Γιατί πρέπει να επιμένουμε...

Γράφει ο Lefkios Doratis Διαβάζεις ότι οι οικογένειες ζητούν την παραίτηση του Γενικού Εισαγγελέα, του Αρχηγού της Αστυνομίας, το...

Γράφει ο Lefkios Doratis

Διαβάζεις ότι οι οικογένειες ζητούν την παραίτηση του Γενικού Εισαγγελέα, του Αρχηγού της Αστυνομίας, του τάδε, του τάδε.
Διαβάζεις για χαλκευμένα έγγραφα, για προσπάθεια να σώσει ο καθένας το τομάρι του...
Πραγματικά πώς κατάφερε να ρίξει το Κράτος αυτούς τους ανθρώπους στην απόλυτη απόγνωση είναι άξιον απορίας, τους πήρε τους δικούς τους και αντί οι υπεύθυνοι να αφεθούν στη Θεία και ανθρώπινη δικαιοσύνη, προσέτρεξαν στο να την βγάλουν καθαρή με τον πιο άκομψο και αμοραλιστικό τρόπο... Ίχνος συνείδησης δεν είδαμε, παρά...
μόνο ασυνάρτητα παραληρήματα ένοχων παιδιών που έκαναν τη ζημιά αλλά υπεκφεύγουν.
Εφόσον δεν έχουν συνείδηση, γιατί να μην επιτρέπονται όλα: Το Κράτος να σκοτώνει, να ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο, να διαπλέκονται με εταιρείες, να πουλήσουν τη δημόσια υγεία στο ιδιωτικό συμφέρον, το Κυπριακό; Όλα «νομιμοποιούνται» όχι πριν την έκρηξη, αλλά με τη διαχείριση που έγινε μετά. Το Ανήθικο Κράτος το νομιμοποίησε δυστυχώς η Αριστερά. Το επιφύλασσει και ως δώρο στον αμοραλισμό του άκρατου φιλελευθερισμού που επέρχεται...Ναι, η Αριστερά θα νομιμοποιήσει και τα εγκλήματα σε βάρος του τόπου που θα επακολουθήσουν. Και αυτό που δεν έχει καταλάβει η Αριστερά, ή δεν θέλει να καταλάβει, είναι ότι το θέμα δεν είναι χρονικό...18 μήνες πάνω, 18 μήνες κάτω...Το θέμα είναι πρώτιστα ιδεολογικό...η μη άμεση μετάνοια της Αριστεράς, θα την ενταφιάσει... Πρώτοι που θα απαιτούσαν την ευθιξία θα έπρεπε να ήταν οι Αριστεροί και μετά όλοι οι άλλοι...Η Αριστερά ως έννοια ταυτίζεται με τον ανθρωπισμό, την ηθική και την ευαισθησία...Στην κοινή γνώμη η έννοια αυτή απαξιώνεται καθημερινά...με κάθε είδηση χάλκευσης, με κάθε δικαιολογημένη απαίτηση από τους συγγενείς, με κάθε έγγραφο που δείχνει τις ευθύνες...Δυστυχώς το συμβάν ήταν τραγικό για την Αριστερά και τον Πρόεδρο...Όμως επισυνέβει...και το ίδιο το γεγονός δυστυχώς μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία επίθεσης τόσο ιδεολογικής όσο και προσωπικής προς τον Πρόεδρο, και μάλιστα νομιμοποιημένης...όσο κακοπροαίρετη και αν είναι, δυστυχώς είναι νομιμοποιημένη και δεν χωρεί ηθικής ερμηνείας...
Ο Πρόεδρος, η άλλοτε συμπαθητική φιγούρα, ο πολύ υποσχόμενος ηγέτης, αυτός που είχε την ευαισθησία και την ανθρωπιά που ζητούσε ο λαός, χάνει κάθε μέρα στα μάτια του λαού. Ούτε καν τη συμπάθεια στις ανοίκιες επιθέσεις δεν κερδίζει...Τι είναι αυτό που τον έκανε να προχωρήσει σε ανασχηματισμό και όχι σε παραίτηση, με ένα ειλικρινές συγνώμη; Δεν κατανοεί ότι με την προσωπική πτώση συμπαρασύρει μαζί του την Αριστερά; Δεν κατανοούν οι Σύμβουλοι και οι σύντροφοί του ότι χάνουν και αυτοί το πολιτικό παιχνίδι; Θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος στα μάτια μας ο Χριστοφίδης ή ο Δαμιανού; Ποτέ! Δεν κατανοούν ότι μετά από την απαξιώση δεν επέρχεται ποτέ ξανά η πολιτική καταξίωση; Θα παραμείνουν μια ζωή απαξιωμένοι στη συνείδησή μας... Τα παιδιά που προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν το έγκλημα, ακροβατώντας μεταξύ του θράσους και της ασυναρτησίας...έτσι θα τους θυμόμαστε...
Δεν υπάρχει ιδεολογική ερμηνεία στην εμμονή. Μήπως τελικά είναι απλά «περί χρημάτων» η εμμονή; Τα άλλοτε παιδιά της φτωχολογιάς ενδιαφέρονται μόνο για τις πλήρεις Υπουργικές Συντάξεις; Έσασαν την πάνταν τους; Αυτό ήταν πάντοτε ο στόχος ζωής που βίωναν μέσα από τις οικονομικές δυσχέρειες της φτωχής οικογένειας; Τώρα κατάφεραν το στόχο και δεν τον αφήνουν όσο ανήθικα κίνητρα και αν τους προσάπτουν; Μήπως τελικά η Αριστερά στην Κύπρο δεν είναι σταθμός αλλά μέσον; Τι κοινό έχει πια ο Τσε και οι σύντροφοι του στις δυσχέριες της Βολιβιανής Ζούγκλας με τα κουστουμαρισμένα υπουργοποιημένα Εδονόπουλα του σύγχρονου Κυπριακού πετικιούρ και της λιμουζίνας;
Ήρθε μία έκρηξη για να απογυμνώσει την «Αριστερή Σκέψη» στη Κύπρο...Και την ξεγύμνωσε σε όλο της το «μεγαλείο»...Θα ακούμε Αριστερά Οράματα και θα μας έρχεται στο μυαλό ο αμετανόητος Μινώταυρος, ο απεχθής Βρυκόλακας... Οι Δεξιοί θα καγχάζουν, οι Αριστεροί θα κρύβονται...
Δεν έχει σημασία εάν θα απαντηθούν ποτέ τα πιο πάνω...Η αποκάλυψη που μας έγινε ήταν απρόσμενη έκπληξη...Ψηφίσαμε τότε υπό οικτρή πλάνην... χωρίς να αποποιούμεθα την προσωπική ευθύνη...εμείς λέμε με ειλικρινή οδύνη και μετάνοια το Mea Culpa...Άλλοι δεν το εκστομούν να πνάσουμε, ζώντες και νεκροί...να αναπαυτεί η ψυχή τους και μας η λογική μας...