"Τώρα τρέχουμε..."

Από το http://www.attikipress.gr/home -Τα SOS του Παπαδήμου στο υπουργικό συμβούλιο και τους πολιτικούς αρχηγούς -Η σιωπηρή συμφωνία του ...

Από το http://www.attikipress.gr/home

-Τα SOS του Παπαδήμου στο υπουργικό συμβούλιο και τους πολιτικούς αρχηγούς
-Η σιωπηρή συμφωνία του με Παπανδρέου και Σαμαρά για τις εκλογές
-Πώς τα βαριά σύννεφα στην Ευρώπη επηρεάζουν τις ελληνικές κινήσεις
-Γιατί η κρίση στην καρδιά της ευρωζώνης αλλάζει τα δεδομένα

Τώρα αρχίζει στην πραγματικότητα να μετράει ο χρόνος για την κυβέρνηση Παπαδήμου. Η (εκτός απροόπτου) λήξη της εκκρεμότητας με τις επιστολές του προέδρου της ΝΔ Αντ. Σαμαρά έβγαλε από τη μέση και το τελευταίο εσωτερικό αγκάθι που θα μπορούσε να προκαλέσει, από την αρχή κιόλας, προβλήματα και να οδηγήσει σε πρόωρη κατάρρευση το νέο σχήμα. Ο εκπρόσωπος του προέδρου του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, Γκι Σουλέρ δήλωσε χθες ότι «το Ευrogroup, στις 29 Νοεμβρίου (δηλαδή την ερχόμενη Τρίτη) θα αποφανθεί εάν επαρκούν οι δεσμεύσεις που περιλαμβάνονται στην επιστολή του προέδρου της ΝΔ κ. Αντώνη Σαμαρά» αλλά ...
θεωρείται βασίμως ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Πάντως τώρα που έληξαν τα (μάλλον ανώδυνα, επί της ουσίας, προκαταρκτικά) μπαίνει και στα βαθιά η κυβέρνηση αυτή όχι μόνο γιατί οι συνθήκες στην ελληνική κοινωνία είναι πολύ άσχημες αλλά και διότι τα σύννεφα στον ευρωπαϊκό ορίζοντα βαραίνουν διαρκώς.
Ο κ. Παπαδήμος, εκτός από την ικανότητα στη διαχείριση των σκοπιμοτήτων και τακτικών κινήσεων από πλευράς των τριών κομμάτων που τον στηρίζουν και στην άμβλυνση των κοινωνικών εντάσεων, θα χρειαστεί και (ίσως μεγάλη) τύχη στην αντιμετώπιση των συνεπειών της εξωτερικής απειλής. Η κρίση χρέους μεταφέρεται πια στο κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αυτό σημαίνει ότι περιορίζονται εκ των πραγμάτων τα περιθώρια να επηρεάσει τις αποφάσεις μια χώρα σαν την Ελλάδα. Και κάπως έτσι μπορεί να συμβεί είτε το ευκταίο, είτε το απευκταίο. Είτε δηλαδή να σωθεί η χώρα μας στο πλαίσιο μιας συνολικής λύσης είτε να καταστεί λεπτομέρεια έναντι του γενικότερου και διογκωμένου προβλήματος και να κριθεί ανάλογα.
Εν αναμονή των εξελίξεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για τη χώρα μας δεν φαίνεται ότι έχουν μείνει πολλές σοβαρές εναλλακτικές επιλογές από την γρήγορη εφαρμογή των συμφωνιών και αποφάσεων που έχουν ληφθεί ώστε να βρισκόμαστε εγγύτερα στο «καλό σενάριο». Και αυτό δεν αφορά μόνο το ξεμπλοκάρισμα της πολυσυζητημένης 6ης δόσης που κατέληξε να αποτελεί ένα μικρό κομμάτι του παζλ. Η οπτική αυτή επιτρέπει και την ερμηνεία της απόφασης του κ. Σαμαρά να προχωρήσει μετά τη συμφωνία για την κυβέρνηση Παπαδήμου και στον ελιγμό με τον οποίο, παρά τις καθόλου αμελητέες εσωκομματικές αντιδράσεις, ξεπέρασε το σκόπελο στο θέμα των επιστολών.
Το μήνυμα αυτό εξέπεμψε και στη χθεσινή συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, που ασχολήθηκε με τον προϋπολογισμό και την υλοποίηση του κυβερνητικού έργου, ο κ. Παπαδήμος. Όπως έκανε το ίδιο και στις συναντήσεις που προηγήθηκαν με τον Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά προς τους οποίους μετέφερε όλα τα άσχημα δεδομένα από την περιοδεία του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ο κ. Παπαδήμος φέρεται επίσης να έχει εξασφαλίσει μια σιωπηρή και άτυπη συμφωνία και για την παράταση του βίου της κυβέρνησης ενδεχομένως και αρκετό διάστημα μετά την «ενδεικτική ημερομηνία» της 19ης Φεβρουαρίου - εξέλιξη η οποία επιβεβαιώνει τις πληροφορίες της «Αττικής Περιφέρειας» που από την αρχή είχε γράψει ότι είναι ανοικτός ο χρόνος των εκλογών. Η ελαστικότητα στο θέμα αυτό διευκολύνει και τους αρχηγούς των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων καθώς εκτιμάται ότι ο μεν κ. Παπανδρέου θέλει χρόνο για την εσωκομματική του ανασύνταξη, ο δε κ. Σαμαράς για να σταθμίσει πότε είναι πιο εφικτή η επίτευξη της αυτοδυναμίας με βάση τα νέα δεδομένα.
Η διαρκής επιδείνωση της κατάστασης στην ευρωζώνη επιβεβαιώνεται και από τις τελευταίες εξελίξεις. Ο οίκος Fitch προχώρησε σε νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Πορτογαλίας κατά μία βαθμίδα με αρνητική προοπτική, ενώ την ίδια ώρα η γαλλική κυβέρνηση έστελνε το δικό της SOS. Ο υπουργός Εξωτερικών Αλέν Ζιπέ ζήτησε άμεση παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, στο ίδιο μήκος κύματος με τον υπουργό Οικονομικών της χώρας του Φρανσουά Μπαρουάν, ο οποίος υποστήριξε ότι «ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί μια περαιτέρω εξάπλωση της κρίσης είναι μια πιο δυναμική παρέμβαση της ΕΚΤ» με μοντέλο τις παρεμβάσεις της αμερικανικής Φέντεραλ Ριζέρβ, της Τράπεζας της Αγγλίας και της κεντρικής τράπεζας της Ελβετίας. Όμως η Γερμανίδα καγκελάριος, Ανγκελα Μέρκελ δεν δέχεται κάτι τέτοιο με το επιχείρημα ότι η κεντρική τράπεζα δεν μπορεί να καταστεί πιστωτής έκτακτης ανάγκης και προς το παρόν αποδέχεται μόνο να συνεχιστούν οι παρεμβάσεις στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, οι οποίες και αποκλιμακώνουν έως ένα βαθμό τις πιέσεις στα spreads.
Είναι φανερό πια λοιπόν ότι η ευρωπαϊκή κρίση μόνο εν μέρει αφορά τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας ή της Ισπανίας. Είναι πρωτίστως μια πολιτική, θεσμική κρίση και μια κρίση διακυβέρνησης όπως παραδέχονται ολοένα και περισσότεροι. Η αποτυχία της ΕΕ να αναπτύξει μηχανισμούς που θα διασφάλιζαν τη δημοσιονομική πειθαρχία των κρατών μελών της και την παροχή συνδρομής στις χώρες σε περίπτωση ανάγκης οδήγησε στο σημερινό φαινόμενο. Γι' αυτό και κατέπεσε η θεωρία ότι η λύση θα μπορούσε να έρθει μέσα από τη δέσμευση κάποιων κυβερνήσεων σε όλο και μεγαλύτερη λιτότητα με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό δεν φάνηκε μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες όπως η Ισπανία όπου παρά τη συντριπτική νίκη του Λαϊκού Κόμματος από την επόμενη κιόλας των εκλογών, οι αποδόσεις των 10ετών ισπανικών ομολόγων αυξήθηκαν. Παρομοίως και στην Ιταλία, παρά το διορισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών υπό την ηγεσία του Μάριο Μόντι, οι αποδόσεις των 10ετών ιταλικών τίτλων παραμένουν σε πολύ υψηλά επίπεδα. Την ίδια ώρα η άρνηση της ΕΚΤ να ενεργήσει σαν δανειστής εσχάτου καταφυγίου για τις κυβερνήσεις υψώνει ένα ακόμη φράγμα, πιέζοντας τους ηγέτες της Ευρωζώνης στην αναζήτηση λύσεων που θα αντιμετωπίζουν τις δομικές προκλήσεις για την ρευστότητα, τις οικονομικές σχέσεις ανάμεσα στα κράτη-μέλη και εν τέλει το θέμα της πολιτικής ένωσης. Κάθε πραγματική λύση απαιτεί, όπως δέχονται πλέον οι πιο πολλοί, τη δημιουργία του ευρωομολόγου αλλά για να υπάρξει συμφωνία θα χρειαστεί πολύς καιρός ενώ για να γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στις συνθήκες θα χρειαστούν χρόνια. Και βεβαίως το πραγματικό ερώτημα παραμένει τι πολιτικά ανταλλάγματα θα ζητήσει η Γερμανία για να το αποδεχτεί το ευρωομόλογο.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον θα κινηθεί η Ελλάδα μέσα στους επόμενους μήνες και θα κάνει τα «μικρά» δικά της βήματα, σε σχέση με το κολοσσιαίο πλέον ευρωπαϊκό πρόβλημα. Αν τα βήματα αυτά είναι επιτυχή , μεγαλώνουν και οι ελπίδες της να σωθεί υπό την προϋπόθεση όμως -και κατ' ουσίαν ανεξάρτητα από τις δικές της επιλογές- ότι θα κερδηθεί και το στοίχημα για την εμπιστοσύνη στο μέλλον του ευρώ σε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο.