Τα κακομαθημένα...

Του Άρη Δαβαράκη Πολλά διδαχτήκαμε την νύχτα της Παρασκευής καθώς περιμέναμε να δούμε πώς ο « Γιώργος » και « ο Αντώνης », οι δύο μεγάλοι...

Του Άρη Δαβαράκη

Πολλά διδαχτήκαμε την νύχτα της Παρασκευής καθώς περιμέναμε να δούμε πώς ο «Γιώργος» και «ο Αντώνης», οι δύο μεγάλοι πολιτικοί μας ηγέτες, θα διαχειριζόντουσαν το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή Η Ελλάδα –ή «Πατρίδα» μας (ας μου επιτραπεί ο όρος λόγω εκτάκτου ανάγκης) που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού –στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη, once again.
Και αφού χάσαμε ώρες περιμένοντας τον Γιώργο που μας έστησε από...
τις οχτώ ως τις 11 μες’ στην αμηχανία των καναλιών (Το MEGA μέχρι και «Τα μυστικά της Εδέμ» του επιστράτευσε περιμένοντας πότε θα ευδοκιμήσει το Γιορκάκι) , ήρθε η μεγάλη ώρα. Ο Τρελλαντώνης όμως ήταν θυμωμένος (γιατί πάλι τον είχε πουλήσει και του την είχε φέρει στο διάλλειμα) δεν πήγε στη Βουλή – ούτε αυτός ούτε οι βουλευτές του. Απογοήτευση γιατί, όσο νάναι, θές να ακούσεις τι έχει να απαντήσει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον πρωθυπουργό σε μία τέτοια, ιστορική και τόσο κρίσιμη για την Πατρίδα (sorry, ε;) στιγμή.  Τέλος πάντων αφού μίλησε ο Γιώργος και έπλεξε το εγκώμιό του, είπε δυό κουβέντες καθαρές και ξάστερες στα όρθια η Αλέκα (ν’ αγιάσει το στόμα της),  μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας (σωστότατος και, για άλλη μια φορά, του βγάζω το καπέλο) και ο κ. Καρατζαφέρης (τα αναμενόμενα αλλά μια χαρά) – και προχωρήσαμε στην ψηφοφορία: Ο Γιώργος πήρε 153 «Ναι» στην πρότασή του να πάει Σάββατο πρωί ως πρωθυπουργός στον Πρόεδρο και να του ζητήσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας (ευρείας συναίνεσης και εκτάκτου ανάγκης).
Ο Αντώνης (που έτρεχα, το ξαναγράφω για πολλοστή φορά, μια ολόκληρη Κυριακή πάνω-κάτω στην Αθήνα να βρω εκλογικό κέντρο να τον ψηφήσω για αρχηγό της Νουδούλας – μη χάσω), στο μεταξύ τα είχε πάρει στο κρανίο. Δεν πήγε στη Βουλή αλλά βγήκε από το γραφείο του στις κάμερες μπροστά και, πάρα πολύ θυμωμένος, κλώτσησε την καρδάρα με το γάλα που εκπρόσωποι του Ελληνικού λαού του είχανε κουβαλήσει μπροστά στα πόδια του με πολύ κόπο και στερήσεις και είπε: «Δεν παίζω. Με ξανακορόϊδεψε».
Όντως δίκιο είχε, τον είχε ξαναπιάσει Κώτσο για τρίτη φορά μέσα  στις τελευταίες βδομάδες ο συμμαθητής του – αλλά δεν θάπρεπε να τον έχει καταλάβει πια κι’ αυτός τον «πονηρό» Γιώργο και να μην τον εμπιστεύεται; Τι φταίμε εμείς που τόσο λάθος τον μετράει ο αφιλότιμος συμπαίκτης του και τον αδειάζει συνεχώς στην ψύχρα; Αν δεν είχε κάνει την (Sorry, ε;)  μ@λ@κία  να δηλώσει βιαστικά πως θα υπογράψει –υπό όρους κ.λ.π., κ.λ.π - την περιβόητη σύμβαση (που τόσο ανάγκη την έχουμε και που χωρίς αυτήν θα περάσουμε από πουργκατόριο προς κόλαση για κάποια χρόνια) ΠΡΙΝ μιλήσει ο Γιώργος στο κοινοβούλιο, τώρα θα είχαμε ήδη εξασφαλισμένη μια κυβέρνηση 220 ψήφων και βάλε από την παρούσα Βουλή –και μετά τις επείγουσες υπογραφές και την 6η δόση, θα πηγαίναμε μια χαρά για εκλογές. Τον εμπιστεύτηκε όμως πάλι τον «αντίπαλό» του ο Τρελλαντώνης – και ο 3G αυτοκαταστροφικός και λίγο psycho «αντίπαλος» χάρηκε άλλη μια νίκη μπλοφαδόρου παπατζή  - και η Πατρίδα (sorry λέμε, ε;) πήγε για ύπνο πολύ μελαγχολικιά η κακομοίρα, γιατί κυριολεκτικά δεν ξέρει τι θα της ξημερώσει αύριο - και κανείς δεν την σκέφτεται.
Εγωϊσμοί, εγωϊσμοί, εγωϊσμοί – και ποιος την έχει πιο μεγάλη  (sorry, ε;) μια ζωή. Μια ζωή Γκόλφω. Κυριολεκτικά. Και την Δευτέρα έχουμε Eurogroup και θά'τανε ώραία να εκπροσωπηθούμε ενωμένοι και αναβαθμισμένοι μήπως και βελτιώσουμε λίγο την άθλια εικόνα που έχει για φτιάξει, με αποκλειστικά δική του Ευθύνη, ο Γιώργος Παπανδρέου με τα δημοψηφίσματα, τις μπλόφες και τις μ@λ@κίες του (πάντα sorry, ε;).
Και αν συνεχίσουμε έτσι τη βάψαμε. Θα περάσουμε τόσο μεγάλο ζόρι που ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας δεν το φανταζόμαστε –έτσι που έχουμε κακομάθει. Γιατί, ναι, είμαστε πια και εμείς πολύ κακομαθημένοι – και ίσως γι’ αυτό να μας εκπροσωπούν αυτά τα δύο πεισματάρικα κακομαθημένα παιδιά, το Γιοργάκι και ο Τρελλαντώνης. Το σύμπαν σου δίνει ότι του ζητήσεις – και εμείς, όπως αποδεικνύεται, τέτοιους ηγέτες θέλουμε : Εγωίσταρους.
Γιατί, εδώ που τα λέμε, αν κοιταχτούμε εντίμως όλοι στον καθρέφτη, αυτό είναι το βασικό μας χαρακτηριστικό. Είμαστε όλοι σαν τους δυό «κακομαθημένους»: Φουσκωμένοι εγωισμοί –σαν μπαλόνι έτοιμο να σκάσει. Και θα σκάσει δυστυχώς –και μετά θα κλαίμε αλλά, όπως θα έλεγε εδώ τραγουδιστά και η Αναστασία μου (η αγαπημένη)  «μόνος σου έχεις γκρεμίσει όσα εγώ είχα χτίσει –τώρα τάχα γιατί κλαίς»;