Σαν να μην υπάρχει αύριο;;..

Από το  athinaios.posterous.com Όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με τη διαχείριση κρίσεων, γνωρίζουν το φαινόμενο πολύ καλά όμως παρακάτω, ...

Από το athinaios.posterous.com

Όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με τη διαχείριση κρίσεων, γνωρίζουν το φαινόμενο πολύ καλά όμως παρακάτω, το διατυπώνω με τον τρόπο που το διατύπωσε ο καθηγητής Στάθης Καλύβας σε μια ιδιωτική συζήτηση που είχαμε πρόσφατα.
Σε καιρό πολέμου, οι άνθρωποι πάρα πολύ συχνά ξεχνούν ότι ο πόλεμος κάποια στιγμή θα τελειώσει κι αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει αύριο. Από εκεί (*και* από εκεί) πηγάζουν πολλές από τις ακραίες συμπεριφορές που παρατηρούνται στους πολέμους και γενικά στις οξείες κοινωνικές κρίσεις. Εν ολίγοις, συμβαίνει αυτό: οι περισσότεροι αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει αύριο.
Το φαινόμενο αυτό, το αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα στη...
δουλειά μας ειδικά όταν πρόκειται για κρίσεις στις οποίες δοκιμάζονται άτομα και είναι το πρώτο που προσπαθούμε να κάνουμε address. Όταν κάποιος βρίσκεται εντός μια καταιγίδας, δύσκολα καταλαβαίνει την πρώτη κουβέντα που του λες: "Δείχνεις φοβισμένος, σε καταλαβαίνω αλλά για να το αντιμετωπίσουμε χρειαζόμαστε και τη δική σου κριτική ικανότητα οπότε, θα πρέπει να ηρεμήσεις". Σε δεύτερο χρόνο, είναι εξαιρετικά δυσκολο να πειστεί πως δεν αντιμετωπίζεις την οποιαδήποτε κρίση ρίχνοντας μια "πυρηνική βόμβα" σ'αυτον που σου προκαλεί το πρόβλημα. Οι αντιδράσεις προϋποθετουν προσεκτικό σχεδιασμό και οι "εχθροπραξίες" μια κλιμάκωση. Το βασικό κλειδί επιτυχίας στη διαχείριση της οποιαδήποτε ατομικής (αλλά και εταιρικής) κρίσης είναι να λαμβάνεις υπόψιν το αύριο. Θα πρέπει ν'αναλογιστείς το πώς θα είσαι αύριο ο ίδιος και ποιες οι σχέσεις με τους ανθρώπους που συγκρούστηκες.
Τις κρίσεις τις αντιμετωπίζουμε σκεπτόμενοι ότι υπάρχει αύριο και όχι το αντίθετο.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά γιατί παρατηρώ μια γενική κατάσταση πανικού (δικαιολογημένη βέβαια) αλλά η έκφραση του πανικού αυτού βασίζεται στην αίσθηση ότι "δεν υπάρχει αύριο", η ζωή μας τελειώνει το επόμενο λεπτό από την επόμενη κυβερνητική ανακοίνωση και ότι όλα θ'αρχίσουν να καταστρέφονται όπως στην Πομπηία (το έχω διαβάσει κι αυτό). Όπως όλα τα συναισθήματα, έτσι κι αυτό, έχει συμπεριφορά ιού στη διάδοσή του και στον πολλαπλασιασμό του, έχει αυτό που στην επικοινωνία λέμε viral χαρακτήρα που επιτείνεται από τη χρήση των social media. Δεν θες παραπάνω από πέντε λεπτά στο τουίτερ για ν'αρχίσεις ν'αναπαράγεις το ζόφο, τον τρόμο και να κάνεις αφοριστικές παρατηρήσεις, λες και δεν υπάρχει αύριο.
Υπάρχει αύριο. Ρώτησε τον παπού σου που πολέμησε στην Αλβανία και μετά στον Εμφύλιο. Ρώτησε τον πατέρα σου που στη Χούντα τον είχαν κλείσει σ'ενα κελί και τον έκαναν ασήκωτο στο ξύλο. Κοιτάξου στον καθρέφτη και θυμήσου ότι υπήρξε κι άλλη μέρα μετά από ένα διαζύγιο, μια πτωχευση, ένα θάνατο δικού σου προσώπου.
Η κρίση αυτή θα κρατήσει αρκετά και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τη διάρκεια αυτής της κατάστασης όμως, υπάρχει αύριο και πρέπει να σκεφτείς πού θα σε βρει αυτό το αύριο, σε ποια θέση και κυρίως σε ποια κατάσταση. Υπάρχει αύριο. Στ'αλήθεια υπάρχει.