"Οι παίκτες είναι ταυτόχρονα και διαιτητές..."

"O κ. Βενιζέλος, ενώ ενδεχόμενα πιστεύει ότι βοηθά  με τον λόγο του την όποια προσπάθεια,  στην ουσία την αποδυναμώνει" Του Αντών...

"O κ. Βενιζέλος, ενώ ενδεχόμενα πιστεύει ότι βοηθά 

με τον λόγο του την όποια προσπάθεια, 

στην ουσία την αποδυναμώνει"

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Η εισαγωγική -ή πιο σωστά, προλογική- εμφάνιση του κ. Βενιζέλου στη ΔΕΘ, πριν την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου που δίδει σε λίγο ο Πρωθυπουργός, δεν έδωσε μόνο το προοίμιο αυτών που θα ακολουθήσουν. Δεν υπήρξε, απλά, η τεχνοκρατική παρουσίαση των νέων κεφαλικών φόρων ("θα έχουμε προσεχώς τέλος σωματικού βάρους;" με ρώτησε ο Α.Μ. στο facebook) που έπονται στο όνομα της "εθνικής προσπάθειας" και δεν αποτέλεσε αποκλειστικά μια προνοητική κίνηση διευκόλυνσης του ΓΑΠ και σύγχυσης των συνεντευξιαζόντων για το τι ερωτήσεις θα κάνουν έπειτα, καθώς άλλες είχαν προετοιμάσει. 

Ο πρωθυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, ενώ υπήρξε καλός για άλλη μια φορά στην επίκληση του ήθους των τηλεθεατών του, εντούτοις με την τελευταία του πρόταση γκρέμισε ότι με δακρύβρεχτο ύφος είχε πριν δομήσει. Κι ενώ, σχεδόν με είχε πείσει να ξαναβάλω τις ωραίες και μεγάλες πλάτες μου αυτή τη δύσκολη ώρα για την πατρίδα και να ξαναπληρώσω τα σπασμένα των προηγούμενων ετών της ρεμούλας, οι τελευταίες λέξεις του μου έδωσαν το ατράνταχτο επιχείρημα για να εγγραφθώ κι εγώ στο κίνημα του "άντε ...μαμήσου, δεν πληρώνω". Πάνω που είχε χτυπήσει φλέβα του φευτοεγωισμού και του φιλότιμού μου με το λόγο του, την ώρα που σχεδόν με έκανε να βουρκώσω από θυμό για την εικόνα που έχουν οι ξένοι -οι κακοί- για τη χώρα μου, στο τέλος της επικοινωνιακής παρέμβασής του με...
εκνεύρισε. Όχι γιατί, ενώ ανακοίνωσε νέα μέτρα και δήλωσε ότι αυτά θα ισοσκελίσουν τη χασούρα από την αδυναμία του κράτους να (περι)μαζέψει τα έσοδα, την ίδια στιγμή δεν μπορούσε να δώσει έναν αριθμό (έπειτα από σχετικό ερώτημα δημοσιογράφου) για το τί ποσό ευελπιστεί να συγκεντρώσει από το νέο αυτό χαράτσι. Όχι, γιατί με καλεί τώρα στη ζημιά να συνδράμω, ενώ πριν, στην εποχή των κερδών, με είχε στην απέξω. Όχι γιατί με έχει κουράσει το παραμύθι και το σχετικό γλύψιμο των εφοπλιστών, όταν αυτοί εδώ και καιρό βάζουν παναμέζικες σημαίες στα βαπόρια τους και δεν έχουν αφήσει λεπτό (του ευρώ) στις ελληνικές τράπεζες. Ο κ. Βενιζέλος με εξαγρίωσε γιατί παρά την υπερπληροφόρηση που υφίσταμαι πια από κάθε λογής Μέσο, με θεωρεί ακόμα μαλάκα. Με καλεί να εναποθέσω τον ιδρώτα μου σ᾽ ένα σκηνικό που εξαρχής μου δηλώνει ότι είναι στημένο. Παράλληλα, ομολογεί ότι η εθνική προσπάθεια είναι ένας αδιέξοδος αγώνας όπου τρέχουν μόνο οι ίδιοι κι οι ίδιοι. "Οι παίκτες είναι ταυτόχρονα και διαιτητές" δήλωσε, προσπερνώντας το γεγονός ότι σε κανένα άθλημα δεν συμβαίνει η αυτή πραγματικότητα. Μόνο σε μια πολιτική συνθήκη παράφρασης του Κέινς και έντεχνης αποδόμησης των θεωριών του Σοσιαλισμού. Μόνο σε μια κατάσταση σκόπιμης διάλυσης του Κράτους Πρόνοιας και του Κράτους Δικαίου. Η απλή, δε, χρήση -και επίκληση- της λέξης "Δικαιοσύνη" δεν αρκεί πια. 

Φοβάμαι πως ο κ. Βενιζέλος, ενώ ενδεχόμενα πιστεύει ότι βοηθά με τον λόγο του την όποια προσπάθεια, στην ουσία την αποδυναμώνει, όταν ομολογεί ότι μας κρίνουν οι ίδιοι που πουντάρουν στην όποια τύχη μας. 

Στον αθλητισμό, απ᾽ όπου δανείστηκε τους όρους, δεν συναντάται σε κανένα άθλημα (ούτε ακόμα στο πολύπαθο ποδόσφαιρο) το φαινόμενο οι πρπονητές να είναι και παίχτες. Σε πολλά αθλήματα, όμως, οι παίκτες είναι και διαιτητές κι είναι αυτός ο κύριος λόγος αποτυχίας του όποιου πολιτικού συστήματος. Η πολιτική ελίτ των κυβερνώντων απομονώνεται από την κοινωνία και αποκόπτεται απ᾽ αυτή, από τη στιγμή που τα μέλη της ενταχθούν στην ίδια (την ελίτ). Στον αθλητικό κόσμο, όταν αυτός δεν κυριαρχείται από τον όποιο Μπέο, αφής στιγμής υπάρχει υποψία για μεροληψία των διαιτητών, οι θιγόμενοι ζητούν την αλλαγή τους. Κάθε, δε, προπονητής όταν δεν του κάνουν οι παίκτες τους κρατά στον πάγκο ή ελεύθερα τους επιτρέπει να μετεγγραφούν σε άλλο σύλλογο...