Οι μονοκομματικές αποδείχτηκαν οι πιο επικίνδυνες κυβερνήσεις...

Από τον Γιάννη Παπαϊωάννου   papaioannou.wordpress.com Στην παρούσα φάση βλέπουμε την Μερκελ να έχει ως επιχείρημα την αντίδραση στο εσω...

Από τον Γιάννη Παπαϊωάννου
 papaioannou.wordpress.com

Στην παρούσα φάση βλέπουμε την Μερκελ να έχει ως επιχείρημα την αντίδραση στο εσωτερικό του συνασπισμού που ηγείται. Με αυτή την «αντίδραση» οι Γερμανία έχει δυο φωνές στο κόσμο. Μια σκληρή και μια σκληρότερη που αναγκάζει την Μερκελ να είναι σκληρή.
Την ίδια στιγμή από την Ελλάδα εκπέμπεται μόνο η φωνή του Γιωργάκη ο όποιος διαβουλεύεται με τους φίλους συνεργάτες και συμβούλους. Τηλεφωνεί ένα γύρω δέχεται εντολές από ξένους παίρνει τις αποφάσεις του της επιβάλει στην Βουλή που ψηφίσαμε. Αν κάποιος αντιδράσει καταδιώκεται από την...
δικαιοσύνη ενώ τα ΜΜΕ θάβουν το θέμα και παραμυθιάζουν τον ΛΑΟ.
Για όνομα του θεού… Αν είχαμε μια πολυκομματική κυβέρνηση κάποιος θα είχε σταματήσει τον Παπακωνσταντίνου, κάποιος θα είχε μεγαλύτερη ψυχραιμία, κάποιος θα έχει αποτρέψει το μνημόνιο, κάποιος θα είχε να προτείνει έναν άλλο δρόμο. Αν είχαμε μια κυβέρνηση συνασπισμού θα είχαμε τους περισσότερους από το λαό στην πλάτη της, και αυτό θα ήταν ισχυρό επιχείρημα εκεί έξω. Θα είχαμε δυο φωνές προς τις αγορές και το κόσμο. Μια σκληρή μαζί του και μια ακόμη σκληρότερη. Αυτό θα μας έδινε αναχώματα και επιχειρήματα. Αυτή την στιγμή είναι απείρως πιο εύκολο να διατάζουν τον Γιωργάκη.
Αυτό που μας διδάσκει η κατάσταση της χώρας αλλά και η πρόσφατη Ιστορία είναι ότι οι μονοκομματικές κυβέρνησες είναι εθνικά επικίνδυνες και ας το δούμε πιο αναλυτικά
Αυτές εξέθρεψαν το πρωθυπουργό-κεντρικο μοντέλο διακυβέρνησης.
Αυτές επιτρέπουν σε πανίσχυρους υπουργούς να χρησιμοποιούν την δικαιοσύνη για να συγκαλύψουν της ευθύνες τους ή να εξοντώσουν κάθε διαφορετική άποψη η φωνή. Να ορίζουν την δικαστική εξουσία και να παρακάμπτουν την επιτακτική ανάγκη της ανεξαρτησίας των εξουσιών.
Αυτές οι μονοκομματικές κυβερνήσεις καταστρέφουν την τίμια και ειλικρινή έκφραση απόψεων στην Βουλή. Καταστρέφουν το διάλογο και την διαφωνία στην Βουλή των Ελλήνων και στη κοινωνία. Με την νομοθετική και την δικαστική εξουσία στα χέρια του τόσο ο ΓΑΠ όσο και ο Καραμανλής αλλά και ο μέσος υπουργός μπορούν να γίνουν εθνικά επικίνδυνοι.
Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις -και για την ακρίβεια- τα κόμματα που τις στηρίζουν δημιούργησαν ισχυρές αδιατάρακτες και διαχρονικές σχέσεις με συγκεκριμένα εκδοτικό οικονομικά συμφέροντα, Σχέσεις ορατές με γυμνό μάτι, Σχέσεις με εταιρείες που έχουν καταγγελθεί. Οι σχέσεις αυτές στατικοποίησαν το σύστημα εναλλαγής εξουσίας.
Αυτές οι μονοκομματικές κυβερνήσεις πειράζουν συστηματικά τα στατιστικά στοιχεία κάνουν ΑΠΟΓΡΑΦΕΣ και ΚΑΤΑΓΑΡΦΕΣ που στόχο έχουν την εξόντωση του αντίπαλου ενώ τα απόνερα αυτών των ενεργειών καταλύουν την αξιοπιστία της χώρας.
Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις αποτελούν το μέσον για την είσοδο στο κράτος στρατιών ημετέρων.
Είναι εκτροφεία σκανδαλών και -με την Βοήθεια των ΜΜΕ- εργαστήρια παραποιήσεις στοιχείων και παραγραφής ευθυνών.
Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις εξέθρεψαν το ρουσφέτι, την διαφθορά, την ατιμωρησία, την φοροδιαφυγή.
Ακόμη οι μονοκομματικές κυβερνήσεις μπροστά στο πολιτικό κόστος και στο βωμο της προσπάθειας διατήρησης των προνομίων τους δεν πήραν έγκαιρα τις σωστές αποφάσεις. Αν όμως κάποιος ήταν κυβερντικός εταίρος τους, θα τους είχε τραβήξει το αυτί πολύ νωρίς
Το ποιο σημαντικό είναι ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις είναι ευάλωτες σε κάθε είδους πιέσεις από τον ξένο παράγοντα. Χωρίς ευρύτερες συμμαχίες ο Σημίτης φοβήθηκε την βραδιά των Ιμίων.
Ο Καραμανλής φοβήθηκε να καταγγείλει τους αμερικανούς που τον παρακολουθούσαν.
Ο Παπανδρέου συνωμοτούσε με το ΔΝΤ και ο Παπακωνσταντίνου παραποιούσε τα στοιχεία για να βλάψει τον πολιτικό του αντίπαλο.
Κάποτε η κατάσταση έγινε μονόδρομος ο Παπανδρέου ακυρώθηκε πλήρως από τους έξω και πλέον δέχεται διαταγές. Τώρα μια μονοκομματική κυβέρνηση μας σέρνει από την μύτη σε ένα δρόμο χωρίς σχέδιο.
Και ενώ ετοιμάζονται να πουλήσουν τα πάντα αποδεχόμενοι πιέσεις των Γερμανών, με τα ΜΜΕ να σιγόνταραν και την δικαιοσύνη να διώκει κάθε αντίθεση φωνή.
Για όνομα του θεού δηλαδή απορώ πως δεν το είδαμε νωρίτερα.
Στις επόμενες εκλογές δεν πρέπει να ψηφίσουμε το “λιγότερο κακό” όπως κάνουμε ως τώρα, αλλά το πιο “ακίνδυνο” σενάριο για τους πολίτες και την χώρα. Με μια πολυκομματική κυβέρνηση τα αναχώματα μας είναι πιο πολλά και η πιθανότητα να βερθούν στην εξουσία θα κάνει όλα τα κόμματα πιο υπεύθυνα