Να προσαρμοστούν όλοι στη νέα πραγματικότητα...

Από το  marketingweek.gr Το σύνολο της ελληνικής νομοθεσίας και νοοτροπίας έχει οικοδομηθεί στην εποχή και τη λογική της αφθονίας. Όλ...

Από το marketingweek.gr

Το σύνολο της ελληνικής νομοθεσίας και νοοτροπίας έχει οικοδομηθεί στην εποχή και τη λογική της αφθονίας. Όλα αυτά θα πρέπει ο συντομότερο να αλλάξουν με βάση την καινούργια πραγματικότητα και οι αρμόδιοι φορείς να προσαρμοστούν. Αυτή τη διάθεση προσαρμογής δεν την επιδεικνύει, όπως φαίνεται, το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο.
Τις τελευταίες μέρες έσπευσε -με αφορμή τις διαρκείς επαναλήψεις προγραμμάτων- να ζητήσει να αυξηθεί από τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς το ποσοστό των νέων παραγωγών και να μειωθεί η πρακτική των επαναλήψεων, αφού «οι νέες παραγωγές αποτελούν υποχρέωση για τις τηλεοπτικές επιχειρήσεις, βάσει νόμου, υποχρέωση που οι τελευταίες δεν θα πρέπει να αγνοούν».
Η λογική της νομοθεσίας ήταν να...
επιβάλλει με τη μεθοδολογία αυτή, μια ελάχιστη ποιότητα στους τηλεοπτικούς σταθμούς που λειτουργούσαν με άδεια για πανελλήνια εμβέλεια. Πίσω από τη λογική αυτή βρισκόταν η παλαιή θεώρηση ότι οι συχνότητες εκπομπής σπανίζουν και αποτελούν συνεπώς δημόσιο αγαθό, που πρέπει να υπόκειται σε αυστηρές κανονιστικές υποχρεώσεις. Η υπόθεση αυτή εδώ και χρόνια έχει πάψει να ισχύει, αφού με τη σύγχρονη τεχνολογία υπάρχουν πολύ περισσότερες συχνότητες σε σχέση με τα κανάλια τα οποία -ρεαλιστικά- σηκώνει η ελληνική αγορά.
Επιπροσθέτως, οι επαναλήψεις τηλεοπτικών παραγωγών καλής ποιότητας είναι οικονομικά και από πλευράς δημοσίου αγαθού πολύ καλύτερη, από την αγορά ή παραγωγή νέων φθηνότερων προγραμμάτων, τα οποία μπορεί να είναι είτε φθηνότερου παραγωγικού κόστους ή/και υποδεέστερου περιεχομένου (π.χ. ξένα reality), ή να προέρχονται από χώρες με πολύ χαμηλά κόστη παραγωγής (Τουρκία, Μεξικό κ.λπ.).
Αν μελετήσει κανείς τη δομή της ακροαματικότητας των σταθμών με βάση τα ρεαλιστικά ποσοστά, προκύπτει ότι οι επαναλήψεις βλέπονται από ανθρώπους που -κατά πλειοψηφία- παρακολουθούν το σχετικό πρόγραμμα για πρώτη φορά. Επιπλέον, λόγω της ποικιλίας και του μεγάλου αριθμού των σταθμών που ήδη έχουμε, το μικρό ποσοστό τηλεθεατών που καλείται να παρακολουθήσει δεύτερη ή τρίτη φορά ένα πρόγραμμα, μπορεί να επιλέξει από πολλά άλλα που δεν έχει ποτέ παρακολουθήσει.
Συνεπώς δεν υπάρχει κανένας πραγματικός λόγος να απαγορεύονται οι επαναλήψεις, σε μια στιγμή που μπαίνουμε πλέον στην καρδιά της κρίσης και οι σταθμοί απολύουν ανθρώπους μαζικά και περικόπτουν μισθούς αντίστοιχα. Δεν έχει νόημα να ζητά κανείς από τους σταθμούς να δαπανήσουν περισσότερο ποσοστό των ελαχίστων οικονομικών πόρων που διαθέτουν για να αγοράσουν επιπλέον πρόγραμμα, στέλνοντας ταυτόχρονα -για να αντισταθμίσουν το επιπλέον κόστος- κι άλλους ανθρώπους στην ανεργία.
Η εύλογη αντίρρηση από την πλευρά του ΕΣΡ, θα είναι «μα αυτό προβλέπει η νομοθεσία». Αυτό είναι σωστό και το γεγονός ότι επί πολλά χρόνια το ΕΣΡ δεν εφάρμοζε μεγάλο μέρος της νομοθεσίας με αυστηρότητα, δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην την εφαρμόσει τώρα.
Όμως όταν η χώρα διέρχεται έκτακτες περιστάσεις, όπως ασφαλώς συμβαίνει σήμερα, τότε πρέπει και η ερμηνεία της νομοθεσίας να γίνεται υπό αυτό το πνεύμα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τα ανώτερα θεσμικά της όργανα όταν αποφάσισε το περίφημο μνημόνιο, παραβίασε το πνεύμα και το γράμμα των συνθηκών που είχαν τη λεγόμενη «Νo bail out clause». Το ΕΣΡ μπορεί να δείξει αντίστοιχη τουλάχιστον ευελιξία σ' αυτήν την κρίσιμη και δύσκολη περίοδο και να ερμηνεύει τη νομοθεσία με το πνεύμα της έκτακτης ανάγκης και των νέων συνθηκών, μέχρις ότου αυτή προσαρμοστεί, ή παρέλθουν οι έκτακτες συνθήκες.