Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ...

Γράφει η Εκάβη Σέχη Επανατοποθετώ εικόνες και αναμνήσεις από παλιές φωτογραφίες και τις ενσωματώνω σε μια διαφορετική καθημερινότητα τ...

Γράφει η Εκάβη Σέχη

Επανατοποθετώ εικόνες και αναμνήσεις από παλιές φωτογραφίες και τις ενσωματώνω σε μια διαφορετική καθημερινότητα των τελευταίων 27 αιώνων. Τρύπησα τον βράχο, έσκαψα στην αλμύρα, παραλογίστηκα με τον ουρανό και σήμερα ολοκληρώθηκα.

Τοποθεσία: Μύκονος
Διακρίνω αμυδρά που τελειώνει η θάλασσα και που αρχίζει ο ουρανός. Κατάφερα όμως να τα ενώσω και μέσα από αυτήν την ένωση καθίσταμαι απόλυτα ελεύθερη. Ψευδαισθήσεις μιας ιδιοφυούς παράνοιας που θα πρέπει να νιώσεις πρώτα εσύ τυχερός, για να έρθει η ανέλπιστη τύχη.
Τους αγαπάω τους βράχους. Αναγνωρίζω σε αυτούς την...
αυταρχικότητα και τα σταθερά πεδία των αναλλοίωτων συναισθημάτων. Αγαπώ και το νησί. Όση ώρα περπάτησα ψυχικά τραυματισμένη, με παρηγόρησαν οι γλάροι των Κυκλάδων. Σαν σειρήνα, ματαιόδοξα αναγνώρισα στην φωνή μου την ικανότητα να κινήσω για λίγο προς το μέρος μου τους μεγάλους ογκόλιθους. Μα αυτό δεν κάνουμε σε αυτό που αγαπάμε; Το ελκύουμε με όποιον τρόπο μπορούμε κοντά μας ή ως εγωίστρια ήθελα με αυτόν τον τρόπο μια θέση στην αιωνιότητα για να πάω κόντρα στον χρόνο.
Τότε δεν ξέραμε κανένα παιχνίδι. Στεκόμασταν ακίνητοι και κοιτούσαμε το πλήθος. Το παιχνίδι όμως των τελευταίων ημερών δεν είναι τίποτα μπροστά στα παιχνίδια που παίζονται πάνω από το κεφάλι μας. Κλέψε λίγη χαρά και θα γυρίσεις μια μέρα να δεις ότι δεν σου λείπει μόνο η χαρά που τολμηρά πήρες, αλλά και η μυρωδιά εκείνου του καλοκαιριού.
______

Η ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ

Μίλα.

Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς

ἀρχίζει ἡ θάλασσα.

Πὲς κάτι.

Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.

Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει

ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.Πὲς «στιγμή»,

ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,

μὴν τὴ σῴζεις,

πὲς

«δὲν ἄκουσα».…Μίλα.

Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.

Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.

Πὲς «πέτρα»,

ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.

Ἔτσι, ἴσα ἴσα,

νὰ βάλω ἕναν τίτλο

σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια

Κική Δημουλά*