Πήρα τη δόση μου...

Tου Άρη Δαβαράκη Άνθρωπος επιρρεπής στις εξαρτήσεις κάθε είδους σαν και μένα, ξέρει τι θα πει να έχεις εξασφαλίσει άλλη μια δόση. Μεγάλη υ...

Tου Άρη Δαβαράκη

Άνθρωπος επιρρεπής στις εξαρτήσεις κάθε είδους σαν και μένα, ξέρει τι θα πει να έχεις εξασφαλίσει άλλη μια δόση. Μεγάλη υπόθεση. Αποκτά το βλέμμα σου ξανά μιαν άλλη προοπτική και η αυτοπεποίθησή σου επανέρχεται –καμιά φορά και δριμύτερη. Από την Παρασκευή το βράδυ, μετά από τόσο δράμα και θέαμα ασύγκριτα ανώτερο και του καλύτερου Τουρκικού σήριαλ από άποψη συγκινήσεων, νομίζω ότι ξανάρθα κάπως στα ίσα μου –και ας μην το λέω με την βεβαιότητα που θα άξιζε η περίσταση. Η μεγάλη σκηνή σε πλάνο εντός της Βουλής ήταν νομίζω της Βάσως, που ήταν αποφασισμένη να καταψηφίσει αλλά –(λυγμός εσωτερικός αδιόρατος) - την διαβεβαίωσε ο πρωθυπουργός πως ακόμα και ΕΝΑ άρθρο αν καταψηφισθεί δεν θα πάρουμε την έκτη δόση {και δεν μπόρεσε να αναλάβει τέτοια μεγάλη ευθύνη}. Σπουδαία ήταν και η κυρία Λούκα (όπως λέγανε παλιά «η κυρία Κατερίνα», αναφερόμενοι σε μεγάλη ηθοποιό της...
εποχής της Κοτοπούλη, που δεν είχε όμως, αν έχω καταλάβει καλά, επίθετο) η οποία (κυρία Λούκα) απέσπασε διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία της στον κορυφαίο ρόλο του «δεν ψηφίζω και ας με διαγράψετε –εγώ ΠΑΣΟΚ γεννήθηκα, ΠΑΣΟΚ θε να πεθάνω».
Και μετά ήρθαν οι μέλισσες, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και, την ώρα του δελτίου της Όλγας μου, εκεί, στον αέρα, έφτασε και η είδηση πως την πήραμε και την έκτη δόση – οπότε τηλεφωνηθήκαμε όλοι οι ενδιαφερόμενοι και εξαρτημένοι μεταξύ μας και ευχηθήκαμε «καλό Σαββατοκύριακο και στην εβδόμη δόση με υγεία και καλή καρδιά» –διότι τότε θα είναι πια και παραμονές Χριστουγέννων και η ταραχή θα είναι ακόμα πιο έντονη –αλλά και η ηδονή που θα νοιώσουμε μόλις την εξασφαλίσουμε και την επόμενη ακόμα πιο ανεβασμένη, διότι έτσι γίνεται στην εξάρτηση.
Το κακό είναι ότι μόλις περάσει η κορύφωση της αγωνίας και η ανεκλάλητη φλασιά της «παράτασης» που χαρίζεται στον εξαρτώμενο για άλλη μια φορά, πλακώνει πολύ γρήγορα ένα μαύρο βαρύ και βαθύ, σαν των Ψαρών την ολόμαυρη ράχη του Διονυσίου Σολωμού η το σκότος το ψηλαφητό του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Και από δόση σε δόση η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία και αν δεν βρεις την δύναμη να απεξαρτηθείς, πράγμα πάρα πολύ δύσκολο όπως ξέρουν και οι οικονομολόγοι αλλά και οι ναρκομανείς, είσαι καμένο χαρτί, χαμένος από χέρι και, το χειρότερο –άξιος της μοίρας σου.
Την Παρασκευή το βράδυ, λίγο αργότερα, είχα την τεράστια τύχη να βρεθώ με δυό φιλικά ζευγάρια που έχουν και τα δύο μικρά παιδιά. Είχαμε και ξύλα για το τζάκι και φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και, χωρίς να συζητάμε για κάτι συγκεκριμένο, μιλούσαμε για όλα αυτά που έχουν να κάνουν με τη ζωή, λογαριασμούς, έρωτες, αρρώστιες, ταξίδια αναψυχής, για τους φίλους μας, για τους γνωστούς μας, για το ενδεχόμενο ν’ αρχίσουνε να έρχονται σιγά-σιγά πίσω στην Ελλάδα για δουλειά ξένοι που μέχρι τώρα μας έβρισκαν ακριβούς, για ευκαιρίες να φύγει κανείς να δουλέψει λίγο εκτός Ελλάδας και να ανοίξει λίγο τους ορίζοντές του, για απολύσεις και περικοπές μισθών, για την περίπτωση να γίνει πράγματι ευκαιρία αυτή η περιβόητη κρίση αν μπορέσουμε εμείς εδώ να την διαχειριστούμε σωστά –και για πάρα πολλά άλλα, τόσα πολλά που πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε και είχανε και πρωινό ξύπνημα οι φίλοι με τα μικρά παιδιά ( εγώ είχα νυχτερινή βάρδια δίωρη τουλάχιστον, να «ανεβάσω» την ενότητα ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ πριν με βρούνε τα χαράματα).
Έγιναν όλα και έγιναν και στην ώρα τους και, πάλι λάθος το προέβλεψα, δεν δείχνει να πέφτει η κυβέρνηση (που είχα προφητέψει πως πάπαλα μέχρι τις 23). Παρατήρησα με πολύ μεγάλη χαρά πως το μυαλό των τεσσάρων φίλων μου με τα τέσσερα μικρά παιδιά δεν το απασχολούσε το κόλλημα, αλλά το ξεκόλλημα. Δεν ακούστηκε καθόλου το, μέχρι και την Παρασκευή συνεχώς επαναλαμβανόμενο ερώτημα, «τι θα γίνει». Αντίθετα όλοι είχαμε να πούμε για σχέδια που έχουμε στο κεφάλι μας και κουβεντιάζαμε ξανά σαν να ήταν όλοι οι δρόμοι ανοιχτοί –αφού έτσι τους έχουμε μέσα στο μυαλό μας. Είμαστε και οι πέντε θύματα γενναίων περικοπών στις αποδοχές και τον τρόπο ζωής μας, ο καθείς αναλόγως, αλλά αυτό δεν ήταν θέμα για κουβέντα. Όλα τα θέματα είχανε μπροστά τους δρόμους ανοιχτούς και προοπτικές αναβάθμισης και η περιβόητη και πολύτιμη για τον γράφοντα «εσωτερική ηλιοφάνεια» όλων ήτανε φανερά στα ύψη της. Περάσαμε, με λίγα λόγια, πάρα πολύ ωραία και χωρίσαμε επειδή είχαμε υποχρεώσεις και πράγματα να κάνουμε και όχι γιατί το θέλαμε.
Μπορεί κανείς εύκολα να πει «όλα είναι χάλια, όλα είναι δύσκολα, όλα είναι αδιέξοδα» - και στην παρούσα φάση τι να του απαντήσεις, «δίκιο έχεις» θα του πεις μέσα στην τόση δυσκολία, μέσα στο τόσο ζόρι. Αλλά θα σας πω κάτι : Δεν έχει νόημα πια. Τώρα αυτό που έχει σημασία είναι να ξαναστήσουμε τις ζωές μας. Αυτοί που μέσα στην απερίγραπτη λαιμαργία τους για εξουσία και χρήμα τα κάνανε μαντάρα, διακριτικά θα αποσυρθούνε, θα το δείτε –άλλος με περισσότερο, άλλος με λιγότερο θέατρο. Το μόνο που τους ζητάμε πια είναι να πάνε στα σπίτια τους και να αφήσουνε τα καινούργια μυαλά να πιάσουνε δουλειά. Ούτε το Γουδί θέλουμε ούτε το γουδοχέρι. Να πάνε να ξοδέψουνε ότι βγάλανε και να τα χαρούνε κιόλας οι άνθρωποι –φτάνει να φύγουνε μακριά από την διαχείριση και τα κέντρα των αποφάσεων που αφορούν το σύνολο –όλους μας.
Και θέλουμε-δεν θέλουμε (με την καλή έννοια πάντα) θα την μετατρέψουμε για άλλη μια φορά την δοκιμασία σε ευκαιρία για αναβάθμιση. Είμαστε όλοι σχεδόν έτοιμοι –νομίζω.