Για τη δόση μας, ρε γαμώτο...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης Οταν το 1985, παρακολουθώντας στη γερμανική τηλεόραση ομιλία του καγκελάριου Κολ σε στελέχη του, άκουσα ένα...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Οταν το 1985, παρακολουθώντας στη γερμανική τηλεόραση ομιλία του καγκελάριου Κολ σε στελέχη του, άκουσα έναν ακροατή να ρωτά «ως πότε κ. Κολ θα πληρώνουμε τους επαίτες του Νότου» (η Γερμανία συμμετείχε τότε με ποσοστό 28% στον κοινοτικό προϋπολογισμό), ένιωσα απαίσια κι ανεπαίσθητα η σκέψη μου ταξίδεψε στα δεινά που επέφεραν οι Γερμανοί στη χώρα μας.
Μέχρι σήμερα, εξακολουθώ να οργίζομαι με την αλαζονεία, όχι μόνο των γερμανών πολιτικών αλλά...
 και μεγάλου μέρους των γερμανών πολιτών.
Ακούγοντας όμως τον πρώην πρωθυπουργό μας στο διάγγελμα της προαναγγελθείσης αλλά ανείπωτης παραίτησής του, καθώς και τον αρχηγό της ΝΔ να αναγγέλουν, πως ο μοναδικός σκοπός όλων των τελευταίων εξευτελισμών και διεθνών διασυρμών που υποστήκαμε ως λαός και ως έθνος, ήταν η 6η Δόση, ένιωσα ακόμη πιο απαίσια και οργισμένος, αλλά όχι με τους γερμανούς.
Από το 1985 μέχρι σήμερα ζούμε με δόσεις. Οποιος κάνει μια αναδρομή στα πρωτοσέλιδα των ελληνικών ΜΜΕ των τελευταίων 25 ετών και τα συγκρίνει με τα ΜΜΕ άλλων ευρωπαϊκών χωρών, θα διαπιστώσει πως οι ειδήσεις γύρω από τα Πακέτα Ντελόρ αποτελούσαν πάντα τα μεγάλα, τα συνταρακτικά γεγονότα. Ακόμη και οι συζητήσεις μέσα στο κοινοβούλιό μας περιστρεφόταν γύρω από τα Πακέτα Ντελόρ, που μετά Εγιναν ΚΠΣ και στη συνέχεια ΕΣΠΑ, προκαλώντας μια δικαιολογημένη αλλά πολύ προσωρινή σύγχυση στον παππού και στη γιαγιά, στο Ανω Μιχαλίτσι ή στο Κάτω Νευροκόπι, αφού γνώριζαν άριστα πως όλα αναφέρονται στα σεμινάρια και στις επιδοτήσεις, δηλαδή στις «Κοινοτικές Δόσεις».
Εδώ και 25 χρόνια, όλη η Ελλάδα ζει στο ρυθμό των σεμιναρίων και των επιδοτήσεων από την ΕΟΚ (έτσι ξέρουν πολλοί ακόμη την ΕΕ). «Ας είναι καλά οι κουτόφραγκοι».
Εδώ και 25 χρόνια, το όνειρο του κομματικού στελέχους, του δημοσίου υπαλλήλου, το νεολαίου και όσων είναι γνώστες των μιχανισμών, είναι να βρεθούν όσο γίνεται πιο κοντά στη διαχείριση ενός κοινοτικού κονδυλίου κι αφού βρεθούν σε θέση βολής, να γευτούν κι εκείνοι κάτι τις από την πίτα. « Μόνοι οι άλλοι θα τρώνε»;
Γίναμε μια κοινωνία, όχι απλώς επαιτών, αλλά ναρκομανών, που η μόνη σκέψη είναι πλέον η επόμενη δόση.
Ακούγοντας τους αρχηγούς των δυο μεγάλων κομμάτων να μιλούν και οι δυο τους για την 6η δόση, το μυαλό μου πήγε σε ένα γνωστό μου ζωγράφο στην πόλη της Βρέμης. Ηταν μια ιδιοφυία που θα άφηνε εποχή έλεγαν όσοι ήξεραν, αλλά δυστυχώς, είχε πέσει στα χέρια ενός επίσης γνωστού γιατρού της Βρέμης, που αφού του εξασφάλιζε τις δόσεις του, του έπαιρνε έναντι και κάποιον πίνακά του. Αφού του πήρε αρκετές δεκάδες πίνακες, όταν τον εγκατέλειψαν οι εμπνεύσεις του, όταν στέρεψε και δεν είχε να προσφέρει πλέον τίποτα, του έκοψε και τις δόσεις. Ένα χρόνο πριν εγκαταλείψω την Βρέμη οριστικά (1994) είδα τον ιδιοφυή καλλιτέχνη να κοιμάται ρακένδυτος σε ένα παγκάκι.
Πολύ φοβάμαι πως αυτή θα είναι και η δική μας τύχη αν δεν αφυπνισθούμε και δεν απεξαρτηθούμε από τις δόσεις μας.
Οσοι πίστεψαν και εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη, είναι οι μοναδικοί δρόμοι σωτηρίας μας, είτε ανήκουν σ’ εκείνους που είναι κοντά (σε πίτες) ή ονειρεύονται δόσεις ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Όταν μετά την ανακάλυψη της Αμερικής άρχισε να ρέει στην Ισπανία ο χρυσός των Αζτέκων και των Ινκας, οι Ισπανοί, οι πλουσιότεροι πλέον ευρωπαίοι, εγκατέλειψαν κάθε παραγωγική διαδικασία και άρχισαν να εισάγουν τα πάντα. Ενας λόγος της άνθησης της υφαντουργίας και γενικώς της βιομηχανικής επανάστασης σε Αγγλία, Ολλανδία, Γερμανία και Γαλλία ήταν ο ισπανικός χρυσός. Όταν κάποτε αυτός τελείωσε, χρεοκόπησε η χώρα τρεις φορές και ολόκληρη η Ισπανία γονάτισε. Η κάποτε παγκόσμια δύναμη των τεσσάρων Ηπείρων παρέμεινε μέχρι σήμερα δύναμη δεύτερης κατηγορίας.
Εκείνος που στηρίζει τη δύναμή του σε ξένα χρήματα, κλεμμένα (όπως των ισπανών) ή δανεικά όπως εμείς, παραμελώντας την παραγωγική του βάση, αργά ή γρήγορα θα πάρει την τελευταία του και θανατηφόρα δόση.