Τρομοκράτες made in Europe...

Του Gary Younge  για το The Nation Σύμφωνα με τις αρχικές δηλώσεις μαρτύρων , ο φοιτητής φορούσε ένα ύποπτα μεγάλο, φουσκωτό μπουφάν σε μι...

Του Gary Younge 
για το The Nation

Σύμφωνα με τις αρχικές δηλώσεις μαρτύρων, ο φοιτητής φορούσε ένα ύποπτα μεγάλο, φουσκωτό μπουφάν σε μια ζεστή μέρα και όταν του ζητήθηκε να σταματήσει, πήδηξε τα κιγκλιδώματα και άρχισε να τρέχει. Ο Anthony Larkin που βρισκόταν στο μετρό δήλωσε ότι είδε «αυτό το τύπο που φαινόταν να είναι ζωσμένος με βόμβα και να του κρέμονται καλώδια». Ο Mark Whitby, ο οποίος επίσης βρισκόταν στο σταθμό, πίστεψε πως είδε αστυνομικούς με πολιτικά να κυνηγούν, να πυροβολούν και να σκοτώνουν ένα Πακιστανό τρομοκράτη. Λιγότερο από ένα μήνα μετά, ο Whitby δήλωσε: «Τώρα πιστεύω ότι ίσως κοιτούσα το φύλακα ασφαλείας», τον οποίο είχαν σπρώξει, όταν...
σκότωναν τον Menezes.
Ο Πακιστανός αποδείχτηκε Βραζιλιάνος. Οι κάμερες ασφαλείας έδειξαν ότι φορούσε ένα λεπτό τζιν μπουφάν και ήταν ξεκάθαρο ότι δε βιαζόταν καθόλου, καθώς έπαιρνε μια δωρεάν εφημερίδα και χτυπούσε την κάρτα του μετρό.
«Ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα επηρεάζεται από αυτά που ξέρουμε και πιστεύουμε», έγραψε ο John Berger στο Ways of Seeing. «Η σχέση μεταξύ αυτού που βλέπουμε και αυτού που ξέρουμε δεν είναι ποτέ ξεκάθαρη».
Όταν κάποιοι δυτικοί σχολιαστές βλέπουν μια τρομοκρατική επίθεση, είναι εμφανώς πιο εξοικειωμένοι με αυτό που πιστεύουν παρά με αυτό που ξέρουν.
Αυτό συνέβη και την Παρασκευή 22 Ιουλίου, όταν έγιναν γνωστές οι αποτρόπαιες επιθέσεις στη Νορβηγία που άφησαν πίσω τους 76 νεκρούς και ένα συντετριμμένο έθνος. Η Sun του Rupert Murdoch στη Βρετανία (η καθημερινή εφημερίδα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις) βγήκε στην κυκλοφορία με τίτλο «Το μακελειό της Αλ Κάιντα: η 9/11 της Νορβηγίας». Η Weekly Standard επέμεινε: «Δεν γνωρίζουμε αν η Αλ Κάιντα ευθυνόταν άμεσα για τα σημερινά γεγονότα, αλλά είναι πολύ πιθανό η επίθεση να έγινε από τμήμα της Τζιχάντ». Η Jennifer Rubin της Washington Post υποστήριξε στη συνέχεια: «Αυτή είναι μια σοβαρή υπενθύμιση προς όσους θεωρούν δαπανηρή τη διεξαγωγή ενός πολέμου κατά των μαχητών της Τζιχάντ».
Μέσα σε μερικές ώρες στήθηκε ένα ολόκληρο ιδεολογικό πλαίσιο –όχι βέβαια από το μηδέν‒ γύρω από το πρόβλημα των μουσουλμάνων συγκεκριμένα, και γενικότερα των μη-λευκών μεταναστών στην Ευρώπη και της υπαρξιακής απειλής που αυτά τα προβλήματα συνιστούν, για τον πολιτισμό όπως τον γνωρίζουμε.
Έπειτα αποκαλύφθηκε ότι ο τρομοκράτης ήταν στην πραγματικότητα ένας λευκός, χριστιανός εξτρεμιστής και νεοναζί, ο Anders Breivik, ο οποίος βάλθηκε κατά του Ισλάμ και της πολυπολιτισμικότητας. Αντίθετα με τους μουσουλμάνους, έπειτα από ισλαμιστικές επιθέσεις, οι χριστιανοί δεν κλήθηκαν να παρέχουν διαβεβαιώσεις για τη μετριοπάθεια τους. Κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι οι λευκοί έπρεπε να ακολουθήσουν το σχέδιο του Διαφωτισμού. Αλλά οι βομβιστικές επιθέσεις, και οι εικασίες για τους υπεύθυνους, δείχνουν ότι η πραγματική απειλή για τη δημοκρατία στην Ευρώπη δεν είναι το Ισλάμ ή οι μουσουλμάνοι, αλλά για ακόμη μια φορά ο φασισμός και οι ρατσιστές.
Η πεποίθηση ότι οι μουσουλμάνοι εμπλέκονται σε επιθέσεις εναρμονίζεται εύκολα με μια διαστρεβλωμένη, υστερική αντίληψη της δημογραφικής, θρησκευτικής και φυλετικής δυναμικής που είναι παρούσα στην Ευρώπη για πάνω από μία γενιά. Διαφοροποιήσεις της ίδιας αντίληψης είναι παρούσες και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το γενικό πλαίσιο έχει ως εξής. Η Ευρώπη κατακλύζεται από μουσουλμάνους και άλλους μη-λευκούς μετανάστες, οι οποίοι υπερτερούν των μη-μουσουλμάνων σε τρομακτικά μεγάλο ποσοστό. Απρόθυμοι να ενσωματωθούν πολιτισμικά και ανίκανοι να ανταγωνιστούν πνευματικά, οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί έχουν μετατραπεί σε συμπαθούντες και υπευθύνους τρομοκρατικών δραστηριοτήτων. Η παρουσία τους δεν αποτελεί απειλή μόνο για την ασφάλεια, αλλά και για τη φιλελεύθερη ομοφωνία σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών και των ομοφυλοφίλων που με τόσο κόπο έχουν κατοχυρωθεί στη Δυτική Ευρώπη. Γενικά, αυτή η κατάσταση αντιπροσωπεύει μια διαλυόμενη κοινωνία που χάνει τις κοινές αξίες της. Αυτό έγινε στο όνομα της μη-προσβολής συγκεκριμένων εθνικών ομάδων ή αλλιώς της πολυπολιτισμικότητας.
Θα μπορούσε κάποιος να περάσει μια ολόκληρη μέρα καταρρίπτοντας αυτά τα επιχειρήματα, αλλά για την ώρα ας ασχοληθούμε μόνο με γεγονότα.
Οι προβλέψεις για το μουσουλμανικό πληθυσμό της Ευρώπης έλεγαν ότι σχεδόν θα διπλασιαστεί μέχρι το 2015 (Oner Taspiner, του Ιδρύματος Brookings), θα διπλασιαστεί μέχρι το 2020 (Don Melvin του Associated Press) ή θα αποτελεί το 20% της ηπείρου μέχρι το 2050 (Esther Pan του Συμβουλίου για τις Εξωτερικές Σχέσεις). Ο ρεπουμπλικάνος Rick Santorum είπε στη Sarah Posner του online περιοδικού Religion Dispatches: «Ο ευρωπαϊκός πληθυσμός της Ευρώπης θα μειώνεται κάθε 32 χρόνια κατά 50%. Τόσο χαμηλοί είναι οι δείκτες γεννήσεων. Είναι μια ήπειρος που πεθαίνει όσον αφορά τους Ευρωπαίους της Ευρώπης».
Αυτά είναι ανοησίες. Οι εκτιμήσεις δεν είναι καθόλου σωστές. Παρόλο που οι μουσουλμάνοι στην Ευρώπη έχουν πράγματι υψηλότερους δείκτες γεννήσεων από τους μη-μουσουλμάνους, οι δείκτες τους πέφτουν. Μια μελέτη του Pew Forum που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2011, προβλέπει αύξηση των Μουσουλμάνων στον ευρωπαϊκό πληθυσμό από 6% το 2010 σε 8% το 2030.
Ο Νορβηγός τρομοκράτης Breivik φοβήθηκε μια κυριαρχία των μουσουλμάνων, όμως αυτοί αποτελούν μόνο το 3% του πληθυσμού της Νορβηγίας. Η παρουσία των Αφροαμερικάνων είναι πολύ πιο έντονη στην Αλάσκα.
Ακόμα κι αν αυτές οι προβλέψεις ήταν αληθινές, τι έγινε; Τίποτα δεν επιβάλλει να μείνει η Ευρώπη χριστιανική ή κατά πλειοψηφία λευκή.
Ούτε ισχύει ότι οι μετανάστες δεν μπορούν να ενσωματωθούν. Στη Βρετανία, οι Ασιάτες Μουσουλμάνοι, οι Σιχ και οι Ινδουιστές παντρεύονται εκτός των ομάδων τους στα ίδια ποσοστά όσο και οι λευκοί. Για τις περισσότερες εθνικές μειονότητες στη Βρετανία, σχεδόν οι μισοί ή και παραπάνω από τους φίλους τους είναι λευκοί. Μόνο το 20% όσων έχουν γεννηθεί στη Βρετανία έχουν φίλους μόνο από τη δική τους ομάδα. Σύμφωνα με μια έρευνα του Ερευνητικού κέντρου Pew, οι κύριες ανησυχίες των μουσουλμάνων της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ισπανίας είναι η ανεργία και ο ισλαμικός εξτρεμισμός.
Στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, η επίσημη πολιτική της πολυπολιτισμικότητας ‒ στην οποία αντιτίθενται οι όμοιοι του Breivik αλλά και η κυρίαρχη μερίδα των πολιτικών ‒ μια φιλελεύθερη, κρατική πολιτική ενθάρρυνσης και υποστήριξης της πολιτισμικής διαφορετικότητας σε βάρος της εθνικής συνοχής, είναι προϊόν φαντασίας. Πέρσι, η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ υποστήριξε ότι το πείραμα της πολυπολιτισμικότητας (“multikulti” experiment) απέτυχε. Νωρίτερα αυτό το χρόνο, ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον δήλωσε το ίδιο. Η αλήθεια είναι ότι καμιά από αυτές τις χώρες δεν προχώρησαν σε ένα τέτοιο πείραμα. «Ποτέ δεν είχαμε μια πολιτική πολυπολιτισμικότητας», εξηγεί η Mekonnen Mesghena, επικεφαλής της μεταναστευτικής και διαπολιτισμικής διεύθυνσης του Ιδρύματος Heinrich Böll. «Ακολουθήσαμε μια πολιτική άρνησης: άρνηση της μετανάστευσης και της διαφορετικότητας. Τώρα είναι σα να ξυπνούμε από ένα μακρύ λήθαργο».
Το πραγματικό αντικείμενο της οργής τους είναι η ύπαρξη των «άλλων», εννοώντας τις μη-λευκές κουλτούρες και φυλές της Ευρώπης: το γεγονός ύπαρξης των «άλλων», όχι η προώθησή τους. Το μοναδικό σοβαρό εμπόδιο ένταξης στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης δεν είναι το Ισλάμ ή η πολυπολιτισμικότητα, αλλά ο ρατσισμός και τα συνακόλουθα οικονομικά και ακαδημαϊκά μειονεκτήματα.
Τελικά οι μουσουλμάνοι σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν τη μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή. Σύμφωνα με τη Europol, μόνο το 4%, μεταξύ 2006 και 2008, των τρομοκρατικών σχεδίων (αποπειρών και πραγματοποιημένων επιθέσεων) στην Ευρώπη προέρχεται από ισλαμιστές. Τη μερίδα του λέοντος (85%) κατείχαν επιθέσεις που οφείλονταν σε αποσχιστικές τάσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υφίσταται κάποιο πρόβλημα. Αλλά δεν είναι του μεγέθους ή της φύσης που βιάστηκαν να ισχυριστούν όλοι εκείνοι στις 22 Ιουλίου. Μιλώντας έξω από τα δόντια, αν χρειάζεται να υποθέσεις κάτι όταν εκρήγνυται μια βόμβα, σκέψου κάποιο γεωγραφικό λόγο, όχι κάποιο θρησκευτικό.
Υπάρχουν όμως κάποιοι στην Ευρώπη που δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές που γίνονται, αποτυγχάνουν να ενταχθούν σε μια κοινωνία που αλλάζει και τρέφουν βαθιά δυσαρέσκεια προς τους συμπολίτες τους. Αυτή είναι μια σημαντική και αυξανόμενη μερίδα του λευκού πληθυσμού, τόσο εχθρική, ώστε έχει μετατρέψει για άλλη μια φορά το φασισμό σε επικρατούσα ιδεολογία στην ήπειρο.
Στη Γερμανία, το μπεστσέλλερ από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο του πρώην μέλους της Ομοσπονδιακής τράπεζας Thilo Sarrazin ψέγει την ενδογαμία στους Τούρκους και τους Κούρδους για «συγγενείς ανωμαλίες» και υποστηρίζει ότι οι μετανάστες από τη Μέση Ανατολή αποτελούν «γενετικό μείον» για τη χώρα. «Το θέμα συνήθως όμως αποσιωπάται», έγραψε. «Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι ότι γενετικοί παράγοντες μπορούν εν μέρει να ευθύνονται για την αποτυχία ενός τμήματος του τουρκικού πληθυσμού στο γερμανικό σχολικό σύστημα».
Μια δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Focus το Σεπτέμβριο του 2010 έδειξε ότι το 31% των συμμετεχόντων συμφωνούσαν ότι η Γερμανία «γίνεται πιο χαζή» εξαιτίας των μεταναστών και το 62% χαρακτήρισε τα σχόλια του Sarrazin «δικαιολογημένα». Στην Αυστρία, το Βέλγιο, τη Δανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, τα ακροδεξιά και αντιμεταναστευτικά κόμματα συνήθως δέχονται πάνω από το 10% των ψήφων. Στη Φιλανδία το 19%, στη Νορβηγία το 22%, στην Ελβετία το 29%. Στην Ιταλία και την Αυστρία έχουν βρεθεί στην κυβέρνηση, ενώ στην Ελβετία, όπου το αντιμεταναστευτικό Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα είναι το μεγαλύτερο, βρίσκονται ακόμη στην εξουσία.
Ο Breivik προήλθε από ένα ιδιαιτέρως απεχθές τμήμα αυτής της τάσης. Αλλά δεν προέκυψε από το πουθενά. Οι ανησυχίες που τον δημιούργησαν μεγαλώνουν. Οι φασίστες εκμεταλλεύονται την οικονομική ανέχεια και αβεβαιότητα, τα δημοκρατικά κενά που προκύπτουν από τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα ζητήματα κυριαρχίας που σχετίζονται με την παγκοσμιοποίηση. Οι ακροδεξιές δυνάμεις στην Ελλάδα, για παράδειγμα, απολαμβάνουν μια αξιοσημείωτη αναγέννηση αυτή τη στιγμή. Όταν χρειάζονται αποδιοπομπαίοι τράγοι, βρίσκονται. Όταν απαιτούνται λύσεις, αυτές είναι λιγοστές.

Η μετάφραση πραγματοποιήθηκε από τη Δανάη Τ., μέλος του μεταφραστικού project του Tvxs. Το βιβλίο Who are we — And Should it Matter in the 21th Century? του Gary Younge εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Nation Books.