Η μυστική συνομωσία των μπαλονιών...

Από την Εβελίνα Καραγιαννοπούλου e.karagiannopoulou@yahoo.gr Λένε ότι όταν κάτι σου συμβεί μία φορά θεωρείται τύχη. Δεύτερη, σύμπτωση. Απ...

Από την Εβελίνα Καραγιαννοπούλου

e.karagiannopoulou@yahoo.gr

Λένε ότι όταν κάτι σου συμβεί μία φορά θεωρείται τύχη. Δεύτερη, σύμπτωση. Από την τρίτη και μετά μπορείς να είσαι βέβαιος ότι μάλλον εσύ δεν κάνεις κάτι καλά. Και υπάρχει πάντα εκείνος ο φόβος, ότι ενώ εσύ γεμίζεις ανυποψίαστος το μπαλόνι σου με συναισθήματα, σκέψεις, όνειρα και υποσχέσεις, εκείνο, την κατάλληλη στιγμή, θα καταλήξει ξεφούσκωτο και ξεχειλωμένο στην πιο σκονισμένη γωνία του σπιτιού σου. Όχι, φίλε μου, δεν θα κάνει απλά ένα ΜΠΑΜ και θα σκάσει. Θα αδειάζει τον αέρα του, κάνοντας σβούρες γύρω από το δωμάτιο με το χαρακτηριστικό ήχο της καραμούζας. Θα προσγειωθεί αθόρυβα και θα...
μείνει για πάντα σε εκείνη τη γωνία, για να σου θυμίζει άλλη μια λάθος επιλογή, απόφαση, κίνηση που ίσως κάποτε έκανες. Και θα σε κοιτά κοροϊδευτικά μια ζωή, και μαζί με τα υπόλοιπα ξεφούσκωτα μπαλόνια θα συνωμοτούν εναντίον σου, θα πίνουν το κρασί σου και θα τρώνε ότι απέμεινε στην κατσαρόλα από το βραδινό. Και ακόμα κι αν εσύ έχεις ξεχάσει που ακριβώς βρίσκονται, εκείνα θα είναι εκεί, ένας άψυχος, λαστιχένιος, πολύχρωμος μπόγος που αν τολμήσεις και του δώσεις σημασία κάποιο βράδυ του Σεπτέμβρη, μπορεί να μεταμορφωθεί σε «Σκαθαροζούμη» και να σε φάει για πρωινό. Και έρχεται η ώρα να βάλεις μια τάξη σε εκείνη τη σκοτεινή, αραχνιασμένη γωνία του δωματίου σου, τη γεμάτη ξεφούσκωτα μπαλόνια, ξεθωριασμένα από τον καιρό και τη λήθη. Η απολύμανση των μολυσμένων σκέψεων, το δίχως άλλο δύσκολη υπόθεση. Σινικό τείχος οι ενδοιασμοί, οι φόβοι, οι εγωισμοί, ορθώνονται μπροστά σου, κάνοντάς σε να αισθάνεσαι νάνος μπροστά στη μεγαλειότητα του μεγέθους τους. Τα μπαλόνια έχουν γίνει πια σκουπίδια, από αυτά που σε παρακαλά η μαμά σου να πετάξεις και όλο το αναβάλεις. Και η βρώμα σε εγκλωβίζει, σε κρατά δέσμιο του ανεκπλήρωτου, του ανέφικτου, της αποτυχίας και της ατυχίας σου. Με όλες σου τις αισθήσεις, αναπολείς, μεμψιμοιρείς και χάνεσαι στον κυκεώνα σκέψεων χωρίς ειρμό και λογική. Ακούς λόγια που κάποτε σε πλήγωσαν, βλέπεις εικόνες μιας ζωής που δεν έζησες, μυρίζεις μουσκεμένα σεντόνια και αλκοόλ, αγγίζεις το πόμολο μιας πόρτας που δεν άνοιξες και σιγοψιθυρίζεις εκείνο το στίχο που συνειρμικά συνδέεις με χώρους και χορούς... «..όταν μιλάει η αταξία, η τάξη να σωπαίνει...». Σηκώνεις με όλη σου τη δύναμη το μπουκάλι με τη βενζίνη. Μουσκεύεις άτσαλα την εν λόγω γωνία. Μια σπίθα μόνο, κι όλα θα χαθούν για πάντα στον κόσμο των Ιδεών, ενώ εσύ πορεύεσαι ανενόχλητος στον κόσμο των αισθητών πραγμάτων. Έχεις τη δύναμη να τα καταστρέψεις όλα, να πείσεις τον εαυτό σου ότι αυτά τα μπαλόνια δεν υπήρξαν ποτέ. Ότι δεν υπάρχουν μπαλόνια.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "ΤΟ ΑΡΘΡΟ", την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011.