Ήταν ένα μικρό καράβι…

Γράφει η Νατάσα Ράγιου Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν α-α-αταξίδευτο .. Και στραβά αρμενισμένο θα το έλεγε κανείς… Ώσπου ήρθε εκείνος ο...

Γράφει η Νατάσα Ράγιου

Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν α-α-αταξίδευτο..
Και στραβά αρμενισμένο θα το έλεγε κανείς…
Ώσπου ήρθε εκείνος ο αλλοπαρμένος καπετάνιος και το πήρε για ένα μακρύ ταξίδι, πέρα από την άκρη της απελπισιάς, εκεί που τα νερά γίνονται μαύρα…
Το πλήρωμα στην αρχή ζητωκραύγαζε, μετά πάγωσε, ύστερα σάστισε και στο τέλος άρχισε μουρμουρίζει…. μέχρι που οι ψίθυροι έγιναν...
κραυγές οργής και απόγνωσης…. Κάποιοι μάλιστα σκέφτηκαν να πηδήξουν στη θάλασσα μπας και σωθούν κολυμπώντας και ξεβραστούν σε κανένα ξερονήσι… Μερικοί το τόλμησαν..
Ο καπετάνιος τα αντιμετώπιζε όλα σα να μην υπήρχαν…
Δεν έβλεπε…
Δεν άκουγε…
Κουφός και αόμματος…
Στρίψε του λέγαν , πρόσω ολοταχώς πρόσταζε εκείνος...
Κόψε ταχύτητα τον συμβούλευαν, πιο πολύ σπίνταρε εκείνος κι ας κλυδωνιζόταν το έρμο το καράβι…
Άσε το ρημαδοπηδάλιο απ το χέρι σου, που έχεις γαντζωθεί επάνω του, φώναζαν οι πιο τολμηροί αλλά πού ο αφιονισμένος καπετάνιος…
Όρτσα τα πανιά, κόντρα στον Δεληβοριά..
Ήταν τα αμπάρια γεμάτα, πανάθεμα τα, άγρια θεριά…
Κι οι πειρατές από δίπλα ,έτοιμοι να κάνουν γιούργια και να μπουκάρουν..
Ούτε και κι αυτό τον πτόησε … Μάλιστα έκανε αστειάκια με τους πειρατές…. Κάποιοι λένε ότι τους κάλεσε στο καράβι για διαπραγματεύσεις ( κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τι σόι νταραβέρι ήταν αυτό..) και άλλοι ορκίζονταν ότι κάτι κολασμένες νύχτες τους έβλεπαν να τα πίνουν και μαζί …
Τις επόμενες μέρες λείπανε και κάτι κομμάτια απ το πλεούμενο ..
Πρώτα χάθηκε η γοργόνα της πλώρης…
Μυστήριο..
Μετά είδαν ότι λείπανε κάτι κάβοι, πανιά… Και στο τέλος εξαφανίστηκε το μεσαίο κατάρτι…
Και το ταξίδι στην καταστροφή, στο χάος, στο πουθενά., συνεχιζόταν….
Κύματα θεόρατα... βράχια… ξέρες…. Σκύλλα… Χάρυβδη… όρνια παντού…
Κι ο καπετάνιος , αντί να κάνει το σωστό κουμάντο, έδινε όρντινο να κόψουν το φαί και το νερό στο πλήρωμα για να είναι, λέει, σε πλήρη ετοιμότητα και αθλητική φόρμα ..
Δεν υπήρχε μέρα πια , μόνο σκοτάδι…
Η νύχτα διαδεχόταν τη νύχτα…
Σε πέντε - έξι εβδομάδες, τελειώσαν όλες οι τροφές ..
Το πλήρωμα, εξαθλιωμένο πια ,δεν ήξερε τι να κάνει, κατά που να γείρει …
Ξέσπασε ανταρσία…
Και μετά..
Και μετά βρέθηκαν στον Θερμαϊκό κόλπο…
Κάτι φωτάκια λαμπύριζαν στο βάθος.. Η Θεσσαλονίκη…
Και τότε ρίξανε τον κλήρο, να δούνε ποιος θα φαγωθεί….