Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ...

Από την ΝΕΟΛΑΙΑ της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε για την παιδεία αποτελεί, δυστυχώς, ακόμη μια πρόσκαιρη,...

Από την ΝΕΟΛΑΙΑ
της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΑ.ΣΟ.Κ

Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε για την παιδεία αποτελεί, δυστυχώς, ακόμη μια πρόσκαιρη, πρόχειρη και επιφανειακή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση εντυπωσιασμού και καθόλου ουσίας. Καταργεί στην ουσία τη συνδιοίκηση και αφαιρεί τη δυνατότητα από τους φοιτητές να έχουν άποψη και λόγο στα δρώμενα του Πανεπιστημίου.
Η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να περάσει το ν/σ για την παιδεία δεν δίστασε, για ακόμη μια φορά, να επιλέξει να διαβάλει τον εύκολο στόχο που αυτή τη φορά ήταν οι φοιτητικές παρατάξεις.
Πρόκειται για μια πάγια τακτική της παρούσας κυβέρνησης να υποβαθμίζει τη σημασία και το ρόλο διάφορων κοινωνικών ομάδων, ώστε να...

 μπορεί ευκολότερα να περνάει τους νόμους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση των δημόσιων υπαλλήλων. Όλο αυτό το διάστημα ακούγαμε για τα περίεργα επιδόματα που λάμβαναν, όμως κανένας δεν είχε μπει στο κόπο να μας ενημερώσει ότι όλα αυτά ήταν επιλογές και ‘τρικ’ των εκάστοτε υπουργών, ώστε να μην δοθούν πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς.
Στο χώρο της παιδείας, η Υπουργός επέλεξε να στοχοποιήσει τους φοιτητές μιλώντας για κομματικοποίηση και συνδιαλλαγή μέσα στο Πανεπιστήμιο. Όμως τη συνδιαλλαγή ποιος την προκάλεσε; Οι φοιτητές ως ο τελευταίος τροχός της αμάξης; Είναι ευρέως γνωστό ότι τη διοίκηση και την εξουσία στα πανεπιστήμια ανέκαθεν την κατείχαν οι καθηγητές.
Ακόμη και στο ακραίο σενάριο να είναι κάποιος φοιτητής ή κάποια φοιτητική παράταξη διεφθαρμένη, είναι δυνατόν να έχει τόση δύναμη που να επηρεάζει τα πάντα μέσα σε ένα ίδρυμα, χωρίς τη ‘συναίνεση’ της εποπτεύουσας αρχής; Και γιατί, εφόσον είχαν παρατηρηθεί φαινόμενα συνδιαλλαγής, δεν καταγγέλθηκαν;
Κανείς δεν είναι αντίθετος στην καταπολέμηση της αδιαφάνειας, των ύποπτων σχέσεων και της κάθε λογής συνδιαλλαγής. Όμως δεν είναι δυνατό να χρησιμοποιεί κάθε Υπουργός τη δύναμη της εξουσίας προκειμένου να καταργήσει το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και στη δημοκρατική συμμετοχή στα δρώμενα της πανεπιστημιακής κοινότητας. Αυτές οι λογικές μας παραπέμπουν σε εποχές που θεωρούσαμε ότι είχαν φύγει ανεπιστρεπτί.
Και δυστυχώς πολλοί από τους ψηφίσαντες την κατάργηση του φοιτητικού κινήματος στα πανεπιστήμια, κάποτε υπήρξαν πρωτεργάτες και θεματοφύλακές του.
Σε ποια κομματικοποίηση αναφέρεται η Υπουργός; Οι φοιτητές έφεραν τα κόμματα στο Πανεπιστήμιο; Γιατί σε κάθε προεκλογική περίοδο, είτε πρόκειται για φοιτητικές είτε για βουλευτικές εκλογές, οι πρόεδροι των κομμάτων επισκέπτονται τα Πανεπιστήμια;
Από την άλλη πλευρά, γιατί η Υπουργός δεν αναφέρεται στην κομματικοποίηση του Πανεπιστημίου από την πλευρά του διδακτικού προσωπικού; Γιατί δεν αναφέρθηκε στην επιθυμία πολλών εκ των καθηγητών για πολιτική καριέρα; Για το γεγονός ότι πολλοί καθηγητές αφήνουν την πανεπιστημιακή έδρα για την πολιτική καρέκλα φταίνε οι φοιτητές; Μήπως, τελικά, οι ίδιοι οι καθηγητές έχουν μετατρέψει το Πανεπιστήμιο σε προθάλαμο κομματικής εξέλιξης;

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί μια από τις κεντρικότερες σχολές της Αθήνας, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου μια πλειάδα καθηγητών έχει ταχθεί ανοιχτά με το ΠΑΣΟΚ ή τη Ν.Δ.

Ενδεικτικά αναφέρουμε, μιας και όλα περιστρέφονται γύρω από την οικονομία:

Αλογοσκούφης Γ.– (Υπουργός Οικονομικών επί ΝΔ),
Χριστοδουλάκης Ν.– (Υπουργός Οικονομικών επί ΠΑΣΟΚ),
Ζανιάς Γ. - (Πρόεδρος Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων της σημερινής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ),
Σταϊκούρας Χρ. - (Βουλευτής ΝΔ),
Παπακωνσταντίνου Γ. – (πρώην Υπουργός Οικονομικών και νυν Υπουργός Περιβάλλοντος της σημερινής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ),
Λουρή Ελ. – (Διευθύντρια του οικονομικού γραφείου του Καραμανλή επί ΝΔ),
Πανάρετος Ι. – (πρώην γ.γ Υπ. Παιδείας της σημερινής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ),
Τζωάννος Ι. – (γ.γ Υπουργείου Ναυτιλίας επί Ν.Δ.), κ.λ.π.Οι φοιτητές φταίνε που όλοι οι προαναφερθέντες παραμέρισαν το ερευνητικό και διδακτικό τους έργο για τα κάλλη της όποιας καρέκλας;
Οι περισσότεροι από τους προαναφερθέντες ήταν ή είναι υπεύθυνοι για τον ορθό σχεδιασμό της οικονομικής πολιτικής της χώρας. Άραγε, για τη σημερινή κατάντια της οικονομίας φταίνε οι φοιτητές;
Πολλοί από τους προαναφερθέντες όχι απλώς διετέλεσαν υπουργοί ή σύμβουλοι αλλά συμμετείχαν και στα κομματικά ψηφοδέλτια των βουλευτικών εκλογών. Οι φοιτητές φταίνε που το 70% των πανεπιστημιακών συχνάζει στα γραφεία όλων των πολιτικών κομμάτων;
Αν συνυπολογίσουμε και τους αποσπασμένους-διορισμένους καθηγητές των υπολοίπων σχολών τότε δημιουργείται εύλογα η ανησυχία για το επίπεδο σπουδών στα ελληνικά πανεπιστήμια της χώρας και το βαθμό της κομματικοποίησης.
Μήπως τελικά απώτερος σκοπός της Υπουργού ήταν ο πλήρης έλεγχος των διοικήσεων των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και η κατάργηση οποιασδήποτε μορφής ελέγχου σε φαινόμενα κακοδιαχείρισης;
Άραγε, οι φοιτητές φταίνε για την κακοδιαχείριση στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων; Οι φοιτητές φταίνε για τα αδήλωτα εισοδήματα των πανεπιστημιακών; Οι φοιτητές φταίνε για ταξίδια των πρυτανικών αρχών στο εξωτερικό με χρήματα του ελληνικού Λαού;
Σίγουρα η Υπουργός δεν θέλησε να ασχοληθεί με το πρόβλημα στη ρίζα του. Για την απαξίωση του ελληνικού πανεπιστημίου δεν φταίνε μόνο οι φοιτητικές παρατάξεις και κυρίως δεν είναι υπαίτιες. Αναμφισβήτητα, υπήρξαν φαινόμενα διαφθοράς, όμως σε βαθμό πολύ χαμηλότερο από τους έχοντες την εξουσία.

Το άσυλο, έννοια τόσο παρεξηγημένη και ισοπεδωμένη τα τελευταία χρόνια, αναφέρεται στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα στα πανεπιστήμια. Είναι έννοια ταυτισμένη με τη δημοκρατία στην κοινωνία. Το άσυλο δεν είναι οι καταστροφές και οι τραμπουκισμοί, πράξεις εντελώς καταδικαστέες. Είναι άλλο πράγμα κάποιος να αποσκοπεί στην προστασία του και άλλο να επιδιώκει την κατάλυσή του. Δεν περιμέναμε από τους βουλευτές-χειροκροτητές του ΠΑΣΟΚ να απαρνηθούν τόσο εύκολα τα δημοκρατικά τους φρονήματα και τις ρίζες τους.
Το πανεπιστημιακό άσυλο διαφέρει από τη βουλευτική ασυλία στο γεγονός ότι οι εκπρόσωποι του κοινοβουλίου και της εκάστοτε κυβέρνησης μπορούν να αυθαιρετούν, να εισπράττουν μίζες και να χτίζουν περιουσίες χωρίς να υπόκεινται σε κανένα, απολύτως, έλεγχο. Επιπλέον, τυγχάνουν και του προνομίου της διαγραφής των αδικημάτων τους. Μήπως, τελικά, θα έπρεπε πρώτα να καταργηθεί η βουλευτική ασυλία και στη συνέχεια να συζητήσουμε για τους τρόπους και τα μέσα περιφρούρησης του πανεπιστημιακού ασύλου;
Το ΠΑΣΟΚ ανέκαθεν πίστευε στη δύναμη και τη φωνή της νέας γενιάς καθώς αποτελεί το μέλλον του τόπου. Για το λόγο αυτό ο Ανδρέας Παπανδρέου, που εμπνέονταν από τη νεολαία, καθιέρωσε τη φοιτητική εκπροσώπηση.
Η σημερινή κυβέρνηση αποδεικνύει, για ακόμη μια φορά, ότι δεν πιστεύει στη νέα γενιά. Αφού καθημερινά υποθηκεύει το μέλλον μας, επιλέγει συνειδητά να μας μεταθέτει και το βάρος των ευθυνών της.
Παράλληλα, επιλέγει να απαλλαγεί από το βάρος οποιασδήποτε αντίδρασης στις αυθαίρετες αποφάσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ουσιαστικά, το ν/σ δεν χτυπάει το φαινόμενο της συνδιαλλαγής και της διαφθοράς του καθηγητικού κατεστημένου, αλλά αντιθέτως το οξύνει.
Το ν/σ της Υπουργού Παιδείας, το οποίο ανοίγει την κερκόπορτα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, αποσκοπεί να εντάξει τα πανεπιστήμια στη λογική της αγοράς. Διότι, όσο καλοπροαίρετα και να σκεφτούμε δεν πιστεύουμε ότι θα υπάρξει ιδιώτης-επενδυτής που θα τον ενδιαφέρει η μόρφωση της νεολαίας περισσότερο από την τσέπη του.
Οι πανηγυρισμοί της κατ’ επίφαση σοσιαλιστικής κυβέρνησης και των επαγγελματιών πολιτικών της για τη συναίνεση με την ακρο-συντηρητικο-φιλελεύθερη δεξιά σε ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα όπως αυτό της παιδείας μας δημιουργεί έντονους προβληματισμούς. Ούτε η πιο αυταρχική κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να καταργήσει την έννοια του ακαδημαϊκού ασύλου κατά αυτό τον τρόπο.
Εμείς οι νεολαίοι θα μείνουμε πιστοί στα οράματα και τις αξίες της δημοκρατικής παράταξης. Θα τιμούμε τους αγώνες του Πέτρουλα και του Λαμπράκη, τη θυσία του Τεμπονέρα και δεν θα συμπορευτούμε με κανένα τιμητή του Καλαμπόκα.
Εμείς εξακολουθούμε να διατυμπανίζουμε ότι ούτε τα ‘φάγαμε’, ούτε τα ‘πήραμε’, ούτε συμμετείχαμε στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Καμία κυβέρνηση δεν θα μας στερήσει το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και στη διεκδίκηση των ονείρων μας.