Χρειαζόμαστε ένα πλαίσιο αρχών και θέσεων...

Της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΗ Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ν. ΦΩΚΙΔΑΣ Να ξεφύγουμε από τους υπαρχηγούς, τα εξαπτέρυγα και τις φυλές των αρχηγών. Χρειάζεται ...

Της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΗ
Βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ν. ΦΩΚΙΔΑΣ

Να ξεφύγουμε από τους υπαρχηγούς, τα εξαπτέρυγα και τις φυλές των αρχηγών. Χρειάζεται πολλή δουλειά και ο χρόνος τελειώνει γρηγορότερα από ποτέ.
Πολύς ο λόγος των ημερών -κυρίως εντός του ΠΑΣΟΚ- περί αχαριστίας.
Είναι άραγε η αχαριστία θέμα οικογενειακών αρχών και ηθικού προσωπικού κώδικα, είναι πρόβλημα πολιτικής ενηλικίωσης και απογαλακτισμού, ή είναι ζήτημα πολιτικού DNA με σκοπό...
 την επιβίωση? με κάθε κόστος. Εν τέλει, μήπως είναι απλά αδυναμία των αρχόντων να διαχειριστούν τις αυλές και τους αυλικούς;
Κατ' αρχάς η αχαριστία δεν διακρίνει φύλλο, ηλικία ή μορφωτικό επίπεδο, το τελευταίο μάλλον σοκάρει περισσότερο, ειδικά όταν δεν τηρούνται καν τα προσχήματα, ήτοι, «παραιτούμαι γιατί μπορώ και το αντέχω και συνεχίζω σε άλλα μήκη και πλάτη, βασιζόμενος στις δικές μου δυνάμεις». Συνήθως βέβαια δεν συμβαίνει αυτό, απλά ο αχάριστος αλλάζει πόλο και ο κύκλος ξεκινά ξανά. Γιατί χαρακτήρα και συνήθειες δύσκολα αλλάζεις, άντε με τα χρόνια και την ευφυΐα να τα διαχειρίζεσαι καλύτερα.
Μεγάλο βήμα η πολιτική ενηλικίωση. Να μπορείς να δεις πίσω από τις γραμμές, τις φιλίες, το συναίσθημα, τη συνήθεια και κυρίως την ασφάλεια του γνώριμου και των γνωστών. Και πάλι εδώ υπάρχουν δρόμοι και σταυροδρόμια, οδηγός σου μπορεί να είναι είτε η ανάγκη να υπάρχεις, έστω μέσω ταύτισης, είτε η ανάγκη πραγματικά να αφήσεις στίγμα... Να ανοίξεις περπατησιά. Όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις καλά και έντιμα, να διεκδικήσεις τη δική σου διαδρομή, ακόμη και αν ποτέ δεν πεις «ευχαριστώ». Ή να το κάνεις με πολιτικά άτσαλο τρόπο, να βιαστείς να φύγεις κρυπτόμενος για να μην πεις αντίο.
Συζητούμε βέβαια τόσο πολύ περί αχαριστίας γιατί το σύστημα πολιτικής ανέλιξης (ή και διατηρησιμότητας) είναι τόσο στρεβλό, σαν να μοιάζει η εξουσία με λάμπα πετρελαίου. Λίγο ή πολύ φως, θαμπή ή όχι η εικόνα, κάποιοι θέλουν, με κάθε κόστος, να βρίσκονται τριγύρω. Και αν κάποια άμοιρη πεταλουδίτσα πλησιάσει υπερβολικά και καεί, οι υπόλοιπες απλά συνεχίζουν τον κύκλο του θανάτου, μέχρι να ανάψει η διπλανή λάμπα με δυνατότερο φως και να πάνε παραδίπλα.
Η κρίσιμη και η ουσιαστική πλευρά του προβλήματος είναι η αδυναμία των αρχόντων να ζήσουν χωρίς «περιβάλλον» ή τουλάχιστον να διαμορφώσουν ένα αξιόπιστο και αξιόμαχο περιβάλλον και η αδυναμία αυτή ιστορικά αποτέλεσε την αρχή πολλών λαθών, λανθασμένων επιλογών και κρίσεων.
Δεν υπάρχει διαδικασία «ΑΣΕΠ», αλάνθαστα, ανεξάρτητα κριτήρια επιλογής καταλληλότητας για την πολιτική ζωή, η πολιτική απαιτεί και δύναμη και ψυχή και καθαρό μυαλό και γνώση.
Στην πολιτική όμως, πλέον, ύστερα από τόσα δεινά και στην κατάσταση που έφτασε η χώρα, θα πρέπει να διαμορφωθεί ή να αναζητηθεί ένα καινούργιο πλαίσιο θέσεων και αρχών. Και όσοι θέλουμε να υπηρετήσουμε το κοινό καλό, ας ομονοήσουμε στην ανάγκη πολιτικών θέσεων και αρχών, στην ανάγκη κώδικα αξιών απέναντι στα μικροσυστήματα των καναλιών. Χρειαζόμαστε βατήρα εκκίνησης πολιτικό, αξιακό, όχι γιουρούσια με φυλές αρχηγών και συμμαχίες υπαρχηγών.
Κουραστήκαμε πλέον εμείς με τη λαμπρότητα και τη σπουδαιότητα, ο κόσμος σαφώς και δεν μας ανέχεται.
Φως ημέρας, κρυστάλλινο και καθαρό θέλουμε στο πεδίο, όχι αναλαμπή από τηλεοπτικούς δέκτες.
Καθαρές, λίγες και μετρημένες κουβέντες, για το ποιοι θέλουμε να είμαστε, με ποιους θέλουμε να είμαστε και πού και πώς θα οδηγήσουμε τα πράγματα. Να ονοματίσουμε τα λάθη και τα συμφέροντα ? τα κανονικά συμφέροντα όχι τα «ντεμί». Να ακούσουμε την φράση «έκανα λάθος». Να δουλέψουμε άοκνα και σεμνά. Να ξεφύγουμε από τους υπαρχηγούς, τα εξαπτέρυγα και τις φυλές των αρχηγών. Χρειάζεται πολλή δουλειά και ο χρόνος τελειώνει γρηγορότερα από ποτέ.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12338&subid=2&pubid=112785816