Το θρίλερ της διαπλοκής...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Τις δυσκολότερες ώρες τους περνούν οι διαπλεκόμενοι στην Ελλάδα. Βλέπουν να χάνουν το παιχνίδι με τις απειλές...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Τις δυσκολότερες ώρες τους περνούν οι διαπλεκόμενοι στην Ελλάδα. Βλέπουν να χάνουν το παιχνίδι με τις απειλές προς την κοινωνία και παλαβώνουν. Νοιώθουν μαζί με το πολιτικο-επικοινωνιακό παίγνιο να χάνουν και το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, ζητώντας από τον Αντώνη Σαμαρά να τους σώσει. Μόνον αυτός μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στον πολιτικό επαναπροσδιορισμό του πλαισίου απειλών για τον λαό και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, ώστε να ξαναρχίσει το παιχνίδι πολιτικών-κοινωνίας από μια άλλη βάση: σε ένα άλλο πλαίσιο κυριαρχίας που θα διασκεδάζει την ήττα της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης της Ελλάδας.
Η επιστήμη ορίζει το παρατηρούμενο θρίλερ της διαπλοκής, ως...
 απώλεια της ισορροπίας εντός του πλαισίου απειλών, μέσω του οποίου ο πολίτης διαμορφώνει συνείδηση της πραγματικότητας και εκτιμά το συμφέρον του. Αυτό οδηγεί σε σύγχυση και αδυναμία πολιτικών επιλογών, γενική απόρριψη του πολιτικού συστήματος και απαξίωση των φορέων που διαμορφώνουν την λεγόμενη κοινή γνώμη.
Τεχνικά (επιστημονικά) το φαινόμενο έχει αναλυθεί ικανοποιητικά από μαθηματικούς, πολιτικούς επιστήμονες και οικονομολόγους που ερεύνησαν διεξοδικά τις εφαρμογές του «Equilibrium» του John Nash. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το καθεστώς στην Ελλάδα νοιώθει ότι έχει χάσει την δυνατότητα να «εφευρίσκει» το λεγόμενο «optimal threat». Την απειλή δηλαδή που διασφαλίζει ότι ο λαός – ο κάθε πολίτης ατομικά - θα συμμορφωθεί με τις επιλογές των διαπλεκομένων, εσωτερικεύοντας τη δική τους συγκυριακή ανάγκη (επιλογή) ως δική του και έτσι θα υποταχθεί στη τρέχουσα βούλησή τους, η οποία ασφαλώς κατατείνει στη συντήρηση του καθεστώτος που επέβαλαν μετά την μεταπολίτευση. Αν επιτευχθεί αυτό, τότε όπως θαυμάσια απέδειξε μαθηματικά ο Nash και διαπιστώσαμε εμπειρικά όσοι ασχολούμαστε με την στρατηγική στη διεθνή πολιτική «a deal is struck no matter what strategy the other player chooses» .
Με δύο λόγια αν οι διαπλεκόμενοι πετύχουν μέσω της διαμόρφωσης μιας νέες απειλής περί χρεοκοπίας (νέο πλαίσιο) να συγκροτήσουν κοινή γνώμη που θα δεχόταν αξιωματικά ότι μόνον η σύμπραξη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μπορεί να δώσει λύση στο αδιέξοδο της χώρας και να αποσοβήσει τον κίνδυνο στάσης πληρωμών, τότε οποιαδήποτε στρατηγική των αντικαθεστωτικών δυνάμεων (έστω και εάν αυτές ήταν ενωμένες) δεν θα πετύχαινε να διαμορφώσει ένα διαφορετικό πλαίσιο «κοινωνικής συμφωνίας», το οποίο σαφώς να υπερασπιζόταν τα λαϊκά συμφέροντα σε αντίθεση με εκείνα των διαπλεκομένων. Η σύμπραξη ΠΑΣΟΚ- ΝΔ θα μπορούσε να έχει πολλές μορφές. Από τυπική συγκυβέρνηση έως από κοινού στήριξη για τον σχηματισμό μιας «κυβέρνησης εκ προσωπικοτήτων», που θα λειτουργούσε σαν μαξιλάρι για την απορρόφηση των κραδασμών από τις συνέπειες της άτακτης φτωχοποίησης που βιώνουμε οι Έλληνες. Στα χέρια μιας τέτοιας κυβέρνησης θα μπορούσε να σκάσει η χειροβομβίδα που απασφάλισε το καθεστώς και να εξελιχθούν απρόσκοπτα τα σενάρια που συγκλίνουν στην προσωρινή αναστολή της λειτουργίας της χώρας εντός της ΕΕ, με παράλληλη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και (προσωρινή!!) υιοθέτηση ενός διπλού νομισματικού συστήματος, για να ανακουφιστεί η οικονομία της χώρας - προς τέρψη των αμαρτωλών ψυχών των διαπλεκομένων.
Το ζήτημα για την διαπλοκή αυτή την ώρα είναι υπόθεση επιβίωσής της, αλλά δεν θα πρέπει να υποθέσετε ότι τα οφέλη από μια καταστροφή την πολιτικομιντιακής κάστας ή της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης της Ελλάδας θα μετατρέπονταν σε κέρδη των λαϊκών στρωμάτων ή της κοινωνίας γενικότερα - και το αντίστροφο. Δυστυχώς δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα και ακόμη «δυστυχέστερα» δεν θα μπορούσα να λαϊκίσω και να σας τα παρουσιάσω έτσι απλοϊκά.
Υπάρχει ανάγκη να περιθωριοποιηθούν όσοι μέσω της στρατηγικής του ευρώ κερδοσκόπησαν πολιτικά και οικονομικά και τώρα ζητούν ο λαός να καλύψει με την φτώχεια, την δυστυχία και την εθνική του ταπείνωση το έλλειμμα που προκάλεσαν και την δραματική πολιτική εξασθένηση της χώρας που επέφεραν. Όμως αυτό, όπως έχω επανειλημμένως εξηγήσει, προϋποθέτει την στρατηγική συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου υπό την ηγεσία εκείνων που «δεν τα τρώγανε όλοι μαζί». Αυτών που όχι απλώς θα έδειχναν ότι η πραγματική απειλή είναι οι διαπλεκόμενοι και τα σχέδια τους για Μεγάλο Συνασπισμό, αλλά θα πρότειναν ένα κυβερνητικό πρόγραμμα αναδιοργάνωσης που δυστυχώς εδώ που φτάσαμε (που μας έφερε το καθεστώς με την κυβέρνηση του) δεν θα μπορούσε παρά να βασίζεται στην υπόθεση εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη και στην επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους μας στην ΕΕ για το νέο status της χώρας.
Οι φίλοι, γνωρίζετε ότι παρότι θεωρούσα τον τρόπο και τον χρόνο ένταξης μας στην ευρωζώνη καταστροφικό μακροπρόθεσμα, επέμεινα ότι δεν θα πρέπει να αναζητήσουμε διέξοδο έκτος της ΕΕ, αν προηγουμένως δεν εξαντλήσουμε όλες τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης εντός της ευρωζώνης και όχι μόνον, στο πλαίσιο όμως μιας στρατηγικής που θα επέτρεπε την απαλλαγή από το δυσβάστακτο φορτίο εξυπηρέτησης του χρέους, την αναδιοργάνωση του κράτους με αναδιανομή πόρων από πάνω προς τα κάτω, ώστε να έχουμε άμεση αντιστροφή του δείκτη Gini (μετρά την ανισότητα εισοδήματος) και την εφαρμογή ενός 15ετούς σχεδίου ανάπτυξης με δημόσιες επενδύσεις και κοινές επενδύσεις του ελληνικού δημοσίου με χώρες εντός και κυρίως εκτός της ΕΕ. Αν οι Έλληνες τυχοδιώκτες που καμώνονται τους μεγαλοεπιχειρηματίες, είχαν σκοπό να φέρουν τα λεφτά τους πίσω στην χώρα και να πάψουν να λειτουργούν σαν κλέφτες, έχει καλώς. Αν όχι, θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν με ιδιαίτερη επιφύλαξη από το δημόσιο από εδώ και εμπρός και με ιδιαίτερη περιφρόνηση από την κοινωνία. Διεξοδικός έλεγχος στις «μπίζνες» τους ασφαλώς προαπαιτείται, διότι είναι κρίμα και άδικο το γενικό τσουβάλιασμα! Το τεκμήριο της αθωότητας ισχύει και πρέπει να ισχύει στα δικαστήρια και στην διοίκηση, ασχέτως αν πολιτικά κρίνεται κάποιος ως κίνδυνος θάνατος για τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου, όπως καληώρα τα τέκνα του πολιτικομιντιακού στερεώματος.
Ας είναι! Τώρα πια δεν βλέπω κανενός είδους στρατηγική που θα μπορούσε να μας διατηρήσει με πλήρες status στη ζώνη του ευρώ, ώστε να αποφύγουμε να πληρώσουμε δύο φορές το μάρμαρο της ένταξής μας σε αυτήν. Το καθεστώς, με πρωταγωνιστή ασφαλώς τον Γιώργο Παπανδρέου, έπραξε ο,τι μπορούσε για να καταστρέψει εμμέσως και «πρόστυχα» κάθε δυνατότατα διπλωματικών ελιγμών εντός της ΕΕ. Ο,τι σκεφτόμουν τα σαββατοκύριακα το τελευταίο 20μηνο, η κυβέρνηση σε συνεργασία με τα κέντρα της διαπλοκής το κατέστρεφε (ακύρωνε) μέσα στην επόμενη εβδομάδα! Στο τέλος, ακόμη και να ήθελα να πιστεύω ότι είναι απλώς ανίκανοι δεν θα μπορούσα. Ήταν προφανές ότι είχαν βάλει πλώρη από την αρχή για συντεταγμένη χρεωκοπία, ώστε και από το βάρος του σκληρού ευρώ να απαλλαγούν, τώρα που σταμάτησε να ρέει το φτηνό χρήμα στη χώρα και να μην υπάρξει πολιτική αποσταθεροποίηση που θα μπορούσε να απειλήσει την ηγεμονία τους. Στο πλαίσιο αυτό αναπτύχθηκε το παιχνίδι με τους «optimal threats», το οποίο όμως τις τελευταίες ώρες έχει κλιμακωθεί φτάνοντας στα όρια του.
Η ζημιά που κάνει το καθεστώς στην πολιτική κουλτούρα της χώρας τούτη την περίοδο, πέραν όλων των άλλων, είναι τεράστια, εκμεταλλευόμενο την τραγελαφική στάση της αριστεράς και την ανωριμότητα της κοινωνίας των πολιτών. Επιχειρεί να δομήσει μια εντελώς αποπολιτικοποιήμενη μορφή συναίνεσης μεταξύ των δυνάμεων του δικομματισμού υπό την «υπέρτατη απειλή για τα εθνικά συμφέροντα, η οποία πλέον δομείται σύνθετα τόσο στο επίπεδο της οικονομίας, όσο και σε εκείνο της εξωτερικής μας πολιτικής και ασφάλειας. Μόνον που θα πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι αυτή η απειλή δεν προέκυψε αιφνιδίως και αποκλειστικά από εξωτερικούς παράγοντες. Δεν πρόκειται για κεραυνό εν αιθρία, ούτε ασφαλώς είναι αποτέλεσμα δόλιας συνομωσίας παραδοσιακών και καινούριων εχθρών της Ελλάδας. Είναι αποτέλεσμα της εμφανούς «συνομωσίας» των κεντρικών παραγόντων της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης της χώρας μας, η οποία μεταφέρει τα αποτελέσματα της δικής της ήττας στο ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, στην ευρύτερη κοινωνία. Η σύμπραξη ΠΑΣΟΚ- ΝΔ που επιδιώκεται θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις ώστε η κρίση του καθεστώτος να διαχυθεί στα κοινωνικά στρώματα με αποτέλεσμα οι διαπλεκόμενοι να ανασυγκροτηθούν με το πάσο τους και να συστήσουν μία νέα μεταπολίτευση υπό τον απόλυτο έλεγχό τους, όπως έπραξαν με χαρακτηριστική μάλιστα ευκολία, τουλάχιστον από το 1990. Για τον ρόλο της προοδευτικής κοινωνίας των πολιτών και των μη συμπλεγματικών πατριωτών σε μια επιχείρηση ανατροπής αυτής της πορείας απόλυτης ταπείνωσης και διάλυσης, έχω μιλήσει εκτενώς. Δυστυχώς δεν θα μπορούσα τίποτε άλλο να προσθέσω.