Επιστροφή στο μέλλον της «φούσκας» του 2004...

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας Οικονομολόγος–Ψυχολόγος Με το συνηθισμένο στομφώδες ύφος και ένα τόνο ενδόμυχης ικανοποίησης (το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε...

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Με το συνηθισμένο στομφώδες ύφος και ένα τόνο ενδόμυχης ικανοποίησης (το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε την εξουσία το 2004) ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μας ενημέρωσε για το ύψος της συσσωρευμένης ύφεσηςέως και το 2012 (πρόσθεση πάντως γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες!) κι ότι αυτό συνεπάγεται την επιστροφή των εισοδημάτων και του επιπέδου διαβίωσης στο 2004. Τόνισε μάλιστα ότι αυτό φαντάζει αναγκαίο για να σπάσει η «φούσκα»(προφανώς η καταναλωτική των προηγούμενων ετών!). Πέρα από την άτοπη σύγκριση και το σχετικό μπέρδεμα δεικτών και στοιχείων, λησμόνησε ο κ. Βενιζέλος να αναφερθεί εκτενώς και στους παράγοντες που...
δημιούργησαν τις συνθήκες της κοινωνικής στροφής προς το εύκολο και άκοπο κέρδος και την καταναλωτική μανία που αυτό συνεπάγεται.
Πόσο θυμίζει άραγε το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό τοπίο εκείνο του 2004! Αυτό που ήθελε να πει ο υπ. Οικονομικών είναι ότι το ΑΕΠ μας επανέρχεται στα επίπεδα εκείνης της εποχής (γεγονός αδιαμφισβήτητο). Παρέλειψε μάλλον να ρίξει μια ματιά και στους άλλουςμακροοικονομικούς δείκτες της εποχής. Το έλλειμμα ήταν αρκετά χαμηλότερο, η ανεργία σημαντικά περιορισμένη (εκτός κι αν οι εκατοντάδες χιλιάδες επιπρόσθετοι άνεργοι δεν αλλάζουν τη συνολική αποτύπωση για τον κ.Βενιζέλο!) και κυρίως υπήρχε ένα θετικό κλίμα για τη χώρα και τις προοπτικές της (Ολυμπιακοί αγώνες, είσοδο στην ΟΝΕ), τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά.
Τα εισοδήματα μπορεί σε μεσοσταθμικό επίπεδο να επιστρέφουν ουσιαστικά στην προ ΟΝΕ εποχή (για πολλούς ακόμα πιο πίσω, προς τα τέλη του προηγούμενου αιώνα!), αλλά δεν επιστρέφουν ανάλογα και οι τιμές σε αυτά τα ύψη, ούτε βέβαια τα φορολογικά βάρη για τα μικρομεσαία εισοδήματα (ΦΠΑ, άμεσοι φόροι, φόροι ακίνητων, έκτακτες εισφορές). Είναι να απορεί κανείς τι μεταρρυθμιστική στροφή μπορεί να κάνει σήμερα η χώρα και τι προοπτικές ανάπτυξης δημιουργεί ένα φορολογικό περιβάλλον που είναι πολύ πιο επιβαρημένο σε σχέση με αυτό του 2004.
Η αναφορά στα καταναλωτικά πρότυπα της εποχής όπως εκφράστηκαν μέσα από τη συχνά υπερφίαλη απόκτηση υπερβολικών αγαθών ή την έκρηξη της αγοράς ακινήτων, όσο κι να περιγράφει μια υπαρκτή κατάσταση είναι σε μεγάλο βαθμό και παραπλανητική. Όσο κι αν είναι γεγονός ότι ο φθηνός δανεισμός και η πρόσκαιρη ευημερία συγκεκριμένων οικονομικών τομέων λόγω των Ολυμπιακών αγώνων, εξέθρεψαν μια διάθεση επίπλαστης ευμάρειας μέσω της ταχύτατης εκτίναξης του ιδιωτικού χρέους, τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας δεν προέκυψαν ως συνέπεια αυτής της συμπεριφοράς.
Άλλωστε σε σχέση με τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο έχουμε ίσως το χαμηλότερο ιδιωτικό χρέος. Είναι η πολιτική διαχείριση της λειτουργίας του κράτους και η αδυναμία προσαρμογής τουπαραγωγικού μας μοντέλου στις σύγχρονες διεθνείς ανάγκες που μας έφθασαν στη σημερινή κατάσταση.
Αντί λοιπόν ο κ.Βενιζέλος να περιγράφει ως μετά Χριστόν προφήτης την οικονομική κατάσταση της χώρας, ας αναλογιστεί τις πολιτικές ευθύνες που βαρύνουν τον ίδιο και το πολιτικό κατεστημένο τόσο για τη δημιουργία ενός κλίματος ατέρμονης και άκοπης ευδαιμονίας (χρηματιστήριο, ρουσφετολογικές προσλήψεις, κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, αδυναμία ελέγχου της υπερκερδοσκοπίας), όσο και για το λαϊκισμό και την ανήμπορη διαχείριση με τα οποία έφεραν τη χώρα στο σημερινό τέλμα!