Το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα και ο νέος «Μεσσίας»...

Γράφει ο  Κων/νος Μανίκας Οικονομολόγος–Ψυχολόγος Ο ηγέτης οφείλει να είναι ταυτόχρονα λιοντάρι και αλεπού έλεγε ο Μακιαβέλι θεωρώντας ό...

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος

Ο ηγέτης οφείλει να είναι ταυτόχρονα λιοντάρι και αλεπού έλεγε ο Μακιαβέλι θεωρώντας ότι είναι απαραίτητο να διαθέτει τόσο την ορμή και τα ένστικτα επιβίωσης του λιονταριού όσο και την πονηριά της αλεπούς. Πολύ φοβάμαι ότι έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι δεν είναι και πολλοί στην Ελληνική πολιτική σκηνή αυτοί που δικαιούνται να διατείνονται ότι...
 διαθέτουν ισόρροπα αυτά τα χαρακτηριστικά. Το σήριαλ της επιλογής του μεταβατικού πρωθυπουργού ήρθε ως απόλυτη επιβεβαίωση του αξιώματος. Με αυτή την παραδοχή όμως αποκτούν ένα πέπλο «Μεσσία» διάφοροι τεχνοκράτεςπαραβλέποντας ότι υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα στην θεωρητική προσέγγιση και τις λογικές επιχειρηματικές επιλογές, από τη μια, και στη διαχείριση των πολιτικών και κοινωνικών μεταβλητών που απαιτούν οι δημόσιες υποθέσεις.
Από όλες τις πλευρές του πολιτικού συστήματος υπήρξαν παραδοσιακές μικροπολιτικές προσεγγίσεις. Άλλοι επένδυσαν σε ρητορικούς μαξιμαλισμούς που οδηγούσαν νομοτελειακά στην Ευρωπαϊκή απομόνωση, άλλοι σε εσωκομματικές ισορροπίες με το βλέμμα στην επόμενη μέρα νομής της εξουσίας κι άλλοι σε καιροσκοπικούς θεατρινισμούς αναζητώντας εκλογικά οφέλη στα κενά του συστήματος.
Ιδιαίτερα στο κυβερνητικό «στρατόπεδο» υπερίσχυσαν οι υπολογισμοί για τις διαταραχές που θα έφερνε στο μετα-Παπανδρεϊκό σκηνικό η πρωθυπουργοποίηση ενός εξωθεσμικού παράγοντα. Οι πέριξ του προέδρου του ΠΑΣΟΚ αναζητούσαν μια ελεγχόμενη επιλογή που θα συντηρούσε το δεδομένο σκηνικό, ώστε να έχει καίριο ρόλο στις εσωκομματικές διαδικασίες. Όσοι έχουν αποστασιοποιηθεί από τη σημερινή ηγεσία, ιδιαίτερα μετά τις τραγικές εξελίξεις με το δημοψήφισμα φοβήθηκαν την πιθανή κοινωνική δυναμική μιας κομματικά ανεξέλεγκτης τεχνοκρατικής επιλογής.
Η τεχνοκρατική κατάρτιση αν δεν συνοδεύεται από βαθιά αίσθηση των πολιτικών και κοινωνικών ιδιαιτεροτήτων ενός τόπου είναι εύκολο να αποδειχτεί μια στείρα βάση, αν αναφερόμαστε στονμακροπρόθεσμο σχεδιασμό και την εκτέλεση ενός ολιστικού πλάνου. Από την άλλη μπορεί να αποβεί εξαιρετικά πρακτική και αποδοτική όταν αφορά την ανάπτυξη πολύ συγκεκριμένων και προσχεδιασμένων δράσεων.
Σε αυτό το δεύτερο πλαίσιο, της άμεσης και επιτυχούς διεκπεραίωσης κάποιων ξεκάθαρων αποφάσεων, κινούμαστε αυτή την περίοδο. Ο νέος πρωθυπουργός καλείται να φέρει σε πέρας μιατεχνοκρατικής υφής διαδικασία για το «κούρεμα» του Ελληνικού χρέους και την αναχρηματοδότηση των τραπεζών.
Ο προϋπολογισμός έχει ήδη καταρτιστεί με όσα μέτρα περιλαμβάνει, το πλαίσιο όσον αφορά τιςμεταρρυθμίσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις και τους δημοσιονομικούς στόχους είναι γνωστό, κι αυτό που απομένει πολιτικά είναι η διαπραγμάτευση για τον προγραμματισμό των ετών 2013-2014 που θα την αναλάβει ο πρωθυπουργός που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές μέσα στις συνθήκες που θα διαμορφωθούν από τη μείωση των ετήσιων τόκων και τις ταχύτατες διεθνείς εξελίξεις.
Ας μην αναζητούμε λοιπόν Μεσσίες γιατί δεν αποκλείεται να απογοητευθούμε για μια ακόμα φορά, όχι τόσο από τις ικανότητες των προσώπων αλλά από την πραγματικότητα που περιορίζει τις δυνατότητες ρηξικέλευθων πρωτοβουλιών.