ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΩΙΝΑ ΠΟΥ ΤΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ...

Γράφει η Εκάβη Σέχη Σήμερα ξύπνησα μαζί με την εργατιά . Αυτή που έχει απομείνει τουλάχιστον. Ένα βρέφος πρωινό του φθινοπώρου ήθελε να το...

Γράφει η Εκάβη Σέχη

Σήμερα ξύπνησα μαζί με την εργατιά. Αυτή που έχει απομείνει τουλάχιστον. Ένα βρέφος πρωινό του φθινοπώρου ήθελε να το ταΐσω για αρχή με ελπίδες. Όταν βγήκα ήταν απόλυτο σκοτάδι και χάθηκα στον δρόμο μπροστά από το σπίτι χωρίς να δημιουργήσω σκιές.
Πήγα στον φούρνο στις 6:30 και πήρα καφέ, ψωμί, τυρόψωμο και σπανακόπιτα και τελικά δεν έφαγα τίποτα από αυτά. Ήπια μόνο τον καφέ. Σκέφτηκα να διαβάσω καμιά εφημερίδα γιατί δεν έχω ιδέα τη συμβαίνει έξω, αλλά τελικά αποφάσισα να μείνω και σήμερα στον κόσμο μου, δίχως ξένα ονόματα, μεγάλα ποσοστά και παράξενες φυσιογνωμίες. Ίσως το μόνο καλό που θα...
έβρισκα στην εφημερίδα να ήταν το άρωμα του μελανιού.
Μόλις έφτασα στην μαρίνα για να κάνω την καταπληκτική βόλτα που προσδοκούσα ο ουρανός είχε γίνει ήδη κόκκινος. Έκανε κρύο και δεν είχα ντυθεί ανάλογα, αλλά το άντεξα. Φαίνεται με ζέστανε η σκέψη μιας απαλής και μονόχρωμης καπαρντίνας. Έβγαλα και μερικές φωτογραφίες, αλλά τίποτα σπουδαίο. Ανικανοποίητο πρωινό...
Γύρισα σπίτι και προσπάθησα να γράψω. Επειδή δεν κατάφερα να δημιουργήσω κάτι άξιο προσοχής και ανάγνωσης αποφάσισα να αφεθώ στην χαλάρωση του λευκού καναπέ πριν το μεταφέρω στην άγνωστη οικία. Αναδύθηκες άξαφνα εσύ, η Κασσάνδρα, η Νεφέλη, η Ηλέκτρα, η Λάχεσις, η Άτροπος και μόλις οι εικόνες από όλα τα υποκείμενα έγιναν πιο έντονες συνειδητοποίησα πως δεν έχω ιδέα για το παρόν μου, την Κλωθώ. Είναι ρευστή και ακατανόητη και νιώθω πως βρίσκομαι στο μεταίχμιο. Η κάθε απόφασή μου θα ορίσει και καθορίσει το βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη Λάχεσις. Πόσο τρομαχτικό ακούγεται, γεμάτη ένα κάρο ευθύνες. Το βρέφος πρωινό του φθινοπώρου όμως το μόνο που ήθελε ήταν ατσάλινες ελπίδες. Πάλι μπέρδεψα τις συνταγές και την τροφή...
Ύστερα σκέφτηκα πως για αυτήν την υπερευαισθησία και το μπέρδεμά μου, οφείλεται η αλλαγή του καιρού και ως υποσύνολο του συνόλου αποδέχομαι δειλά πως η ολοκλήρωση θα ακολουθήσει μετά τον πόνο και το σκοτάδι. Σταματάω τις φιλοσοφίες και διακόπτω τον διάλογο με τον εαυτό μου. Μαζεύω τα υποκείμενα, καθαρίζω τις εικόνες σαν να ήταν σκονισμένες φωτογραφίες, σκουπίζω τον φόβο μου και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα αποκτώ κουράγιο από τα έγκατα της γης. Στέκομαι για λίγο αισιόδοξη στον χρόνο. Αισιόδοξη για όλους μας μα πιο πολύ για εμάς, γιατί μέσα στον εαυτό μου είδα εσένα και σε εσένα είδα τον εαυτό μου. Μόνο με αυτά τα αδιαίρετα υποκείμενα μπορώ στην πιο μικρή στιγμή να ζήσω όλη την ζωή…
Τοποθεσία: Βάρκιζα

''Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω

εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της

ευτυχίας

αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό

αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω

πόσο σου πήγαιναν.

Α, θα’ θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα

γόνατα που σε γέννησαν για μένα

να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το

φόρεμα σου

να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ το

σεντόνι που κοιμήθηκες.

Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω

στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα

να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.

Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ τον έρωτα

εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι

την ελπίδα.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!''

Τάσος Λειβαδίτης