Η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ...

Γράφει η Εκάβη Σέχη Έκανα την πρώτη βόλτα με το λευκό ποδήλατο μου στην γραμμή αντανάκλασης του Ηλίου στη θάλασσα. Δεν συμβιβαζόμ...

Γράφει η Εκάβη Σέχη

Έκανα την πρώτη βόλτα με το λευκό ποδήλατο μου στην γραμμή αντανάκλασης του Ηλίου στη θάλασσα. Δεν συμβιβαζόμουν με την στεριά και έτσι επέλεξα το αδύνατο. Με αυτόν τον τρόπο μάθαινα μυστικά που δεν μου χρησίμευαν σε τίποτα, παρά να νιώσω πως μερικές φορές η φύση γύρω μου βοηθάει στην προσωπική μου μυσταγωγία. Φαίνεται ο Ήλιος να ακολουθεί την εξαφάνισή του, με τρόπο ιεροτελεστικό…
Μπορεί να ήμουν -για άλλη μια φορά- μπερδεμένη και το μπέρδεμα με καθιστά ευάλωτη. Ίσως η βάση μου να είναι ευάλωτη και για αυτό όλους τους εξωτερικούς παράγοντες τους βαπτίζω εύθραυστους. Εκείνο το απόγευμα, την θάλασσα την έφτιαξα από...
γυαλί, μόνο έτσι θα με βοηθούσε στον περίπατό μου. Τι και αν τίποτα δεν κατάλαβα και έμαθα από τα μυστικά των ανθρώπων, εγώ πάντα τα άκουγα σα μια βαθιά εξομολόγηση. Δεν έσπαγα τα λόγια τους. Μα ούτε και την θέλησή τους. Φαίνεται ότι θεωρώ τον διάλογο των μυστικών τους ιεροτελεστία...

Κάθε χρόνο λοιπόν, ανακυκλώνω λέξεις τους παρελθόντος βοηθώντας έτσι το παρών. Γράφω –χειρόγραφα πάντα- και σε καθαρή κόλλα τις σημαντικότερες και πιο ανατρεπτικές ελληνικές λέξεις. Τις ξεκολλάω από την γλώσσα μου σταθερά και αργά, σαν να ήταν λεπίδες ή συρματοπλέγματα. Για πολύ ώρα τις παρακολουθώ από το χαρτί και λίγο πριν το τέλος διαπιστώνω πως στα κλάσματα των δευτερολέπτων που πέρασαν στο μυαλό μου έρρεαν συνεχώς καινούρια συναισθήματα.

Το τέλος είναι η τοποθέτηση της κόλλας σε ένα μπουκάλι και το ελαφρύ πέταγμά του στη θάλασσα. Σε εκείνες τις λέξεις δεν κάνω ευχές μα ούτε και όνειρα. Άλλωστε οι ευχές και τα όνειρα μας, αλλάζουν και ωριμάζουν με την δική μας ταχύτητα. Οι λέξεις όμως μένουν αναλλοίωτες. Είναι τα ακατέργαστα διαμάντια που δωρίσαμε στη γη. Με αυτόν τον τρόπο έφτιαχνα έναν ακέραιο δρόμο μόνο για αυτές, με την πεποίθηση πως θα φτάσουν στην αιωνιότητα. Ξέρω ναι, έχω βαθιά αγάπη για την αιωνιότητα. Έχω και το θράσος να απαιτώ να αγγίξω κάτι άπιαστο.___________
Τοποθεσία: Μύλος του Κόκκινου, Μύκονος

Μονάχα πια για τ' όνομά σου είμαι σίγουρος.

Κι όλο το λέω, το ξαναλέω μπρος στη θάλασσα

μήπως και κάποια νύχτα, όταν μας πνίγουνε

τα σύρματα κι η πέτρα, το χρειαστώ σα λέξη

σωτηρίας κι ανακαλύψω αιφνίδια

πως κι αυτό έχει σβήσει.

(«Συλλαβές», 43)

Τίτος Πατρίκιος