Άρης Σφιακιανάκης: "Η αλήθεια είναι ένα ιδεολόγημα, όπως η ελεύθερη βούληση ή ο θεός..."

Ο συγγραφέας* των best sellers  μιλά στην  Παναγιώτα Πατακιά , αποκλειστικά για το  PRESS-GR Βράδυ Σαββάτου , που θα ᾽λεγε κι ο Παπακωνστα...

Ο συγγραφέας* των best sellers 

μιλά στην Παναγιώτα Πατακιά, αποκλειστικά για το PRESS-GR

Βράδυ Σαββάτου, που θα ᾽λεγε κι ο Παπακωνσταντίνου.

Η συνάντησή μου με τον Άρη Σφακιανάκη, κατέληξε στο Booze, στον χώρο που η Φανή, η αγαπημένη του ήρωα στο νέο απολαυστικό του βιβλίο με τίτλο «Ού μπλέξεις», εργάζεται προκειμένου να ξεχρεώσει τις πιστωτικές της κάρτες. Η Φανή δούλευε ακόμη εκεί, μού την σύστησε, μας σέρβιρε κρασί κι έκατσε στην παρέα μας. Αυτό είναι το μαγικό με τα αυτοβιογραφικά βιβλία. Δεν αισθάνεσαι πως οι ήρωες ζουν μαζί σου και περπατούν δίπλα σου, μα, πράγματι, ανασαίνουν δίπλα σου, πίνεις κρασί και με τους δύο ήρωες ταυτόχρονα.

«Για δες» είπε ο Άρης, μ’ εκείνο το ύφος που δεν ξέρεις αν μιλά σοβαρά, ή σε εμπαίζει, «όλα μοιάζουν ίδια, μα, όλα έχουν αλλάξει». Η Φανή χαμογέλασε και χάιδεψε τα μαλλιά του (;). Μ’ αυτή της την κίνηση, είχα ό,τι χρειαζόμουν. Δεν είχα ανάγκη να την ρωτήσω τίποτε. Έτσι...
κύλησε εκείνο το βράδυ, με μεταπηδήσεις από την σοβαρότητα και την μελαγχολία στον κυνισμό και την διακωμώδηση των πραγμάτων. Με ρήσεις στην καθαρεύσουσα και λογοπαίγνια στην αργκό. Έτσι είναι ο Άρης.
Αλλά ας πάμε μερικές ώρες πίσω. Τον συνάντησα στην πλατεία στο Γκάζι, πλάι στις σκάλες του μετρό. Τον ξεχώρισα αμέσως μέσα στο πολύχρωμο πλήθος. 'Ηταν ντυμένος στα μαύρα με λίγους γκρίζους κροτάφους. Η επιτομή της μίνιμαλ γοητείας. Περπατήσαμε μακριά απ’ την πολύβουη πλατεία. Σ’ όλο το δρόμο κοιτούσε τις πολυκατοικίες και με ρωτούσε ποια θεωρώ καλύτερη. Για εκείνον, η βαβούρα του κέντρου, σημαίνει ζωή, άρα, έμπνευση. Γράφει ό,τι ζει. Φθάσαμε σε μια γειτονιά που έμοιαζε να χει ξεχαστεί από τον χρόνο για τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες. Ακόμη κι εκεί, βρήκαμε τραπέζι με δυσκολία. Καταλήξαμε πάνω στο πεζοδρόμιο, έξω απ’ την πόρτα του μαγαζιού. Ήταν σκεπτικός. Ήταν η κατάλληλη ώρα ν’ ανοίξω τα χαρτιά μου. Εκεί, λοιπόν, κάπου ανάμεσα σε οίνο και κεμπάπ, μού άνοιξε την καρδιά του:

Έχεις δηλώσει : «οι ήρωές μου, είμαι εγώ». Γιατί κάνεις τις εμπειρίες σου, φαντασία; Σε διευκολύνει ή σε εξιτάρει το δύσκολο της αυτοψυχανάλυσης;
Με εξιτάρει η αλήθεια. Βλέπεις, στη ζωή μου είμαι κατ' εξοχήν ψεύτης -είναι κάτι που απαιτεί η γυναικεία ψυχή και σ' αυτήν υποκλίνομαι. Στο χαρτί μπορώ να αποκαλύψω την αλήθεια σ' όλη της τη δόξα και αυτό πραγματικά με ιντριγκάρει. Εξάλλου, ζω αρκετά έντονα κι η ζωή μού έχει αποδείξει ότι είναι πολύ πιο ευφάνταστη από κάθε φαντασιοκόπημα συγγραφικό (συμπεριλαμβανομένου του Γκιούλιβερ). Επομένως, κρατώ τρόπον τινά ημερολόγια μιας φανταστικής ζωής...
Ο ήρωας του «Ου Μπλέξεις», καταφέρνει να συγκατοικήσει με την αγαπημένη του μόλις και μετά βίας 250 μέρες. Πόσο δύσκολη είναι για σένα η συγκατοίκηση και πόσο τελικά αυτή σκοτώνει τον έρωτα; 
250 μέρες; Τόσες πολλές ήταν; Πώς άντεξα τόσο; Αλλά, βέβαια, εσύ γνωρίζεις πώς άντεξα. Έγραφα το βιβλίο εκείνης της συγκατοίκησης. Όσο για τον έρωτα, η συγκατοίκηση όχι μόνο τον σκοτώνει... Τον μακελεύει, τον ανασκολοπίζει, τον κατακρεουργεί, του πίνει το αίμα. Η συγκατοίκηση είναι βαμπιρισμός.
"Είναι να το πω έτσι, σαν να επιμένεις να φοράς μια μπλούζα πέντε νούμερα μικρότερη, μπορεί να σου αρέσει, αλλά δεν σου κάνει", γράφεις σε κάποιο σημείο του βιβλίου σου, αναφερόμενος στο γεγονός ότι μπορεί στη σχέση να υπάρχει αγάπη, αλλά από την άλλη υπάρχει σύγκρουση προτεραιοτήτων και προσωπικοτήτων. Υπάρχει λύση σε μια τέτοια κατάσταση, ή η έξοδος δείχνει μόνο... αδιέξοδο; 
Το να επιμένεις να φορέσεις μια μπλούζα small size ενώ φέρνεις στον Γαργαντούα είναι σα να επιχειρείς να περάσεις καραβόσκοινο από κεφάλι βελόνας. Οφείλεις είτε να αποδεχτείς το νούμερό σου, είτε ν' αρχίσεις επειγόντως δίαιτα.
Το facebook, εκτός από μέσο γνωριμίας, γίνεται στο βιβλίο σου και όχημα αλήθειας. Όμως, αυτό γίνεται στο τέλος. Γιατί επιλέγουμε να πούμε όλη μας την αλήθεια όταν η σχέση μας καρκινοβατεί ή όταν τις έχουμε ήδη κάνει τα τριήμερα;
Επειδή στα σαράντα δεν υπάρχει πια σχέση -τα σκουλίκια κόβουν κιόλας βόλτες πάνω στο πτώμα. Πραγματικά, δεν πιστεύω ότι οι σχέσεις των ανθρώπων μπορούν ν' αντέξουν την αλήθεια. Εδώ δεν την αντέχει η Ιστορία. Η αλήθεια είναι ένα ιδεολόγημα όπως η ελεύθερη βούληση ή ο θεός.

Το τέλος του βιβλίου σου μένει κάπως ανοιχτό, ας πούμε σκοτεινό – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί επέλεξες ένα τέτοιο κλείσιμο; 
Γιατί ήθελα πρώτα ο ίδιος κι έπειτα ο αναγνώστης να πιστέψουμε για μια στιγμή ότι η σχέση του ήρωα με τη Φανή μπορεί και να συνεχιζόταν. Όμως, δεν ήταν παρά ένα ακόμη ψέμα...

*Γεννήθηκε το 1958 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Το πρώτο του βιβλίο με διηγήματα, «Όταν βρέχει και φορά παπούτσια κόλετζ», κυκλοφόρησε το 1981 από τις εκδόσεις Κέδρος. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του «Οι παράξενες συνήθειες της οικογένειας Μόρφη» (1984), «Ο τρόμος του κενού» (1990), «Η νόσος των κινέζικων εστιατορίων» (1993), «Δεν ήξερες... δεν ρώταγες!» (1998). Το 2002 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα με τίτλο Μπέιμπι Σίτινγκ. Ακολούθησαν τα βιβλία «Το περσικό φιλί»(2005), «Η μοναξιά δεν μου ταιριάζει (2008) και το νέο του μπεστ σέλλερ «Ού μπλέξεις» (2011)