Λιγότερα βασανιστήρια για τους μαθητές...

Του Τάκη Μίχα Aρχίζουν τα σχολεία και ξανά λοιπόν θα αρχίσουμε να βιώνουμε τις παράφρονες εικόνες που συνθέτουν την ζωή στο ελληνικό λύκε...

Του Τάκη Μίχα

Aρχίζουν τα σχολεία και ξανά λοιπόν θα αρχίσουμε να βιώνουμε τις παράφρονες εικόνες που συνθέτουν την ζωή στο ελληνικό λύκειο: Το  παιδί  να τρέχει από το σχολείο στο σπίτι, από το σπίτι στο φροντιστήριο και από το φροντιστήριο στις ξένες γλώσσες  για  να καταφθάσει αργά το βράδυ στο σπίτι όπου η μοναδική του έννοια είναι να «ξεραθεί» στο κρεβάτι μέχρι την επόμενη ημέρα. Όσο δε για «αφομοίωση» και «κριτική επεξεργασία» όλων  όσων διδάχθηκε… καλά αυτά ανήκουν στον χώρο της διεπιστημονικής φαντασίας. Με αποτέλεσμα το παιδί να μην μαθαίνει τίποτα, οι βάσεις να καταρρέουν, τα διεθνή τεστ (PISA) να βγάζουν «πάτο» την Ελλάδα και  φυσικά και κατ’ επέκταση η οικονομική κατάσταση της χώρας να βρίσκεται εκεί που...
είναι. Κι όμως είναι τόσο εύκολο να φτιάξουν ορισμένα τουλάχιστον  πράγματα…
Ας ξεκινήσουμε με ένα γνωστό σε όλους μας γεγονός. Ότι  ελάχιστα από τα παιδιά παρακολουθούν το μάθημα το οποίο κάνουν και στο φροντιστήριο. Και αυτό ισχύει τόσο στα δημόσια όσο και στα ιδιωτικά σχολεία και σε λίγο θα ισχύει και για τα προγράμματα IB. Ανεξάρτητα από το πόσο καλός ή κακός είναι ο καθηγητής του λυκείου που κάνει το σχετικό μάθημα, τα παιδιά θα ονειροπολούν, θα βαριούνται, θα συζητούν με τον διπλανό τους –με άλλα λόγια θα κάνουν οτιδήποτε άλλο παρά να παρακολουθούν την διδασκαλία. Διότι πιστεύουν ότι αυτά που τους λέει ο καθηγητής θα τα μάθουν πολύ καλύτερα από το φροντιστήριο.

Πώς μπορούμε να περιορίσουμε αυτό το βασανιστήριο των μαθητών, αυτό το άσκοπο χάσιμο χρόνου; Υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος. Να παίρνει ο μαθητής credits για τις ώρες που κάνει μάθημα στο φροντιστήριο. Με άλλα λόγια να του αναγνωρίζονται οι ώρες (όλες ή ένα μέρος) της παρακολούθηση  των μαθημάτων στο φροντιστήριο και να αποφασίζει αυτός πια αν θεωρεί αναγκαίο να κάνει έξτρα ώρες στο σχολείο επαναλαμβάνοντας αυτά που έκανε ή θα κάνει στο φροντιστήριο.
Μπορώ  ήδη να φαντασθώ  τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ: «Μα αν γίνει αυτό τότε κανείς δεν θα πατάει στο σχολείο. Όλοι θα πηγαίνουν στο φροντιστήριο. Και τι θα γίνει με τους καθηγητές που θα έχουν να διδάσκουν σε άδειες αίθουσες;» Αν πραγματικά συμβεί αυτό τότε αυτό λέει πάρα πολλά για την ποιότητα του καθηγητικού προσωπικού των λυκείων της χώρας. Όμως δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι αυτό θα είναι το αποτέλεσμα. Σήμερα υπάρχουν στα διάφορα λύκεια εξαιρετικοί καθηγητές που ξεφεύγουν από τον μέσο όρο και σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ καλύτεροι από τους διδάσκοντες  στα  φροντιστήρια. Από την στιγμή που θα δοθεί στον  μαθητή η δυνατότητα της επιλογής, από την στιγμή δηλαδή που θα τον αντιμετωπίσουμε ως ένα ώριμο ον, τότε θα αρχίσει και αυτός για πρώτη φορά να αξιολογεί και να συγκρίνει την ποιότητα των υπηρεσιών που του προσφέρουν οι δυο χώροι. Και αν δει ότι το προϊόν που του παρέχει το σχολείο είναι καλύτερο απ’ αυτό που του παρέχει το φροντιστήριο, ότι οι μαθητές του  καθηγητή Α έχουν π.χ. καλύτερες επιδόσεις από τις επιδόσεις των μαθητών του φροντιστή Β, τότε προφανώς θα εγκαταλείψει το φροντιστήριο υπέρ του σχολείου. Και ποιος ξέρει; Σιγά σιγά και σταδιακά ίσως με αυτό τον τρόπο να  οδηγηθούμε στο τέλος και στην ολοκληρωτική κατάργηση της φροντιστηριακής παράλληλης παιδείας –αν και συνήθως οι λύσεις που επιβιώνουν στην πραγματική ζωή δεν είναι του τύπου «ή το ένα ή το άλλο» αλλά «λίγο απ’ όλα».