Το μεγάλο πήδημα...

Του Άρη Δαβαράκη Στο αμέσως προηγούμενο κείμενό μου εδώ στο protagon μοιρολογούσα για την « Ελλάδα που ξεψυχάει ». Μόλις είχανε φύγει βρά...

Του Άρη Δαβαράκη

Στο αμέσως προηγούμενο κείμενό μου εδώ στο protagon μοιρολογούσα για την «Ελλάδα που ξεψυχάει». Μόλις είχανε φύγει βράδυ οι Τροϊκανοί και οι δικοί μας για άλλη μια φορά εδώ μας λέγανε ψέματα πως δήθεν «έτσι ήταν προγραμματισμένο» και τα λοιπά Βενιζελο- παπα-αντρέϊκα.  Ε, ναι, τα είχα δει πολύ σκούρα και είχα ανησυχήσει βαθύτατα.
Όμως οι φίλοι μας και δανειστές και συγγενείς και εταίροι μας, αφού διστάσανε για μια-δυό μέρες, δεν αργήσανε να πάρουνε ανάποδες. Ποιος ξέρει τι παπαριές τους είπε ή τους διεμήνυσε ο Βενιζελο-παπα-αντρεϊσμός, για...
«πολιτικές λύσεις» και «αναδιαπραγματεύσεις»  και ακόμα λίγη «πίστωση χρόνου» και την  καταλάβανε τη δουλειά οι συν-εταίροι μας: Του σημερινού παπα-αντρέου- Έλληνα αν δεν του την πεις κατάμουτρα καθαρά και ξάστερα κοιτώντας τον στα μάτια, δεν καταλαβαίνει Χριστό. Είναι ντόμπρος και ξηγημένος, γι’ αυτό. Δεν καταλαβαίνει τα «Γαλλικά» και τα «Λονδρέζικα» - ούτε καν τα Γερμανικά που κανονικά θα έπρεπε πια να τάχει μάθει και απ’ την καλή κι’ απ’ την ανάποδη με την Κατοχή  και με τη  μετανάστευση των Ελλήνων στην Γερμανία για να δουλέψουνε στις φάμπρικες.
Ε, λοιπόν, όχι – τόσα πέρασε, δεν τάμαθε τα «ξένα». Χρειάστηκε λοιπόν να μιλήσουνε οι φίλοι και συν-εταίροι την δική μας Γλώσσα την σύγχρονη Ελληνική για να βγει ο Μπένι μέσα στη νύχτα της Τρίτης και να δεσμευθεί δημοσίως ως πρόσωπο, ως υπουργός – και ως εκπρόσωπος του Πρωθυπουργού και ενός ολόκληρου λαού: «ΟΚ brothers, we got the message : No Money. ΟΚ. Now we talk business. Αν όντως το εννοείτε πια ότι δεν υπάρχει 6η δόση αν δεν κάνουμε αυτά που υπογράψαμε (και υποσχεθήκαμε πριν καν εκλεγούμε ή ορκιστούμε) , τότε εντάξει – θα τα κάνουμε πάραυτα, ΟΚ;».
Ναι, θα τα κάνουμε γιατί θέλουμε τα λεφτά και δεν γίνεται αλλιώς. Τέλος Σεπτεμβρίου τελειώνει το «ρευστό». Οπότε, sorry, παρεξήγηση, συνεννοηθήκαμε – θα γίνει αυτό που πρέπει να γίνει.
Το τελευταίο οχυρό του κομμουνισμού των Σοβιέτ, πάει, έπεσε ήδη (και ας μην έχουν ακόμα εφαρμοστεί στην πράξη όλα τα μέτρα). Άρχισε το ξήλωμα, αυτό είναι το ζήτημα – να τραβήξεις την κλωστή από το pull-over (επίτηδες το γράφω αγγλικά, να δώσω έμφαση) και μετά, πάει, είναι εύκολο. Κι’ ένα παιδάκι μπορεί να στο ξηλώσει το pull-over και να σου δώσει και το μαλλί καλοτυλιγμένο σε κουβάρι – αν του δώσεις στο χέρι την άκρη του νήματος.
Είναι πια ζήτημα χρόνου και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Πρώτα ο Θεός, είμαι τόσο κωλόφαρδος που θα προλάβω μιαν Ελλάδα εντελώς διαφορετική – μιαν Ελλάδα που, σύντομα, θα γελάει με τα χάλια της – τα τόσο πρόσφατα (αυτά που ακόμα είναι παρόν).
Επειδή λοιπόν του Έλληνα ο τράχηλος δραχμή δεν υποφέρει μέσα σε μια παγκοσμιότητα ευρωδολλαριακή και Κινεζορωσοϊνδική, να βλέπει στα διεθνή χρηματηστήρια να γίνεται παιχνίδι κι’ αυτός εδώ ν’ αρμέγει την αγελάδα πίσω στο χωριό του προπάππου, θα κάνει τώρα το σκατό πάλι παξιμάδι και σε πολύ λίγα χρόνια, θές δύο, θές πέντε, θα παίζει πάλι. Βέβαια του τάχουνε κάνει τόσο ρημαδιό οι πολιτικοί του (και το ξερό του το κεφάλι) που δεν αποκλείεται να χρειαστεί και δεκαετία για να ξαναβρεθεί με σμόκιν, κανονικά, στην κυρίως αίθουσα του μεγάλου τζόγου στο Καζίνο.
Στο μεταξύ κουλοχέρηδες, φακές, δουλειά, γαμήσι και πολύ ελαιόλαδο – φάρμακο αδέρφια μου δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν πολλούς αιώνες τώρα…