Από «θρίαμβο» σε «θρίαμβο»... χρεοκοπήσαμε

Γράφει ο  Κων/νος Μανίκας Οικονομολόγος-Ψυχολόγος Να δεχτούμε ότι αποφύγαμε (προς το παρόν!) μια άτακτη χρεοκοπία που θα σήμαινε άμεση κ...

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος

Να δεχτούμε ότι αποφύγαμε (προς το παρόν!) μια άτακτη χρεοκοπία που θα σήμαινε άμεση καταστροφή τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων (αφού δεν θα υπήρχε καμιά μέριμνα για κάλυψη απωλειών), περιορισμό έως αδυναμία εισαγωγών και αυτόματη μετακύλιση της απομείωσης της αξίας των ομολόγων μας στα εισοδήματα και τα περιουσιακά στοιχεία μας. Από εκεί όμως ως τη θριαμβολογία Παπανδρέου υπάρχει τεράστια απόσταση, γνωρίζοντας μάλιστα τις επιπτώσεις της απόφασης για την...
πραγματική οικονομία (ρευστότητα) και την αποτελεσματικότητα που χρειάζεται στην προώθηση μεταρρυθμίσεων και την ανάληψη αναπτυξιακών πρωτοβουλιών, ώστε να ευοδωθούν οι προβλέψεις για επαναφορά του χρέους στα επίπεδα που το παρέλαβε το 2009, πάνω από μια δεκαετία μετά. Άλλωστε αυτή η καταγραφή συνεχών «θριάμβων» που σύντομα αποδεικνύονταν φενάκη, οδηγεί τη χώρα στην επιλεκτική χρεοκοπία με την ευσχήμως περιγραφείσα στη συμφωνία μόνιμη εποπτεία!
Πανηγύρια το Μάρτιο του 2010 για τη συμφωνία δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης για να αποδειχθεί μέσα σε λίγες ημέρες ότι με τις ασάφειες που περιελάμβανε η συμφωνία εκτοξεύθηκαν ταχύτατα τα σπρεντ των ομολόγων μας πάνω από τις 1000 μονάδες βάσεις,στέλνοντας μας στην πόρτα του ΔΝΤ!
Πανηγύρια ακριβώς ένα χρόνο μετά για την επιμήκυνση και μείωση των επιτοκίων των δανείων της Τρόικας που ενώ αποτελούσε μεγάλη ομολογία αποτυχίας της αρχικής συνταγής, συνεχίσαμε αμέριμνα στο ίδιο στραβό μονοπάτι ελπίζοντας στο εξ ουρανού θαύμα!
Πανηγύρια την 21η Ιουλίου για την απόφαση όχι ονομαστικής αλλά αποπληθωρισμένης μείωσης της αξίας κάποιων ομολόγων ιδιωτών, που εξαρχής έμοιαζε ανεπαρκής και συνοδευόταν απόθεωρητικά αναπτυξιακά σχέδια που ακόμα βρίσκονται υπό συζήτηση!
Πανηγύρια και σήμερα για την ουσιαστική ομολογία αποτυχίας του μνημονίου που καλύπτεται πίσω από μια εσπευσμένη αναδιάρθρωση του χρέους και βάζει τη χώρα σε μια δεκαετή περιπέτεια με αβέβαια αποτελέσματα και πιθανώς ακόμα πιο καταστροφικές συνέπειες. Με την αναπτυξιακή πνοή να μην έρχεται δυναμικά, το επενδυτικό περιβάλλον να παραμένει αρνητικό (φορολογικά, νομοθετικά κλπ) και τις μεταρρυθμιστικές επεμβάσεις να καθυστερούν (για να καταλήγουν συχνά σε ακραίες ρυθμίσεις), τι είναι αυτό που δημιουργεί εικόνα αισιοδοξίας για την ύπαρξη όλο και μεγαλύτερων πρωτογενών πλεονασμάτων, ώστε να μην αναγκαστούμε μια μέρα να ανακοινώνουμε νέες εισοδηματικές περικοπές;
Ο Γ. Παπανδρέου αναφέρθηκε υπερφίαλα και υποκριτικά σε μείωση του χρέους κατά 50%, ενώ γνωρίζει ότι μετά την κάλυψη των τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων (τα δεύτερα μάλιστα χωρίς τη στήριξη τουEFSF!) πραγματικό όφελος είναι κάτω από το 30%, περίπου διπλάσιο από την αρχική συμφωνία κι όχι τετραπλάσιο όπως είπε καθαρά για λόγους μικροπολιτικής επικοινωνίας!
Λησμόνησε όμως να τονίσει ότι με τη νέα συμφωνία η επιτροπεία θα είναι μόνιμη και πιο ισχυρή (πέρα από λεκτικές διατυπώσεις στο χαρτί!) κι ότι η αναγκαία ανάπτυξη ώστε να ανταποκριθούμε στις πρωτογενείς (χωρίς τόκους) δημοσιονομικές ανάγκες δεν θα προκύψει με ευχολόγια αλλά με διαρθρωτικές επεμβάσεις που θα προσελκύσουν το διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον και με επίπονη δουλειά στην αναδιοργάνωση του κράτους, ώστε να καταστεί λειτουργικό και φιλικό προς τον πολίτη και την αγορά.
Όλα αυτά όπως αποδείχτηκε από τη διετή κυβερνητική πορεία δεν μπορούν να προκύψουν μέσα από διαρκείς εσωκομματικές ισορροπίες, ούτε βέβαια μέσα από ανερμάτιστες και πρόσκαιρες συναινέσεις ετερόκλητων δυνάμεων. Χρειάζεται μια φρέσκια αποτύπωση των κομματικών δυνάμεων και μια αναδόμηση του πολιτικού προσωπικού ώστε να εκφραστούν όλες οι δυναμικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. Αλλιώς δεν αποκλείεται σύντομα να αναγκαστούμε να βιώσουμε έναν ακόμα κυβερνητικό «θρίαμβο»! Κι αυτός θα είναι σίγουρα ο τελειωτικός!