ΑΤΟΦΙΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ...

Συντάχθηκε από Εκάβη Σέχη Ίσως ο χειμώνας μου χαρίζει απλόχερα δύναμη - αλλά γιατί να αναρωτιέμαι άλλο - γνωρίζω εδώ και πολύ καιρό πως τ...

Συντάχθηκε από Εκάβη Σέχη

Ίσως ο χειμώνας μου χαρίζει απλόχερα δύναμη - αλλά γιατί να αναρωτιέμαι άλλο - γνωρίζω εδώ και πολύ καιρό πως το κρύο προσθέτει πόντο-πόντο μέσα μου τη ζεστασιά της ισορροπίας. Πως αλλιώς σκέφτομαι, θα επιτύχω την αρμονία.
Καθώς λοιπόν το καλοκαίρι αποτελεί ένα διάλλειμα που με κάνει πιο ανέμελη και ξέγνοιαστη, ο χειμώνας έρχεται μόνο και μόνο για να μου δώσει την ηδονή που κρατά σε εγρήγορση τις βαπτισμένες πράξεις μου.
Έτσι λοιπόν, με την ευλάβεια που αξίζει στην εποχή του χιονιού, φέτος στις...
πρώτες δυνατές βροχές αναλώθηκα σε συζητήσεις με σκοπό να κάνω τα πάντα γύρω μου ακόμη πιο τέλεια. Οι λέξεις από τις κουβέντες μαστίγωναν τον έρωτα πιο εκλεπτυσμένα από ότι η βροχή τους δρόμους της Αθήνας και η θάλασσα μέσα μου αγρίευε μπροστά στο παράδοξο των γεγονότων.
Τι άλλο είναι, λοιπόν ο χειμώνας παρά μια εποχή που όλα μέσα μου δουλεύουν και η τεμπελιά απεργεί με καθιστική διαμαρτυρία. Ο καθένας και κάθε τι παίρνει άλλωστε τη θέση που του αξίζει, εκτός και αν στις σκέψεις μου δεν επικρατήσει αξιοκρατία και με δωροδοκήσει μια φύση ομορφότερη.
Υπάρχουν εποχές όμως που δεν τις καταλαβαίνω, ούτε μπορώ να γευτώ τη μορφή της φύσης που έχει η κάθε μία. Οι εποχές αυτές δεν είναι άλλες από εκείνες που σε πετυχαίνουν να είσαι σα νεκρό φύλλο σε αλμυρό νερό. Πνίγεσαι στην ωριμότητα σου αναζητώντας το οξυγόνο στο δέντρο που σε πρόδωσε.
Επιτέλους βλέπω παντού γύρω μου αυτό που πραγματικά αναζητούσα, μαζί με εκείνη την γλυκιά μελαγχολία που διαδέχεται την ατόφια ευτυχία στο ρυάκι μιας καθημερινότητας που κάθε Απρίλιο παρακαλάω να φύγει και κάθε Σεπτέμβρη ικετεύω να έρθει...
Τοποθεσία: Παραλιακή

Τοπίο

Στο θλιμμένο κάμπο βρέχει,

βρέχει στις ελιές τις γκρίζες –

το νερό σας ρίγος τρέχει

από τα κλαδιά στις ρίζες…

Γκρίζα η ώρα, γκρίζα η χώρα

σκοτεινά κάτω κι απάνω

ξεχωρίζουν μες στη μπόρα

τα τσαντίρια των τσιγγάνων.

Απ’ την άσφαλτο τα κάρα

κατεβαίνουν, κατεβαίνουν...

Λάμπουν μερικά τσιγάρα

στα παράθυρα του τρένου...

Ένα σκιάχτρο απελπισμένο,

στη νεροποντή, στο κρύο

άδικα γνέφει στο τρένο

κι εμψυχώνει το τοπίο.

Ανυπόφορη είναι η θλίψη

των αγρών αυτό το μήνα!

Η βροχή μας έχει κρύψει

απ’ το φόντο την Αθήνα...

Και το βράδυ κατεβαίνει

μες στη νέκρα, μες στη γύμνια...

που ‘ναι οι βάτραχοι κρυμμένοι;

Γιατί σώπασαν τ’ αγρίμια;

Μες στον κάμπο τώρα μόνα

τα βαριά περνούνε τρένα,

λες και φέρνουν το χειμώνα

και τη νύχτα από τα ξένα.

Μήτσος Παπανικολάου