GRID_STYLE

NONE

ΡΟΗ:

latest

Ένας «σεισμός» θα τους σώσει ….

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Ήταν το 1953 , την περίοδο που ο Εγκέλαδος ισοπέδωνε τα Επτάνησα, όταν ο Ξενοφών Ζολώτας φέρεται να είπε σε θ...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Ήταν το 1953, την περίοδο που ο Εγκέλαδος ισοπέδωνε τα Επτάνησα, όταν ο Ξενοφών Ζολώτας φέρεται να είπε σε θορυβημένο για τις οικονομικές συνέπειες αυτής της καταστροφής συνεργάτη του στην Τράπεζα Ελλάδος: «Αυτός παιδί μου δεν είναι σεισμός, αλλά σωσμός για την οικονομία». Και πράγματι με πρόσχημα την ανάγκη αντιμετώπισης των συνεπειών των καταστροφικών σεισμών, διαμορφώθηκε τότε ένα ιδιότυπο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και επιβλήθηκαν φόροι επί φόρων και έκτακτες εισφορές για να σωθεί ο καταρρέων από τα ανεξέλεγκτα ελλείμματα προϋπολογισμός.
Νομίζω ότι οι ανομολόγητες φαντασιώσεις της σημερινής κυβέρνησης υπό την προεδρία ενός νεότερου μέλους του μεταπολεμικού τραπεζικού κλαμπ, του Λουκά Παπαδήμου - με τον οποίο δεν γνωριζόμαστε σε αντίθεση με τον Ξενοφώντα Ζολώτα, ο οποίος ως πρωθυπουργός με τίμησε με την αγάπη του και την εμπιστοσύνη του – κινούνται με γνώμονα αυτή την λογική. Ήταν τότε την περίοδο της «οικουμενικής», όταν...
 βρέθηκα κοντά του για να μου παραχωρήσει συνέντευξη. Μετάνιωσε, ποτέ δεν μου έδωσε την συνέντευξη που μου είχε αρχικά υποσχεθεί , αλλά αντίθετα, για «αποζημίωση» μου προσέφερε αρκετό χρόνο και κάμποσες συναντήσεις και τηλεφωνικές επαφές για να μου μιλήσει, πάντα εμπιστευτικά, για την οικονομία σε συνδυασμό με την πολιτική στην Ελλάδα. Του άρεσαν μου έλεγε ο χαρακτήρας, η κουλτούρα και οι απόψεις μου, αν και δεν νομίζω ότι επέτρεψε ποτέ να αρθρώσω μια ολοκληρωμένη κουβέντα! Δεν θα έλεγα ακριβώς ότι ανταλλάσαμε απόψεις! Με ρώταγε κάτι, ξεκινώντας με το «για πες μου, παιδί μου…» για να συνεχίσει με μια «κατ’ ιδίαν διάλεξη» περί οικονομίας και των πολιτικών εμποδίων, που κατά την γνώμη του υπονόμευαν καθοριστικά την ανάπτυξη ενός καθεστώτος ευημερίας στη χώρα.
Στο τέλος έδειχνε απόλυτα απογοητευμένος με το πολιτικό προσωπικό της εποχής της τελευταίας «οικουμενικής», λεγομένης, κυβερνήσεως. Κατά κάποιο τρόπο τους θεωρούσε αντιπάλους, ιδιοτελείς και «κακούς κολυμβητές», ήταν μάλιστα ιδιαίτερα φουρκισμένος διότι υπονόμευαν, όπως μου εκμυστηρευόταν, το πρόγραμμα «σταθεροποίησης και ανάπτυξης» που είχε επιμεληθεί. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο για να με συγχαρεί για ένα οικονομικό ρεπορτάζ-ανάλυση (φάκελος στο Mega Channel) που αναφερόταν στην οικονομία της Γερμανίας μετά την επανένωση, στις δυσκολίες και τις προοπτικές αυτού του εγχειρήματος. Ήταν ενθουσιασμένος σαν να ένοιωθε ότι τα «μαθήματα» που μου έκανε έπιασαν τόπο. «Πολύ καλά τα είπες, αλλά υπερτόνισες τις αδυναμίες. Να μην αμφιβάλεις πως θα πετύχουν. Αυτοί σκέφτονται και κάνουν αυτά που δεν μου επέτρεψαν να κάνω εγώ εδώ. Η κρίση βοηθά να καταλάβουμε την ανάγκη της οικονομικής σταθεροποίησης ως παράγοντα ανάπτυξης», σχολίασε.
Ο Ξενοφών Ζολώτας μου άρεσε ως προσωπικότητα, αν και ήταν απολύτως ακατάλληλος για την πολιτική. Έπασχε από αγιάτρευτο οικονομισμό, ενώ εκδήλωνε περιφρόνηση προς την πολιτικοποίηση των οικονομικών σχέσεων, αν και ανοιχτόμυαλος δημοκράτης. Αποκόμισα την αίσθηση ότι ο ορθολογισμός που διακατείχε τον στοχασμό του ήταν μηχανιστικής φύσεως, παραβλέποντας την πολιτική διαδικασία που δομούσε το κεφαλαιοκρατικό κράτος ως σχετικά αυτόνομη ηγεμονικά δομή. Αν δεν συνέβαινε αυτό, τότε απλώς ο πολύπειρος αυτός άνθρωπος της οικονομικής σφαίρας αδυνατούσε να χωνέψει πώς το κράτος αποτελεί μηχανισμό και έκφραση της πάλης των κυριάρχων τάξεων μεταξύ τους, η οποία στο βαθμό που ξεπερνά μια κρίση ηγεμονίας, οργανώνει σε νέα βάση την πολιτική πάλη σχηματίζοντας ένα νέο καθεστωτικό μπλοκ εξουσίας. Για τον Ζολώτα η ενδοκαπιταλιστική πάλη, ο ανταγωνισμός των κυρίαρχων τάξεων και παραγόντων ενός συστήματος ηγεμονίας ήταν αναχρονισμός και ανορθολογισμός. Την οικονομία την έβλεπε ως ορθολογικό μπούσουλα, που εξέθετε την εσωτερική διαπάλη του πλέγματος συμφερόντων που συνιστούν το καθεστώς, ως εντελώς αντιπαραγωγική και διαβρωτική συμπεριφορά. Δεν καταλάβαινε αυτό που δεν αντιλαμβάνονται επίσης και οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες, νεοφιλελεύθεροι και ακροδεξιοί λαϊκιστές, ότι ο πολιτικός ανταγωνισμός των κυρίαρχων παραγόντων και τάξεων είναι αυτός που δομεί την πραγματική οικονομία ως μηχανισμό σταθεροποίησης και ανάπτυξης ενός ηγεμονικού μοντέλου: ως μηχανισμό οργάνωσης της πολιτικής κυριαρχίας των ολίγων επί τω πολλών, ως μηχανισμό που ουσιαστικά δομεί το πλαίσιο αντικειμενικών συνθηκών για την πάλη των τάξεων. Η πολιτική κρίση που εμφανίζεται ως αποτέλεσμα κάποιας μορφής οικονομικής κρίσεως δεν είναι η αιτία (κρατικής) αποδιοργάνωσης, αλλά αντίθετα η διαδικασία που τείνει να αναδιατάξει το καθεστώς σε μια νέα ηγεμονική βάση μέσω της επιβολής ενός αντικειμενικοφανούς οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, που θα αναδιοργανώνει την πάλη των κυρίαρχων παραγόντων εναντίον των λαϊκών τάξεων. Για να είμαι μάλιστα ακριβής, η κρίση φαντάζει πάντα ως ένας «σεισμός» που θα μπορούσε να σώσει το καθεστώς, στο βαθμό που αυτό πετύχαινε να διασκεδάσει την ουσία της πολιτικής διαπάλης των κυρίαρχων τάξεων και να διαμορφώσει ένα πλαίσιο απειλών που θα δικαιολογούσε την εμπέδωση ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Εντός αυτού η χειραγώγηση της ευρύτερης κοινωνίας είναι σχετικά εύκολη υπόθεση. Για να σωθεί το κράτος, θεματοφύλακας του έθνους, είναι πατριωτισμός - μας λένε - να θυσιαστεί η κοινωνία και κυρίως οι ασθενέστεροι, μέσω αντικειμενικών οικονομικών μέτρων!
Για τον Λουκά Παπαδήμο, όπως και για τον Ξενοφώντα Ζολώτα - δεν συγκρίνονται ασφαλώς τα «αναστήματα», αλλά οι ρόλοι - τα μέτρα αυτά δεν σχετίζονται με την διαπάλη (ή δεν θα πρέπει να σχετίζονται με την διαπάλη) των διαφορετικών καθεστωτικών συμφερόντων, καθώς η συνταγή για την σταθεροποίηση της οικονομίας είναι μια: αυτή που υπερασπίζονται, αλλά ποτέ δεν εφαρμόζουν οι Κεντρικοί Τραπεζίτες, καθώς, όπως ισχυρίζονται, παρεμβαίνουν οι ανάρμοστοι πολιτικοί. Να φύγουν λοιπόν από τη μέση τα εμπόδια, οι πολιτικοί, για να σώσουν την χώρα από τα αποτελέσματα του «σεισμού» οι τεχνοκράτες, λένε οι νταβάδες, οι γραφίδες συγκροτημάτων που επαίρονται ότι ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις - και γιατί όχι ότι κατασκευάζουν πρωθυπουργούς και δημιουργούν πολιτικούς ηγέτες από το τίποτα - καθώς και χιλιάδες «πιστού λαού» που εμφανίζονται να διακατέχονται από τις αρχές της «τάξης και ασφάλειας», που δεν διασφαλίζουν αντικειμενικά σήμερα οι «κακοί», λαοπλάνοι πολιτικοί. Για τους τελευταίους ο τεχνοκράτης φαντάζει μάλλον ως συνταγματάρχης ή στο βαθμό που δεν εμφανίζει τέτοια εικόνα, θα πρέπει να αλλάξει προς το μιλιταριστικότερο, ώστε να κυβερνηθεί ο τόπος με πυγμή και δίχως φαυλοκρατία! Να γιατί δεν έκανε στους ακροδεξιούς ο Ζολώτας! Διότι αυτός δεν είχε σκοπό να μεταβληθεί σε συνταγματάρχη – είχε κακιές εμπειρίες με δαύτους – ακόμη και αν τον πίεζαν οι πολιτικοί προς αυτή την κατεύθυνση. Σε ότι αφορά στον Λουκά Παπαδήμο...θα δείξει! Ο «λαός του» πάντως, από ότι βλέπω στον ΔΟΛ και τα υπόλοιπα συγκροτήματα των ΜΜΕ, τον θέλει όπως το ΛΑΟΣ! Αποφασιστικό κυβερνήτη με τεχνοκρατικό κριτήριο που θα πράξει το «ορθόν», το οποίο πρέπει να υπερβεί το λάθος των συγκυβερνώντων κομμάτων, τα οποία δεν τον αφήνουν «να βγάλει το φίδι από την τρύπα».
Σου λένε οι άνθρωποι: στο πρόσωπο του Λουκά Παπαδήμου βρήκαμε έναν λιγότερο ξεροκέφαλο, χαμηλότερου κύρους και πολύ πιο μπασμένο στα κόλπα της διαπλοκής, Ξενοφώντα Ζολώτα, ο οποίος, αντίθετα με τον δεύτερο και καλά να είναι ο άνθρωπος, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε μεταμοντέρνο πολιτικό. Γιατί τον εμποδίζουν οι αντιδημοφιλείς πολιτικοί αρχηγοί τούτον τον «δημοφιλή» να εφαρμόσει αποτελεσματικά το σωτήριο πρόγραμμα της τρόικας;
Ορθά στοχάζονται όσοι πράγματι βλέπουν την σωτηρία τους να περνά μέσα από το πρόγραμμα της τρόικας. Μόνον που μάλλον είναι υπερβολικοί μέσα στην αγωνία τους, υπερτονίζοντας τα εμπόδια που τοποθετεί το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στα πόδια του ανδρός. Η πολιτική διαπάλη των κυρίαρχων τάξεων και των παραγόντων που εμπλέκονται στην διαμόρφωση της εξουσίας εντός του ελληνικού πελατειακού κράτους, προφανώς υφίσταται για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω, αλλά σε καμία περίπτωση τα συμφέροντα αυτά δεν θα συγκρούονταν σε τέτοιο βαθμό που να ανέτρεπαν τον κ. Παπαδήμο. Τον έχουν ανάγκη για να ουδετεροποιεί τα κοινά τους συμφέροντα εις βάρος της ευρύτερης κοινωνίας. Στον βαθμό που δεν θελήσει ο ίδιος, ή δεν μπορέσει να το πράξει, ή κρίνει αυτός ή/και οι υποστηρικτές του ότι ανατέλλει μια χρυσή ευκαιρία για να αναδειχθεί σε αυτόνομο παράγοντα της πολιτικής σκηνής, τότε θα πέσει αμέσως η μεταβατική αυτή κυβέρνηση.
Μόνον στον βαθμό κατά τον οποίο ένας νέος «σεισμός» οικονομικού ή άλλου χαρακτήρα με εθνικές διαστάσεις ασφαλώς, «χτύπαγε» την χώρα, θα ήταν δυνατόν να άλλαζε η δομή της κυβέρνησης, με τον κ. Παπαδήμο να μεταβάλλεται από πρωθυπουργεύοντα σε υπερπρωθυπουργό με την στήριξη των πολιτικών φορέων που τον ανέδειξαν προσωρινά στο αξίωμα. Σε αυτή την περίπτωση θα σήμαινε ότι τα συμφέροντα της πολιτικομεγαλοπιχειρηματικής τάξης που συνθέτει το καθεστώς, είναι ακόμη ρευστά και ότι η απειλή συνολικής ανατροπής του καθεστώτος από τις λαϊκές δυνάμεις κρίνεται ως σημαντική κι έτσι θα εξασθενούσε η πάλη στο εσωτερικό του συστήματος κυριαρχίας, δίνοντας χρόνο και χώρο στον σημερινό πρωθυπουργό για να αναδιοργανώσει αυτός το πλαίσιο της πάλης των τάξεων στην Ελλάδα. Τούτο προφανώς θα τον καθιστούσε αντικειμενικά έναν σημαντικό παράγοντα στην φάση μετασχηματισμού κοινωνίας και πολιτείας στην πατρίδα μας. Η αίσθησή μου είναι ότι ο Λουκάς Παπαδήμος δεν θα παραμείνει στην διαπίστωση Ζολώτα: «Αυτός παιδί μου δεν είναι σεισμός, αλλά σωσμός για την οικονομία». Θα μπορούσε υπό τις σημερινές συνθήκες κι ενόψει ενός νέου «σεισμού» στην εθνική οικονομία μας ή στην εξωτερική μας πολιτική, να επαναδιατυπώσει αυτή την φράση λέγοντας: Αυτός δεν είναι «σεισμός», αλλά σωσμός για το άπληστο καθεστώς της μεταπολίτευσης που χρεοκόπησε και εξευτέλισε την χώρα, το οποίο πλέον στο πρόσωπό μου, θέλοντας και μη, θα αναγνωρίσει ένα νέο εθνοσωτήρα.

1 σχόλιο

  1. ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΒΑΖΕΤΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΣΑΣ

    ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΑΒΗΞΟΥΝ ΕΝΑ ΣΕΙΣΜΟ ΝΑ ΣΩΘΗΤΕ

    ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΕΝΝΟΩ

    ΥΓ
    ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΤΟ 53

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση