Κι όμως, ο Τύπος έχει μέλλον...

Από το  marketingweek.gr Με βάση τα στοιχεία για τις κυκλοφορίες, τα τελευταία τρία χρόνια (2009, 2010 και το πρώτο 9μηνο του 2011), οι εφ...

Από το marketingweek.gr

Με βάση τα στοιχεία για τις κυκλοφορίες, τα τελευταία τρία χρόνια (2009, 2010 και το πρώτο 9μηνο του 2011), οι εφημερίδες έχουν χάσει το 42% της κυκλοφορίας τους.
Η εξέλιξη αυτή συνδέεται ασφαλώς με την τεράστια οικονομική κρίση την οποία βιώνουμε. Η υπερκατανάλωση της τελευταίας δεκαετίας επηρέασε κάθε εσωστρεφή τομέα της οικονομίας, περιλαμβανομένου ασφαλώς και του Τύπου. Τα κραταιά εκδοτικά συγκροτήματα αναπτύχθηκαν τεχνητά, τόσο διαφημιστικά όσο και από πλευράς κυκλοφοριών, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο των προσφορών. Η συρρίκνωση της κατανάλωσης χτυπώντας πρώτα τη Διαφήμιση και στη συνέχεια -σε συνδυασμό με την άνοδο του Διαδικτύου και τον...
περιορισμό των προσφορών- τις κυκλοφορίες, έχει οδηγήσει τον Τύπο σε οριακή θέση.
Η πτώση του Τύπου δεν οφείλεται όμως μόνο στην οικονομική πλευρά των πραγμάτων. Υπάρχουν και άλλα αίτια, βαθύτερα, τα οποία συνδέονται με το σύστημα αξιών που επικράτησε στη χώρα και στον Τύπο τα τελευταία χρόνια, αλλά και τις επιχειρηματικές πρακτικές που υιοθετήθηκαν από τα εκδοτικά συγκροτήματα. Η Ελλάδα σε σύγκριση με τον πληθυσμό της και το επίπεδο ανάπτυξής της έχει -τις τελευταίες δεκαετίες- ιδιαίτερα χαμηλή κατανάλωση εφημερίδων. Κάτι που οφείλεται εν μέρει σε ευρύτερα πολιτισμικά αίτια, όσο και στην πρακτική της επί πολλά χρόνια ευρείας χρησιμοποίησης των προσφορών, ως διεγερτικών της κυκλοφορίας και στην παράλληλη υποβάθμιση της κύριας αποστολής του Τύπου.
Μιας αποστολής που δεν αφορά τόσο στη μεταφορά ειδήσεων και γεγονότων, όσο στην προσφορά στον αναγνώστη ενός συνεπούς και αξιόπιστου εργαλείου ερμηνείας του περίπλοκου κόσμου στον οποίο ζει. Εκεί βρίσκεται και το βασικότερο αίτιο της αποτυχίας. Στο γεγονός ότι ο Τύπος δεν εκπλήρωσε αποτελεσματικά την κύρια αυτή αποστολή. Κάτι που αφορά τόσο στον προφανή -και ενίοτε δημόσια γνωστό- επηρεασμό του από άλλες (πλην της κύριας αποστολής) παραμέτρους, όσο και στο σημαντικό μερίδιο ευθύνης του στην πλήρη αποτυχία του ελληνικού συστήματος εξουσίας να υπηρετήσει τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας, που αποκαλύφθηκε με αφορμή την «ελληνική κρίση».
Οι αποτυχίες αυτές, που τώρα πλέον συνειδητοποιούνται από όλους, έχουν όμως και μια θετική πτυχή. Διότι αποτελούν μια ασφαλή ένδειξη ότι η συρρίκνωση του Τύπου, παρά την οικονομική κρίση και τον ανταγωνισμό των νέων τεχνολογιών, δεν αποτελεί μονόδρομο. Αν ο ελληνικός Τύπος καταφέρει να αντιστρέψει τις αδυναμίες του σε ό,τι αφορά την κύρια αποστολή του, τότε ασφαλώς έχει μέλλον. Ιδίως σε μια κοινωνία, η οποία θα είναι τα επόμενα χρόνια, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, πολύ πιο προσεκτική και προβληματισμένη σε σχέση με το παρελθόν.
Άλλωστε και παγκόσμια το χαρτί, παρά την τρομακτική αύξηση του Διαδικτύου, συνεχίζει να ανταγωνίζεται μαχητικά τον καινούργιο ηλεκτρονικό κόσμο. Παρά την τεράστια πρόοδο των υπολογιστών, ο τρόπος με τον οποίο ο Τύπος αξιοποιεί τα δικά του εργαλεία για να «πακετάρει» μια συνολική εικόνα του κόσμου, εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός.
Έχει παρατηρηθεί ιστορικά ότι σε μια κοινωνία που αλλάζει -και η δική μας κοινωνία αλλάζει σήμερα βαθιά- οι εφημερίδες που προβλέπουν και αξιοποιούν το κύμα της αλλαγής, εδραιώνουν θέση και κοινό για πολλά χρόνια. Η κρίση, με την έννοια αυτή, αποτελεί και ευκαιρία και κάποιοι αργά η γρήγορα θα την εκμεταλλευτούν.