Από πότε οι εκλογές είναι «αδιέξοδο»;;..

Από το  vbalafas.blogspot.com Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 5 Νοεμβρίου 2011, σελίδα 7 Ίσως το πιο « ξύλινο » τσιτάτ...

Από το vbalafas.blogspot.com

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 5 Νοεμβρίου 2011, σελίδα 7

Ίσως το πιο «ξύλινο» τσιτάτο που συχνά λέγεται, όταν μια πολιτική κουβέντα τελματώνεται, ήταν – μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον – το «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», φράση η οποία ευθέως παραπέμπει σε εκλογές, στην «αλάνθαστη κρίση του λαού».
Τα τελευταία 24ωρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μιας παράταξης που λαϊκίστικα, εικονικά σε όλη την ιστορία της έφερνε τον «λαό στην εξουσία» και ωρυόταν για τον «κυρίαρχο λαό», διαρρηγνύει τα ιμάτιά της προκειμένου να μην γίνουν εκλογές στη χώρα. Με αλλεπάλληλους εκβιασμούς, με τερατώδη ψεύδη και με επικλήσεις – δυστυχώς – σε ολοκληρωτισμούς, παλεύει να αποδείξει λυσσωδώς ότι...
οι εκλογές θα καταστρέψουν τη χώρα και ότι εν τέλει είναι αδιέξοδες.
«Δημοκρατικές ασκήσεις» και «πολυτέλεια» τις χαρακτήρισε ο κ. Μπεγλίτης, ο οποίος, σε ένα προσωπικό ρεσιτάλ κυβερνητικής ασυδοσίας, έσπευσε να ξηλώσει και να αντικαταστήσει όλη την ηγεσία του Ελληνικού Στρατού, κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης κρίσης – μέχρι την επόμενη – της κυβέρνησης στην οποία ανήκει. Με μια πομπώδη κίνηση μοναρχικού και ηγεμονικού τύπου, την ώρα που η ίδια η Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ και πλειάδα Υπουργών αμφισβητούσαν τον Πρωθυπουργό της χώρας, την ώρα που ο ίδιος ο Παπανδρέου έθετε θέμα εμπιστοσύνης στον εαυτό του, ο ΥΕΘΑ άλλαζε τις κορυφές του Ε.Σ..
Την ώρα που τα διεθνή μέσα μιλούσαν για ακυβερνησία στην Ελλάδα, την ώρα που ο ίδιος ο Παπανδρέου έθετε σε άμεσο κίνδυνο (που δεν έχει αποφευχθεί ακόμα) την αυτονόητη ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, την ώρα που η χώρα βρισκόταν σε κυβερνητική κρίση, ο κ. Μπεγλίτης απορύθμιζε ταυτόχρονα και το στράτευμα, δίνοντας μάλιστα, σε συνδυασμό με διάφορα «παραπολιτικά» που κυκλοφορούσαν, την εντύπωση ότι στη χώρα ετοιμαζόταν στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο «κατόπιν ενεργειών του» και «μετά από προσωπική του πρωτοβουλία» απέτρεψε. Ευτυχώς που δεν είδαμε και δελτία τύπου άλλων βουλευτών της Κορινθίας να διεκδικούν την πρωτοβουλία αυτή, όπως συνήθως συμβαίνει.
Οι σχεδιασμοί αυτών των ανθρώπων που σήμερα κυβερνούν την Ελλάδα, ξεπερνούν τελικά ακόμα και την άποψη που τους θέλει να λειτουργούν κάτω από μια συντεταγμένη στρατηγική «τριπλής παραλλαγής», «1-2-Χ» σε όρους ΠΡΟ-ΠΟ. Γιατί τέτοιου είδους σχεδιασμοί απαιτούν άρτια εκπαιδευμένο, εξειδικευμένο προσωπικό, απαιτούν πολύμηνη προετοιμασία, ειδική εξασφάλιση συνθηκών εφαρμογής και εν τέλει χρειάζονται οι σωστοί άνθρωποι, στις σωστές θέσεις για να αποφευχθεί ο όποιος μοιραίος ή άτσαλος χειρισμός.
Δεν εξηγείται αλλιώς η άνεση με την οποία εμφανίστηκε ο Πρωθυπουργός στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα μετά από αυτή την «ανισσόροπη» αλληλουχία γεγονότων. Και το έχουμε ξαναδεί αυτό. Σα να μη συνέβη τίποτα, εμφανίστηκε ενώπιον των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, έκανε μια ομιλία – υγιεινό περίπατο και αποσύρθηκε στα ιδιαίτερά του για να ξεκουραστεί και να συνεχίσει αργότερα την αγόρευσή του στη Βουλή.
Ποιοι είναι τελικά αυτοί που απεργάζονται, εφαρμόζουν και εξασφαλίζουν τις συνθήκες για να συμβαίνουν όλα αυτά και να περνάνε στο «ντούκου» ; Ποιοι είναι αυτοί που έχουν στήσει έναν ολόκληρο μηχανισμό φερέφωνων που αμέσως μετά από κάθε ανάλογη κατάσταση, κρώζουν, πετάνε στάχτη και αποπροσανατολίζουν τους πολίτες έτσι ώστε να ξεχνιούνται τα όποια προηγηθέντα ;
Από πότε οι εκλογές σε μια δημοκρατική χώρα, εκλογές που ζητά καθολικά το πολιτικό σύστημα της χώρας, αποτελούν αδιέξοδο ; Γιατί έγιναν σε άλλες χώρες που μπήκαν στο ΔΝΤ και δεν γίνονται στη δική μας ; Τι περιμένουν να ολοκληρωθεί ; Τι επιταγή πρέπει να εκτελεστεί ; Ποιοι φοβούνται τελικά το τι θα βρεθεί στα συρτάρια των Υπουργείων και στις αλληλογραφίες των επιτελείων ;
Το πολιτικό έγκλημα
Δυστυχώς η οικονομική κρίση της χώρας, μας κάνει να προσπερνάμε ζητήματα που υπό κανονικές συνθήκες θα συζητούσαμε ενδελεχώς, θα αναλύαμε επισταμένα και που οπωσδήποτε θα γεννούσαν σφοδρές αντιδράσεις. Η συνεχής επίκληση των τραγικών οικονομικών αδιεξόδων μας έχει κάνει όλους να αναισθητοποιούμαστε, εν μέρει, απέναντι σε μια σωρεία πολύ σοβαρών θεμάτων και κυρίως απέναντι στη διαστρέβλωση εννοιών όπως είναι η επιλογή, η πολιτική θέση, η άποψη και – φευ – η ίδια η δημοκρατία.
Διανύουμε μια περίοδο «εκπαίδευσης» του ελληνικού λαού σε φαιδρές πρακτικές, στάσεις και συμπεριφορές. Όπως για δεκαετίες η παράταξη του ΠΑΣΟΚ γαλούχησε τους Έλληνες στη λογική της ήσσονος προσπάθειας, τους έθισε στη διαβίωση με δανεικά, εξαΰλωσε κάθε έννοια πειθαρχίας, ιεραρχίας, σεβασμού προς τους θεσμούς, δίδαξε την ισοπέδωση και τη λογική του «όλοι θα παίρνουν τα ίδια γιατί αυτό είναι κοινωνική πολιτική», έτσι και τώρα επιχειρεί την ολοκλήρωση του εγκλήματος.
Εθίζει τους Έλληνες στο να θεωρούν ως αποδεκτή διαδικασία επιλογής έναν ωμό εκβιασμό. Μαθαίνουν τον Έλληνα να αποδέχεται ως φυσιολογικό ένα ερώτημα του τύπου «να σου κόψω το χέρι ή το πόδι ;» και πανηγυρίζουν βλακωδώς, υποστηρίζοντας ότι αυτό είναι επιτομή της δημοκρατικής έκφρασης ενός λαού. Εύχομαι οι Έλληνες να αντισταθούν αυτή τη φορά και να μη χωνέψουν στην πολιτική τους κρίση τέτοιου είδους ανώμαλες σκέψεις.
Στο χείλος του γκρεμού
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε γλιστρήσει από το χείλος του γκρεμού μετά από μια αντεθνική σπρωξιά που μας έδωσε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας. Τραγική ειρωνεία της συγκυρίας είναι ότι ο ίδιος θεωρεί ότι λειτούργησε πατριωτικά, γνωρίζοντας ότι κατέστησε το δικό του εσωκομματικό πρόβλημα, ως πρόβλημα όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και του πλανήτη.
Είναι ο Πρωθυπουργός που στην πιο δύσκολη στιγμή της πατρίδας, εκεί που την έφερε ο ίδιος ακόμη μια φορά, επέλεξε να καταθέσει πρόταση μομφής στον ίδιο του τον εαυτό, έβαλε την κοινοβουλευτική του ομάδα να του δώσει ψήφο εμπιστοσύνης, την ώρα που βουλευτές και υπουργοί ζητούν προαπαιτούμενα και θέτουν όρους προκειμένου να τον στηρίξουν για να φύγει.
Τέτοιο παραλογισμό δεν είχαμε ξαναζήσει. Να ζητάει δηλαδή ένας Πρωθυπουργός ψήφο εμπιστοσύνης για να αποχωρήσει από την Πρωθυπουργία. Το έχω ξαναγράψει ότι οι άνθρωποι δεν παίζονται και γι’ αυτό πολλές φορές το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να τους παρακολουθήσει.
Είναι τόσο αβυσσαλέα αυτά που απεργάζονται, που ένας νορμάλ νους δεν μπορεί να τα ακολουθήσει. Δημιουργούν προβλήματα μέσα στη μήτρα τους, τρώγονται με τον πλακούντα τους, κυοφορούν όλες τις εσωκομματικές τους αντιθέσεις και στο τέλος γεννάνε μια επανέκδοση του ίδιου είδους. Η Γενετική από εδώ και στο εξής έχει το λόγο …