αληθινές ιστορίες, μυθιστορήματα, δοκίμια και νουβέλες. Μέχρι τώρα έχουν εκδοθεί τα βιβλία του «ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΣΤΟ Β. ΙΡΑΚ», «Ο ΚΟΥΜΠΑΡΟΣ ΜΕ ΤΑ ΟΚΤΩ ΠΑΙΔΙΑ» και «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΙΧΛΗ», από τις εκδόσεις Bookstars.

Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.

Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;

Σε ένα...
ξεχασμένο νησί στο Αιγαίο… ένα μικρό σπίτι που τα γαλάζια νερά βρέχουν τη σκιά του… ένα μικρό ξύλινο καΐκι δεμένο στον πρόχειρο μόλο, έτοιμο να υπακούσει στην ανάγκη για ταξίδεμα... τα αγαπημένα μου πρόσωπα μαζί, η οικογένειά μου… ένα σημειωματάριο που οι σελίδες του δεν τελειώνουν ποτέ και ένα μολύβι… αυτή είναι η απόλυτη ευτυχία για μένα. Μακριά από αγωνίες, προβλήματα, ψεύτικες ανάγκες… 

Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;
Μια όμορφη σκέψη, μια λαμπερή μέρα, η ανάγκη να επικοινωνήσω με ανθρώπους, να βγω από τη μοναξιά του ύπνου…
Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια; 
Γελάω συχνά… ξεκαρδίζομαι!! Είναι ένα μέρος του εαυτού μου που δεν μπορώ να κρύψω, ότι κι αν κάνω, όπου κι αν βρεθώ… Γελάω τόσο που πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασα… που γέλασα με την καρδιά μου… Ίσως χθες, ίσως πριν πέντε λεπτά…
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι; 
Είναι αδιαμφισβήτητα η αισιοδοξία… Η αισιοδοξία που συνοδεύεται από αυθόρμητο χαμόγελο…!! Μου αρέσει να ονειρεύομαι, κι ας γνωρίζω πως «ονειροβατώ» κάποιες φορές, περνώντας από το επίπεδο του επιθυμητού, στη σφαίρα του ανέφικτου…
Το βασικό ελάττωμά σου;
Ότι αδιαφορώ για πράγματα, για καταστάσεις που.. ίσως άλλοι παίρνουν πιο σοβαρά. Ίσως έχω -ή καλύτερα θα ήθελα να έχω- μια διαφορετική αντίληψη της ιεράρχησης των «προβλημάτων» έτσι όπως τα αντιλαμβάνεται ο καθένας. 

Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που ο άλλος καταλαβαίνει τις συνέπειές τους και ζητάει συγνώμη. Ναι, μ΄ αρέσει η συγνώμη σαν λέξη, σαν έκφραση και σαν συνείδηση… Μου αρέσει να την ακούω, αλλά και να την λέω… και την πιστεύω κάθε φορά που το κάνω… Δεν έχει λοιπόν να κάνει με το μέγεθος του λάθους, μικρό ή μεγαλύτερο… έχει να κάνει με το πόσο κατανοεί κάποιος τη λανθασμένη συμπεριφορά.
Η τελευταία φορά που έκλαψες; 
Δακρύζω συχνά… και εύκολα μπορώ να πω χωρίς να ντρέπομαι..!! Δακρύζω γιατί επηρεάζομαι από την πλοκή ενός βιβλίου, από τη ροή του σεναρίου μιας ταινίας… Κλαίω σπανιότερα, συνήθως για καταστάσεις που δεν διορθώνονται, για φίλους που έχω χάσει, για ζωές που στερήθηκα τη συντροφιά τους…
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο; 
Με τον Νέλσον Μαντέλα. Νιώθω πως ο ρατσισμός δεν έπρεπε ποτέ να γεννηθεί ως νοοτροπία σ΄ αυτή τη γη και πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι συνάνθρωποί μας, θα ‘πρεπε να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες και το ίδιο μερίδιο αξιοπρέπειας και ελευθερίας. 

Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα; 
Οι ήρωές μου…. Δεν θα αναφερθώ σε ανθρώπους της πολιτικής… και όσο κι αν σου ακούγεται περίεργο, ούτε σε ανθρώπους της λογοτεχνίας… Ήρωές μου ήταν πάντοτε και θα συνεχίζουν να είναι… οι αφανείς ήρωες της ζωής. Είναι απλοί, άγνωστοι και «ασήμαντοι» για τους πολλούς άνθρωποι, που αφιερώνουν τη ζωή τους για να βοηθήσουν το συνάνθρωπό τους… Εκείνοι που μέσα από ιεραποστολές ή και οργανώσεις όπως «οι γιατροί του κόσμου», ιεραρχούν πάνω από τις δικές τους ανάγκες και την ποιότητα της διαβίωσής τους, την ανάγκη να βοηθήσουν ανθρώπους εξαθλιωμένους, παιδιά δυστυχισμένα σε τρίτες χώρες, βάζοντας ένα μικρό λιθαράκι στο οικοδόμημα της κοινωνίας τους, με σκοπό να τους ανακουφίσουν, να τους βοηθήσουν να επιβιώσουν, ακόμη και να τους μεταλαμπαδεύσουν τη στοιχειώδη μόρφωση και παιδεία.
Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;
«Ο Ναυαγός» με τον Τομ Χάνκς. Με έκανε να νοιώσω τόσο δυνατά την αίσθηση της μοναξιάς και την ανάγκη της επικοινωνίας, όμως απ’ την άλλη μεριά με συγκίνησε η εφευρετικότητα και το αίσθημα αυτοσυντήρησης και επιβίωσης. Είναι ο καταπληκτικός συνδυασμός του σύγχρονου Ροβινσώνα και του πολυμήχανου Οδυσσέα μαζί.
Το αγαπημένο σου ταξίδι; 
Σ΄ ένα ταξίδι πάντοτε κερδίζεις, γεύεσαι, ξαφνιάζεσαι, αισθάνεσαι.. και όλα σε υπερθετικό βαθμό..!! Το αγαπημένο μου ταξίδι έγινε πριν χρόνια, στην Ασία..!! Ήταν ένα ταξίδι ζωής που κράτησε τρεις περίπου μήνες και μου έδωσε την ευκαιρία να βιώσω και να κατανοήσω διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες… από τη Μέση Ανατολή μέχρι την άκρη της Ινδοκίνας. Όμως πάντοτε με μαγεύει η ιδέα ενός νέου ταξιδιού, μιας καινούριας αναζήτησης…

Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς; 
Δύσκολη ερώτηση… Αλλά αφού πρέπει να απαντήσω θα σου πω δυο συγγραφείς που με επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό. Η Ιωάννα Καρυστιάνη, είναι από τους έλληνες συγγραφείς που θαυμάζω και απολαμβάνω, γιατί καταφέρνει να με ταξιδέψει κάθε φορά μέσα από τις μαγικά πλασμένες σελίδες της… Χαρακτηριστικό της έργο, για μένα τουλάχιστον… το «Σουέλ» ναυτικό μυθιστόρημα που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο τον οποιονδήποτε… Από τους ξένους λογοτέχνες, θαυμάζω ιδιαίτερα τον νομπελίστα Ορχάν Παμούκ, ένα συγγραφέα που με πείσμα κατάφερε να υπερπηδήσει εμπόδια και ακραίες αντιξοότητες, μόνο για να υποστηρίξει την αγάπη του για τη λογοτεχνία και το έργο του… Έχω διαβάσει όλα τα γνωστά βιβλία του και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη κάθε φορά που γίνομαι ένας απλός αναγνώστης στις σελίδες του…
Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Η αρετή που θα ΄πρεπε για μένα να χαρακτηρίζει κάθε άντρα, είναι το θάρρος και η αυτοθυσία σε κάθε επίπεδο και με όποιο τίμημα.
…Και σε μια γυναίκα;
Χωρίς να υποτιμώ, ούτε στο ελάχιστο, τη γυναικεία φύση, θα σου πω… την κατανόηση. Όχι επειδή αντιπροσωπεύει αμυντική κατάσταση, παθητική στάση, αλλά γιατί είναι πρωταρχικό γνώρισμα ενός ανώτερου ανθρώπου. Η κατανόηση είναι αρετή που ταιριάζει περισσότερο στη γυναικεία φύση, επειδή δικαιολογεί την ανθρώπινη συμπεριφορά, την στηρίζει και την αναδεικνύει…
Ο αγαπημένος σου συνθέτης; 
Ο συνθέτης που ξεχωρίζω είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, όχι μόνο για τις τεράστιες επιτυχίες του και επειδή προέβαλλε τη χώρα μας διεθνώς στον καλλιτεχνικό και πολιτισμικό τομέα, αλλά και γιατί ως προσωπικότητα καταφέρνει μέχρι και σήμερα να ξεχωρίζει και να είναι πάντοτε επίκαιρος.
Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους; 
Αν και στο ντους συνηθίζω να «σφυρίζω» ανύπαρκτους και αυτοσχέδιους ρυθμούς… όταν μεταμορφώνονται σε τραγούδι, σίγουρα θα είναι κάποιο που περιέχει τη λέξη θάλασσα, καίκι, νησί, αιγαίο.. 

Το βιβλίο που σε σημάδεψε; 
«Ο γλάρος Ιονάθαν» επειδή μέσα από τα μάτια του, στο πέταγμά του, απόλαυσα εικόνες, ένιωσα συναισθήματα, απέχτησα εμπειρίες…
Ο αγαπημένος σου ζωγράφος; 
Χωρίς δεύτερη σκέψη, θα σου πω… ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, ο γνωστός και καταξιωμένος Ελ Γκρέκο.
Το αγαπημένο σου χρώμα; 
Το λευκό, το χρώμα των γλάρων… Το χρώμα της αγνότητας, της αθωότητας, της ελευθερίας…
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου; 
Δεν θα αναφερθώ σε βιβλία, σε εκδόσεις και επανεκδόσεις. Δεν θα αναφερθώ σε λογοτεχνικές επιτυχίες… Κάποτε βρέθηκα στην περιοχή του βόρειου Ιράκ, ως μέλος ένοπλης αποστολής υπό την ηγεσία του ΟΗΕ. Θα θυμηθώ ένα βομβαρδισμένο σχολείο κάπου στο ιρακινό Κουρδιστάν, με μαθητές που καθημερινά ελαττωνόταν ο αριθμός τους, λόγω θνησιμότητας... λόγω πείνας. Ευτυχώς κατάφερα με τη βοήθεια ενός τοπικού λαθρέμπορου, με μεγάλη δυσκολία και κρυφά από τον επίσημο οργανισμό του ΟΗΕ, να προμηθευτώ από το γειτονικό Ιράν κάποιες ποσότητες… μπισκότων θυμάμαι, και να τα μοιράσω στα παιδάκια… Δύο πακέτα στο καθένα… «Θα ζήσουν μερικές μέρες ακόμη μ΄ αυτά που τους δώσατε…» μου είχε πει δακρυσμένη από συγκίνηση η δασκάλα του σχολείου….
Το αγαπημένο σου ποτό; 
Ανάλογα την εποχή, την παρέα… Μπορώ να συνοδέψω την διάθεσή μου με διάφορα ποτά, από τσικουδιά… μέχρι και ουίσκι. Αυτή την περίοδο με δροσίζει η παρέα ενός Τζιν με λεμόνι…

Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο; 
Δεν συνηθίζω να μετανιώνω για πράγματα, καταστάσεις και συμπεριφορές. Όσα έκανα, όσα έζησα, όσα έγιναν… είναι αυτό που λέω, καλά καμωμένα… Όχι από το αποτέλεσμα, αλλά απ΄ τον αυθορμητισμό και από την ανάγκη κάθε στιγμή να πραγματοποιηθούν.
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα; 
Απεχθάνομαι την υποκρισία, το ψέμα, τις δήθεν συμπεριφορές, τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να είναι ακροατές, εκείνους που πάση θυσία πασχίζουν να σου πουν την ατάκα τους και να σε πείσουν για τα εγώ τους…
Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Η αγαπημένη μου ασχολία, αδιαμφισβήτητα είναι η λογοτεχνία, το γράψιμο… Να ταξιδεύω μέσα από την αφηγηματική πεζογραφία, να ζωγραφίζω εικόνες με τα λόγια μου, να ζω τις στιγμές των ηρώων μου και να νιώθω τα αισθήματά τους… αλλά και να μεταφέρομαι μέσα από τις ονειρικές σελίδες του μυθιστορήματος σ΄ ένα κόσμο κάθε φορά διαφορετικό, σε εποχές άλλες, σε γεγονότα πλασμένα με τρόπο που συγκινούν κι εμένα ακόμη ως αναγνώστη…
Ο μεγαλύτερος φόβος σου; 
Ο θάνατος… Όσο κι αν προσπαθήσω… όσο κοντά κι αν βρέθηκα κάποιες φορές.. όχι δεν κατάφερα ποτέ να συμφιλιωθώ με την ιδέα του θανάτου… Δεν αντέχω να συνειδητοποιήσω πως κάτι τελειώνει… θα τελειώσει μάλλον, χωρίς τη θέλησή μου.
Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα; 
Συνειδητά αποφεύγω τα ψέματα γιατί δημιουργούν αλυσιδωτά προβλήματα και καταστάσεις με άσχημο τέλος, παρόλα αυτά θα έλεγα ένα αθώο ψεματάκι για το καλό κάποιου, για να τον κάνω να αισθανθεί πιο όμορφα, για να μην τον πληγώσω…
Ποιο είναι το μότο σου; 
«Να αισιοδοξείς. Να βλέπεις τα πράγματα, όχι όπως είναι… αλλά όπως θα ήθελες να είναι…»
Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;
Πλήρης ημερών, όρθιος και περιτριγυρισμένος από αγαπημένα μου πρόσωπα…
Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει; 
Νιώθω απίστευτα μικρός και ανάξιος, ώστε να φαντασιωθώ έστω αυτή την κατάσταση… Δεν την αξίζω άλλωστε…
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό; 
Αυτή την περίοδο, ολοκληρώνω ένα ακόμη νέο μυθιστόρημα, που ελπίζω σύντομα να απολαύσετε και να αγαπήσετε, άρα μπορώ να πω ότι από πλευράς έμπνευσης είμαι ικανοποιημένος, γεγονός που με κάνει να νιώθω ότι η πνευματική μου κατάσταση είναι ανθηρή και ολοκληρωμένη.