Το δίκιο του φοιτητή...

Του Κώστα Γιαννακίδη Είναι από τις ωμές , τις κυνικές ερωτήσεις που μπορείς να θέσεις με το άλλοθι της αφέλειας. Ποιος, στα αλήθεια, ενοχλε...

Του Κώστα Γιαννακίδη

Είναι από τις ωμές, τις κυνικές ερωτήσεις που μπορείς να θέσεις με το άλλοθι της αφέλειας. Ποιος, στα αλήθεια, ενοχλείται από τις κινητοποιήσεις στο χώρο της Παιδείας; Ναι, το ερώτημα τίθεται σοβαρά. Ποιος πλήττεται από τον αναβρασμό στα πανεπιστήμια; Ποιο είναι το κοινωνικό κόστος; Όταν, για παράδειγμα, κινητοποιούνται οι μεταφορείς, βλέπεις την ταλαιπωρία στους δρόμους και στα πρόσωπα των ανθρώπων. Όταν απεργούν οι ναυτεργάτες το πρόβλημα σκληραίνει όπως ο κάβος του πλοίου και η κοινωνία μεταφέρει το αίτημα προς την κυβέρνηση. Όμως ποιοι υφίστανται την...
πίεση με την εξεταστική περίοδο σε αναστολή και τους φοιτητές σε κατάληψη; Ας το ψάξουμε.

Οι καθηγητές μεταθέτουν την εκκίνηση της εξεταστικής περιόδου. Τεχνικά αυτό δεν αποτελεί απεργία, έχουν δικαίωμα να το κάνουν χωρίς να χάσουν ούτε ευρώ από τις αποδοχές τους αν και στο υπουργείο Παιδείας διατηρούν διαφορετική άποψη.  Ουσιαστικά φορτώνουν το βάρος της κινητοποίησης στους φοιτητές, κυρίως προς αυτούς που βρίσκονται στο πτυχίο. Όμως ακόμα και αν οι καθηγητές ανέβαιναν στην έδρα με τα θέματα, η εξεταστική θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί στις σχολές που τελούν υπό κατάληψη. Οι φοιτητές δεν θα επέτρεπαν τη διεξαγωγή εξετάσεων. Αφήστε την πολιτική διάσταση στην άκρη. Ποιοι είναι αυτοί που θίγονται πρώτοι; Είπαμε, είναι οι επί πτυχίω φοιτητές και αν το τραβήξετε λίγο παραπάνω θα προσθέσετε και τις οικογένειες που θα κληθούν να υποστούν το οικονομικό βάρος από την παράταση των σπουδών. Από εκεί και πέρα δεν νομίζω να καίγεται καρφάκι στην κοινωνία για το αν πάρουν πτυχίο οι Βιολόγοι της Θεσσαλονίκης ή αν θα συνεχίσουν τις σπουδές τους οι Χημικοί της Πάτρας. Οι κινητοποιήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας πλήττουν πρωτίστως τα πιο αδύναμα μέλη της ή, τέλος πάντων, εκείνους που διατηρούν την πιο πιεστική σχέση με το χρόνο και το χρήμα. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις η νομιμότητά τους επιδέχεται αμφισβήτηση-αξίζει να μετρήσουμε τον αριθμό των φοιτητών που αποφασίζουν κατάληψη του τμήματος αν και όσοι απέχουν δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται στη συνέχεια.
Ασφαλώς και όταν τα πανεπιστήμια της χώρας τελούν υπό κατάληψη, η συνολική εικόνα αλλάζει. Και όταν οι φοιτητές βγουν στους δρόμους η κοινωνία θα στρέψει ανήσυχη το βλέμμα. Όμως το πιθανότερο είναι ότι αυτή τη φορά θα θυμώσει. Πρώτον επειδή συμφωνεί με την κατάργηση του ασύλου και δεύτερον επειδή ενθουσιάζεται με την αποδυνάμωση των φοιτητικών παρατάξεων. Ας είναι τα πανό γεμάτα δίκαια αιτήματα για χρηματοδότηση, συγγράμματα, το μνημόνιο, την τρόικα. Όσο προτάσσεται η διατήρηση του ασύλου και των κομματικών μαγαζιών, η κοινωνία είτε θα αποστρέφει το βλέμμα, είτε θα δείχνει τα δόντια της. Η αντίφαση είναι θλιβερή: τα κύτταρα της προόδου διεγείρουν πλέον συντηρητικά αντανακλαστικά. Προφανώς επειδή η ανάγκη για επιχειρήματα είναι μεγαλύτερη από την ένταση των συνθημάτων. Μια καλή ιδέα για τη φοιτητική κοινότητα θα ήταν να μας δείξει έστω και ένα πανεπιστήμιο που να θεωρείται καλύτερο από τα ελληνικά, το οποίο να λειτουργεί υπό καθεστώς ασύλου και φοιτητικών κομματικών παρατάξεων. Υπάρχει αυτό το πανεπιστήμιο;