Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ...

Γράφει η Εκάβη Σέχη Απόψε θα υποδεχτώ το φθινόπωρο. Θα περπατήσω παρέα με το ελαφρύ αεράκι, με την αίσθηση της ψυχρής νύχτας στο μέτωπό...

Γράφει η Εκάβη Σέχη

Απόψε θα υποδεχτώ το φθινόπωρο.
Θα περπατήσω παρέα με το ελαφρύ αεράκι, με την αίσθηση της ψυχρής νύχτας στο μέτωπό μου. Θα φανταστώ πως βρέχει. Βρέχει μισόγυμνες ελπίδες και κουράγιο. Θα μεταπηδήσω σε μια χειμωνιάτικη ημέρα όπου κρατάω τον ζεστό καφέ και κλέβω την θερμότητά του απροκάλυπτα. Θα λουστώ με την δύναμη του ανέμου και με το άγριο κύμα και για άλλη μια φορά θα σαρώσω τη...
ζωή μου…
…
Απόψε θα αποχαιρετήσω το καλοκαίρι. Θα κλείσω σε ένα ξεχωριστό κουτάκι του μυαλού μου το καλοκαίρι που σε λίγο θα μας αφήσει και θα το έχω για πάντα φυλαχτό. Ένα φυλαχτό που θα χρησιμεύσει στην αξιολόγηση, θα βρίσκεται εκεί για να μου θυμίζει τον πόνο και την γλύκα του. Θα μου θυμίζει πως υπάρχουν κάποιες “απόκρυφες τελετές” που για να υπάρξουν βαθύτερα συμφέροντα το μόνο που πρέπει να θυσιαστεί είναι η Κακία πάνω στην ασπρόμαυρη σκακιέρα στη στοά του χειμερινού ηλιοστασίου. Θα θυμάμαι αμυδρά τα πισώπλατα χαμόγελα και θα ευχαριστώ τις Δυνάμεις που δεν αποκαλύφθηκαν μπροστά μου με τα κοφτερά τους δόντια και έτσι δεν απέκτησα και άλλα τραύματα. Θα το νοσταλγώ όμως καθώς μου χάρισε ένα σωρό αλλαγές οι οποίες είναι ικανές να φτιάξουν μια ξεχωριστή ιστορία σε μια ξεχωριστή ζωή.
…
Θα έρθουν και άλλα καλοκαίρια, άλλα όμορφα και άλλα τραγικά. Τα πάντα τελειώνουν και τα καλά και τα άσχημα. Η ομορφιά έγκειται στο πως εμείς τα μεταφράζουμε, τα αποκωδικοποιούμε και τα απομυθοποιούμε συνεχίζοντας την ζωή μας μερικές φορές από την αρχή και άλλες φορές με παράπλευρες απώλειες. Εύχομαι να μείνουμε αχόρταγοι και παρανοϊκοί μπροστά στις τέσσερις εποχές και κάθε φορά που ο κύκλος τους θα αρχίζει να νιώθουμε σαν να ερωτευόμαστε πάλι από την αρχή. Ποτέ να μην μας επηρεάσει η αιώνια επανάληψη, εμείς φτιάχνουμε τα πράγματα, εμείς και τις εποχές…
Τοποθεσία: Η Μύκονος το Χειμώνα

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα

μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο

σι, σι, σι.

Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,

ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.Όμως ο παραλογισμός

άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση

μού’ μαθε για τους ήχους.

Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,

σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,

κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν

και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,

όλη τη νύχτα

ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,

αξημέρωτος ήχος,

αξημέρωτη ανάγκη εσύ,

βραδύγλωσση βροχή,

σαν πρόθεση ναυαγισμένη

κάτι μακρύ να διηγηθεί

και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,

νοσταλγία δισύλλαβη,

ένταση μονολεκτική,

το ένα εσύ σαν μνήμη,

το άλλο σαν μομφή

και σαν μοιρολατρία,

τόση βροχή για μια απουσία,

τόση αγρύπνια για μια λέξη,

πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή

μ’ αυτή της τη μεροληψία

όλο εσύ, εσύ, εσύ,

σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα

και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Κική Δημουλά