Η πόλη των νεκρών γυναικών*...

Tης  Διονυσίας Μπίθα , Κοινωνικής Λειτουργού Πώς θα ήταν να ξυπνάς  και να κοιμάσαι με τον ίδιο φόβο; Να ζεις με την ίδια απειλή περπατών...

Tης Διονυσίας Μπίθα,
Κοινωνικής Λειτουργού

Πώς θα ήταν να ξυπνάς και να κοιμάσαι με τον ίδιο φόβο; Να ζεις με την ίδια απειλή περπατώντας για το σπίτι σου μέσα σε δρόμους χαλασμένους; Να κοιτάς πέρα τον ορίζοντα και να βλέπεις τα όνειρά σου να υψώνονται ψηλά στον ουρανό σαν αστραφτεροί ουρανοξύστες ξέροντας ότι ποτέ δεν θα τα αγγίξεις πραγματικά ή μπορεί να μη τα προλάβεις ποτέ…
Τότε, ζεις κάπου στο Μεξικό. Στη Χουάρες, απέναντι από το Ελ Πάσο του Τέξας, στα σύνορα με τις Η.Π.Α. Δίπλα σε ένα...
φράχτη που στέκεται για να θυμίζει τα σύνορα και που ξέρεις ότι ποτέ δεν θα τον περάσεις-τουλάχιστον νόμιμα. Από τη μία ο πλούτος και η ασφάλεια. Από την άλλη η φτώχεια και η εγκληματικότητα.
Είσαι γυναίκα. Νεαρή, όμορφη και περνώντας κάθε φορά από συνέντευξη για να σε πάρουν για δουλειά σε μία μακιλα(δόρα), πρέπει μεταξύ άλλων να κάνεις τεστ εγκυμοσύνης πριν και αφού πιάσεις τελικά δουλειά. Και δουλεύεις μόνο για να επιβιώσεις. Σου το θυμίζει ο αέρας που αναπνέεις και οι χιλιάδες ροζ σταυροί που κάθε μέρα γίνονται και περισσότεροι.
Ροζ σταυρούς¹ ε; Ναι, εσύ που διαβάζεις ίσως να μην το έχεις ξανακούσει. Αλλά εκεί στη Χουάρες κάθε που «φεύγει» μια γυναίκα με το πιο βάναυσο τρόπο που μπορεί να επινοήσει το πιο άρρωστο ανθρώπινο μυαλό, υψώνουν ένα ροζ σταυρό για τη θύμησή της, αλλά και για να ευαισθητοποιηθεί αυτή η κοινωνία που μοιάζει να σιωπά και να συναινεί στο έγκλημα και την ατιμωρησία.
Είσαι η ίδια γυναίκα που με το πρόσωπο σου υπάρχουν παντού ανακοινώσεις και τάχα σε ψάχνει η Αστυνομία. Είσαι η γυναίκα που είπαν ότι χάθηκες κάπου μεταξύ της μακίλας στο δρόμο για το σπίτι σου ή λίγα μέτρα πριν βρεις τον αγαπημένο σου στο γνωστό σημείο. Είσαι αυτή που βρέθηκες τελικά τυχαία επειδή κάποιο άλλο εγκλημα έγινε εκει που σε πέταξαν γυμνή, αφού σε βίασαν, σε στραγγάλισαν, σου έκοψαν τα στήθη και σου αφαίρεσαν τη μία ωοθήκη. Φρίκη; Ναι και εσύ την έζησες…Και η οικογένεια σου. Που ζήτησε να βρει στοιχεία για τη δολοφονία σου και της είπαν χίλιες δυό δικαιολογίες για να πάψει να ψάχνει.
Χουάρες. Σήμερα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι γυναίκες είναι τα εύκολα θύματα. Και οι σταυροί πληθαίνουν. Μαζί και ο φόβος. Είναι καθημερινή βία. Βία της ψυχής. Μέχρι η η βία της απειλής να γίνει έγκλημα. Με μια γυναίκα να κείτεται στο χώμα, βιασμένη και κατακρεουργημένη από το ίδιο το σύστημα της ατιμωρησίας.
Εσύ που διαβάσεις μπορεί να πεις: είναι μακριά. Εδώ έχουμε πολιτισμό. Μπορεί. Σκέψου το λίγο όμως… Το έχω ξαναγράψει-ευκαιρία όμως: «όσο οι δράστες της βίας κατά των γυναικών μπορούν να διαπράττουν τα εγκλήματά τους χωρίς το φόβο της ποινικής δίωξης ή της τιμωρίας, ο κύκλος της βίας δεν θα σπάσει ποτέ²».
-------------
Με την εφαρμογή της βορειοαμερικανικής Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου (NAFTA) εγκαταστάθηκαν στη Χουάρες πολλά εργοστάσια μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Εκατοντάδες μετανάστες από όλο το Μεξικό άρχισαν να συρρέουν στην πόλη αναζητώντας μια θέση στον ήλιο της ελεύθερης αγοράς. Το 1994, στην πόλη Χουάρες του Μεξικού ξεκίνησε μια μυστηριώδης σειρά δολοφονιών. Μέχρι σήμερα, περίπου 500 γυναίκες έχουν βρεθεί άγρια δολοφονημένες και πεταμένες στην έρημο, ένα επαναλαμβανόμενο έγκλημα πουπαραμένει εν πολλοίς ανεξιχνίαστο. Το ντοκιμαντέρ ενώνει τα κομμάτια του παζλ των δολοφονιών και της ατιμωρησίας, παρουσιάζοντας με τον πλέον τραγικό τρόπο τις ακραίες και ανομολόγητες συνέπειες της παγκοσμιοποίησης των αγορών, αυτή τη φορά εις βάρος των γυναικών.

¹Εξάντας (2004 – 2005). Χουάρες - Η πόλη των νεκρών γυναικών. Σκηνοθεσια: Γιώργος Αυγερόπουλος. Ελλάδα. SMALL PLANET για την ΝΕΤ. Ανακτήθηκε στο: http://www.exandasdocumentaries.com/gr/documentaries/chronologically/2004-2005/109-the-city-of-dead-women-#disqus_thread
²United Nations(2011). International Day for the Elimination of Violence against Women. Ανακτήθηκε στο: http://www.un.org/en/events/endviolenceday/index.shtml

*http://www.youtube.com/watch?v=lDpnjE1LUvE&ob=av3e